Teraźniejsza Prawda nr 356 – 1985 – str. 139
Opisane tu umiejscowienie czasowe zostało ustalone dzięki wskazówce chronologicznej podanej w 1Król. 18:1 (słowo Pana „stało się do” Eliasza „po onym roku trzecim”). Dlatego też rozdział 18 przeprowadzając nas w typie przez ostatnich osiemnaście miesięcy i krótki okres po tym, trwania suszy w Izraelu, doprowadza do pierwszych opadów wielkiego deszczu (deszczu padającego na ziemię). Odpowiada to w antytypie okresowi ostatnich 540 lat antytypowych doświadczeń Kościoła „na puszczy” [360 x (11/2)=540] i obejmuje wydarzenia mające miejsce od 1259 do 1799 roku oraz krótko, potem, kiedy nastąpił nagły i wielki opad ożywiającej społeczeństwo ludzkie prawdy, co nastąpiło razem z wielkim rozpowszechnieniem Biblii w pierwszych latach XIX wieku.
ELIASZ I PROROCY BAALA
1Król. 18:1—18 przedstawia wydarzenia związane z powrotem. Eliasza do Samarii. W antytypie widzimy tu szereg reformatorów (antytypowego Eliasza jako Boskiego rzecznika reformacji przemawiającego do świata) powołanych przez Boga, aby wystąpili na arenie działań reformatorskich widziani przez władców europejskich (przedstawionych w typie przez Achaba) w antytypowym trzecim roku, od 1259 do 1619 roku (…mówiąc: Idź, ukaż się Achabowi, w. 1). Pierwszym, w tym szeregu był Marsiglio, który w 1309 roku ze swym traktatem Defensor Pacis rozpoczął działalność na rzecz obrony praw państwa i kościoła przed papieskim absolutyzmem. Następnie Bóg powołał innych jako swoich współpracowników i ruch na rzecz reform nabrał rozmachu.
W dalszej części (ww. 19—40) między Eliaszem a prorokami Baala następuje antytyp kontrowersji, która rozpoczęła się dokładną i przynoszącą rezultaty działalnością reformatorską Wyclifa, Husa, Wessela i Savonaroli skierowaną przeciwko czołowym teologom papieskim (prorokom Baala) dążącym do ograniczonych, powierzchownych reform. Wspomniana polemika przebiegała dalej w formie potężnych wysiłków reformatorskich podejmowanych przez Lutra i Zwingliego. Wszystko to dokonywało się nie tylko za wiedzą władców europejskich (Achaba), lecz również przeważającej części całego chrześcijaństwa (zbierz do mnie wszystkiego Izraela, ww. 3, 19, 20). Prawdziwi reformatorzy Boga obalając rzymskie błędy zabijali symbolicznie antytypowych proroków Baala (w. 40). Ich działalność miała miejsce w okresie reformacji, rozpoczęła się od Lutra i trwała przez 100 lat.
Bardzo ograniczona cyrkulacja Biblii stała się już od początku reformacji przedsmakiem zalewu prawdy biblijnej, który miał dopiero nastąpić (oto szum dżdżu wielkiego, w. 41), a dotarcie przez Eliasza do najwyższego punktu góry Karmel (miejsce owocujące, w. 42) i przyjęcie postawy głębokiej koncentracji przedstawia modlitwy prawdziwych reformatorów o rozpowszechnienie Biblii oraz stosownej
kol. 2
prawdy biblijnej i osiągnięcie największego stopnia owocności tego dzieła.
Rozwój reformacji przeprowadzanej przez sekty, co w typie pokazuje siedmiokrotny powrót sługi Eliasza na górę Karmel (w. 43), rozpoczął się od luteranizmu i dalej rozwijał przez prezbiterianizm, nauki i praktyki babtystów oraz unitarianizm, episkopalizm i kongregacjonalizm, mimo iż nie zaobserwowano jakiegoś znacznego wzrostu cyrkulacji Biblii. Wraz z rozwojem metodyzmu, siódmej sekty (za siódmym razem, w. 44), nastąpiło jednakże spełnienie obietnicy zapowiadającej powszechne wydanie Biblii.
Najpierw pojawił się „obłok mały”, który „występuje z morza” (w. 44) przedstawiając kłopotliwe (dla papiestwa i innych absolutystów) świeckie nauki francuskich iluministów i rewolucjonistów o wolności, równości i braterstwie, które towarzyszyły rewolucji francuskiej rozpoczynającej się w 1789 roku i które przez następne piętnaście lat szalały jak niszcząca fala przypływu zalewającego wybrzeża społeczeństwa europejskiego. Powyższa działalność była wspomagana a potem zastąpiona przez wojny napoleońskie (część „wiatru” z w. 45) jako główne zagrożenie dla Europy, szczególnie od 1804 roku, gdy Napoleon przybrał tytuł cesarza.
Kiedy opisane powyżej wydarzenia przeniknęły świeckie losy świata o wiele poważniejsza i bardziej złowieszcza sytuacja rozwijała się w sferze religijnej. Panujące władze kościelne (niebiosa) stały się ciemne od rodzących złość doktrynalnych dysput. Kontrowersyjne nauki wiały silnie i chmury ucisku gromadziły się wywołując zaniepokojenie złowieszczo zagrażając światu chrześcijańskiemu, aż oberwały się przynosząc wielki zalew Biblii, które rozpowszechniały od dawna upragnioną, odświeżającą prawdę biblijną po „wysuszonym” świecie (… się niebiosa obłokami i wiatrem zaćmiły, skąd, był deszcz wielki, w. 45). Biblia została uwolniona od średniowiecznych kajdan a ludzie otrzymali nareszcie bezpośredni dostęp do Pisma Świętego w ich macierzystych językach.
Wnioski nasuwające się z tego krótkiego streszczenia antytypu opisanego w 1Król. 18 pozwalają nam zauważyć, że w momencie ożywienia się klasy Eliasza cywilne władze pospiesznie zwróciły uwagę na swe stosunki z odstępczym kościołem rzymskim (A tak wsiadłszy Achab, jechał do Jezreela, w. 45). Poprzedzała je klasa Eliasza, która dzięki swej wiernej służbie w nauczaniu (Eliasz …przepasał biodra swe, i bieżał przed Achabem) zwróciła władzom cywilnym uwagę na omawianą tu sprawę (aż przyszedł do Jezreela [do miejsca gdzie Achab mieszkał w nieprawym związku z Jezabelą], w. 46).
WIARA MARY JONES
Omówiwszy więc szeroko zarys wydarzeń, które doprowadziły do zakończenia wielkiej antytypowej suszy i głodu w duchowym Izraelu