Teraźniejsza Prawda nr 357 – 1985 – str. 151
POTĘPIENIE TYLKO ADAMA
Zgodnie z Boskim programem tylko jeden człowiek zgrzeszył, tylko jeden człowiek został skazany na śmierć i było potrzeba, aby tylko jeden człowiek Chrystus Jezus umarł w celu odkupienia i zupełnego wyzwolenia całej ludzkiej rodziny z śmierci. Jedna ofiara Chrystusa wystarczyłaby do uwolnienia jakiegokolwiek człowieka, ponieważ wszyscy są niedoskonali i podlegają wymogom sprawiedliwości i dlatego żaden człowiek nie może rościć sobie prawa do uwolnienia go od śmierci. Z tego więc wynika, że nasz Pan, gdy wstąpił na wysokość posiadał wystarczającą cenę do zapłacenia kary za jakiegokolwiek członka rodzaju ludzkiego lub za wszystkich ludzi albo za dowolnie wybraną ich liczbę. Jezus dokonał wyboru, zgodnie z Pismem Świętym, postanawiając przypisać tę zasługę jedynie na korzyść wierzących w tym wieku. W konsekwencji tego przypisania na ,,naszą korzyść” mamy przywilej, jako wierzący, powrotu do łaski Bożej i cieszenia się sposobnością udziału w Królestwie z naszym Odkupicielem.
Boskim celem w dokonaniu odkupienia było sprowadzenie dla wszystkich rodzin ziemi błogosławieństw w postaci uwolnienia od grzechu i warunków śmierci oraz przywrócenia do łaski Bożej wszystkich, którzy będą posłuszni. Stąd dzieło naszego Pana nie skończyło się z przypisaniem Jego zasługi tym, których Ojciec przyjął jako członków Jego Ciała. Raczej było dozwolone, aby ofiara była kontynuowana na większą skalę w ofiarowaniu się Kościoła, członków Jego Ciała, włączonych do procesu i uzupełnienia osobistej ofiary naszego Pana. A więc wszyscy członkowie tego wielkiego mistycznego Ciała „cierpieli z Nim” a On jako wielki antytypowy Najwyższy Kapłan ofiarował nie tylko siebie, ale również wszystkich członków swego Ciała, natomiast Sprawiedliwość posiada wszystko, czego kiedykolwiek żądała a nawet o wiele więcej. Sprawiedliwość ma tę jedną wielką cenną ofiarę Jezusa i dodatkowo ofiary wszystkich Jego członków, stu czterdziestu czterech tysięcy, usprawiedliwionych przez wiarę w Jego krew, których ofiary zgodnie z oświadczeniem Apostoła są ,,święte i przyjemne” przed obliczem Bożym (Rzym. 12:1).
Czy byłoby właściwym, aby Sprawiedliwość przyjęła sto czterdzieści cztery tysiące i jedną ofiarę, gdy w rzeczywistości była wymagana tylko jedna? Odpowiadamy, tak. Nie stanowiło to przeszkody dla Sprawiedliwości: Boska Sprawiedliwość nie mogłaby być powstrzymana od przyjmowania wszystkich tych ofiar składanych w zarządzony sposób. Jednakże Sprawiedliwość nie mogłaby wymagać więcej, ani przyjąć mniej niż jedno doskonałe życie. Powinniśmy pamiętać, że żadna z tych ofiar nie była wymagana, ani wymuszona przez Sprawiedliwość — jedynie za wierność była w tym czasie proponowana wysoka nagroda. Nasz Pan przyjął ją i „dla wystawionej sobie radości, podjął krzyż, wzgardziwszy sromotą”. W istocie rzeczy Boski plan przez Niego otworzył
kol. 2
drzwi sposobności innym, którzy mieli Jego Ducha (usposobienie) w tym wieku ograniczonej i przeznaczonej z góry liczbie, ustalonej, wierzymy, na sto czterdzieści cztery tysiące. Ich ofiara nie była wymagana. Była dobrowolna, ponieważ ofiarnicy dostrzegli bogactwa łaski i Boskie nagrody, które ocenili jako przywilej dla nich osiągalny. W ten sposób świat w Boskim planie został odkupiony w mniejszym stopniu bezpośrednio, niż możemy sobie wyobrazić, lecz w większym stopniu dla naszej korzyści, ponieważ plan ten pozwolił niektórym stać się członkami klasy Oblubienicy, członkami Ciała wielkiego Pośrednika, którego dzieło przez wiek Tysiąclecia będzie polegało na wstawiennictwie w funkcji Pośrednika między Bogiem i człowiekiem, ogólnie mówiąc, światem. Te osoby, które poddały się pod to zarządzenie jako członkowie Ciała, członkowie ,,nasienia Abrahama”, członkowie wielkiego antytypowego Pośrednika, Proroka, Kapłana, Króla, Sędziego, jako Jego członkowie pod Jego nadzorem składali swe życie podczas tego wieku a ich poświęcone życie wliczone do Jego życia stanowi krew Chrystusa (zbiorowego), która pieczętuje Nowe Przymierze między Bogiem i światem. Głowa i Ciało, Oblubieniec i Oblubienica, są przedstawieni Ojcu a krew wielkiego Chrystusa, jak pokazano w typach 3 Księgi Mojżeszowej, będzie przydatna do zmazania grzechu świata, tak jak teraz krew Jezusa jest korzystna w związku z naszymi grzechami. Chrystus dając Bogu zasługę ofiary Jezusa gwarantuje zadowalająco Bogu za rodzaj ludzki, co pieczętuje lub czyni Przymierze w stosunku do Boga. Zastosowanie wobec Boga nastąpi natychmiast po kompletnej śmierci Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, którzy przykryci są przypisaną zasługa, pierwsi w sposób ożywiony a ostatni — próbny. Zastosowanie zasługi na korzyść ludu zapieczętuje czyli doprowadzi do zawarcia Przymierza z człowiekiem a to znaczy stopniowe dawanie zasługi Chrystusa światu podczas Tysiąclecia.
Jezus i wszyscy członkowie Jego Ciała, wyprzedzając to podwójne pieczętowanie Nowego Przymierza, byli podczas wieku Ewangelii „sposobnymi sługami nowego testamentu [Przymierza]”, wykwalifikowanymi kapłanami lub sługami, posiadającymi kwalifikacje do składania koniecznych ofiar, do reprezentowania Boga i do powiedzenia tym, którzy mają „uszy ku słuchaniu”, jakie będą reguły i warunki tego Nowego Przymierza w przyszłości oraz jakie są reguły i warunki, przez które stali się jego kapłanami lub sługami i ambasadorami Boga oraz Jego sprawiedliwości, która ogólnie mówiąc Nowe Przymierze wprowadzi do rodzaju ludzkiego.
Wracając więc do pierwotnego pytania, przypominamy sobie, iż Apostoł pokazuje, że „wszyscy zgrzeszyli” i że „wszystek świat podlegał karaniu Bożemu”, nie w tym znaczeniu, aby każdy był próbowany i otrzymał wyrok, ale w tym sensie, że wszyscy odziedziczyli słabości i niedoskonałości, które dowiodłyby im winy oraz sprowadziłyby na nich potępienie,