Teraźniejsza Prawda nr 360 – 1986 – str. 13
lub czują, że on lub ona ma prawo wymagać od danej osoby uczuć lub lojalności wobec niej, albo też jako (2) czujność w pilnowaniu oraz właściwy respekt wobec uczuć i/lub lojalności innej lub innych osób, od których ma się prawo wymagać dla siebie takich uczuć lub lojalności. Zazdrość może być również (1) wybujałym lub (2) właściwym uczuciem posiadanego respektu w stosunku do czyjegoś zawodu, szczególnych przywilejów, życiowej pozycji, drogocennych przedmiotów itd.
Zazdrość w sensie pierwszym jest przysłowiowym zielonookim potworem, podejrzliwością, krańcowością posiadania, która, na przykład, nigdy prawie nie spuszcza z oka małżonki lub małżonka podejrzewając niewierność. Podejrzliwość i nieufność dąży do podkopania oraz zniszczenia miłości i szczęścia. Z drugiej zaś strony zazdrość w drugim znaczeniu, właściwe, czujne pielęgnowanie prawa posiadania w odniesieniu do małżonki lub małżonka, realizuje takie sprawy jak poświęcenie uwagi, czasu, obdarowywanie odpowiednimi podarunkami lub komplementami, towarzystwem i małżeńską miłością, które pobudzają i zazwyczaj podtrzymują uczucia męża lub żony jedynie dla drugiej strony.
W odniesieniu do niewłaściwej miłości (1) Biblia stwierdza: „Twarda jako grób [sheol] zawistna miłość; węgle jej jako węgle ogniste i jako płomień gwałtowny” (Pieśni 8:6; Przyp. 6:34; porównaj Codzienna Niebiańska Manna – komentarze z 5 września).
Lecz w związku z właściwą zazdrością (2), czujną, będącą właściwym pielęgnowaniem prawa posiadania, Pismo Święte często wspomina o zazdrości Jehowy, bowiem On pragnie naszych religijnych uczuć, poświęcenia, lojalności, które mają należeć jedynie do Niego. W 2Moj. 20:5; 34:14 czytamy: „Ja Pan Bóg twój, Bóg zawistny w miłości”. „Nie będziesz się kłaniał bogu innemu, przeto że Pan jest, zawistny imię jego, Bóg zawistny jest” (patrz też 5Moj. 4:24; 5:9; 6:15; Joz. 24:19; Nah. 1:2; Sof. 3:8; Zach. 1:14; 8:2). 2Kor. 11:2 mówi: „Albowiem gorliwym [zazdrosnym – KJV] jestem ku wam gorliwością [zazdrością – KJV] Bożą; bom wam przygotował, abym was stawił czystą panną jednemu mężowi Chrystusowi”.
Zawiść może być określona jako postawa niezadowolonej lub zawziętej świadomości i pożądania jednej lub większej liczby cudzych korzyści, posiadłości itd. Przeciwnie do niewłaściwej zazdrości, niewłaściwej chęci posiadania tego, do czego jednostka ma pewne prawo lub ma przypuszczalnie prawo, zawiść w sposób nieumiarkowany pragnie osiągnąć korzyści, posiadłości itd., które należą do kogoś innego lub innych ludzi.
Zawiść nie jest nigdy uważana w Piśmie Świętym za dobrą zaletę, lecz jest jednym z uczynków ciała (Gal. 5:19-21, 26), jest cechą która, jeśli nie zostanie pokonana, pozbawi jednostkę otrzymania udziału w królestwie. Inne teksty Pisma Świętego podobnie odradzają zawiść (Przyp. 3:31; 14:30; 23:17; 27:4;
kol. 2
Rzym. 1:29; 13:13; 1Kor. 3:3; 2Kor. 12:20; 1Tym. 6:4; Tyt. 3:3; Jak. 3:14-16; 4:5).
Kilka biblijnych przykładów to zawiść Kaina wobec Abla (1Moj. 4:4-8), zawiść braci Józefa wobec niego (1Moj. 37:3-11, 18-20; Dz.Ap. 7:9), zawiść Marii i Aarona wobec Mojżesza (4Moj. 12:1-10), zawiść Korego, Datana i Abirona wobec Mojżesza (4Moj. 16:3; Ps. 106:16-18), zawiść Saula wobec Dawida (1Sam. 18:8, 9, 29; 20:31), zawiść książąt Babilonu wobec Daniela (Dan. 6:4), zawiść kapłanów wobec Jezusa (Mat. 27:18; Mar. 15:10; Jan 11:47-54) i zawiść Żydów wobec Apostoła Pawła oraz Barnabasza (Dz.Ap. 13:45; 17:5).
Pożądliwość ma w wielu przypadkach ten sam charakter co zawiść: pożądliwość może być określona jako (a) nadmierne i usilne pragnienie osiągnięcia i posiadania rzeczy, korzyści itd., należących do innych; (b) w dawnej angielszczyźnie słowo to oznaczało posiadanie tego samego usilnego pragnienia, które jednak nie było przesadne, grzeszne. W tym dobrym znaczeniu Apostoł mówi w 1Kor. 12:31 (por. 14:39), „Starajcie się [pożądajcie – KJV] usilnie o jeszcze lepsze dary”.
Nie jest złą rzeczą z naszej strony pragnąć usilnie rzeczy, korzyści itd., należących do innego człowieka lub innych ludzi, jeśli mają oni ochotę je sprzedać lub pozbyć się ich w inny sposób. Zła pożądliwość występuje wtedy, gdy ktoś nie przestaje usilnie pragnąć rzeczy, do których nie ma żadnego prawa lub z którymi inny człowiek, lub inni ludzie nie chcą się rozstać.
W naszych czasach wyrażenie pożądliwość używane jest prawie bez wyjątku w negatywnym znaczeniu określonym w punkcie a. Wiele tekstów Pisma Świętego upomina nas przed pożądliwością (2Moj. 18:21; 20:17; 5Moj. 5: 21; Ps. 10:3; 119:36; Przyp. 15:27; 21:26; 28:16; Kazn. 5:10, 11; Izaj. 1:23; 56:11; 57:17; Jer. 6:13; 8:10; 22:17; 51:13; Ezech. 22:12, 13; 33:31; Miche. 2:2; 3:11; 7:3; Habak. 2:5-9; Mat. 6:24: Mar. 7:22; Łuk. 12:15-21; 16:14; Jan 6:26; Dz.Ap. 20:33; Rzym. 1:29; 7:7; 13:9; 1Kor. 5:10, 11; 6:10; 2Kor. 9:5; Efez. 5:3, 5; Kol. 3:5; 1Tes. 2:5; 1Tym. 3:3; 6:9-11; 2Tym. 3:2; Żyd. 13:5; Jak. 4:2; 2Piotra 2:3, 14; 1Jana 2:15-17; Jud. 11).
Podajemy niektóre biblijne przykłady pożądliwości w sensie (a): Ewa pożądająca zakazanego owocu (1Moj. 3:6), Balaam miłujący zapłatę niesprawiedliwości (2Piotra 2:15; 4Moj. 22), Achan zabierający skarby z Jerycha (Joz. 7:21), synowie Samuela biorący łapówki (1Sam. 8:3), Dawid biorący Betsabę (2Sam. 11:2-5), Achab pragnący winnicy Nabota (1Król. 21:2-16), Giezy przyjmujący podarek (2Król. 5:20-27), Judasz zdradzający Jezusa (Mat. 26:15, 16; Mar. 14:10, 11; Łuk. 22:3-6), Ananiasz i Safira zatrzymujący część pieniędzy za ziemię, które już uprzednio obiecali ofiarować (Dz.Ap. 5:1-10) i Demas opuszczający Pawła (2Tym. 4:10).
Cały lud Boży powinien oczywiście starać się pozbyć bezbożnej zazdrości, zawiści i złej pożądliwości, ponieważ są one uczynkami ciała