Teraźniejsza Prawda nr 352 – 1985 – str. 77
wywołana problemem płci w łonie amerykańskiego Kościoła Katolickiego [również w Kościele Katolickim w innych krajach]” i że ,,w centrum tej bitwy znajduje się sto dwadzieścia tysięcy »religijnych kobiet, zakonnic [klasztornych] i sióstr należących do więcej niż sześciuset obrzędów religijnych, których stan, funkcja i przyszłość w kościele nie są na dalszą metę pewne ani zabezpieczone”. „Od wezwania soboru [watykańskiego drugiego] do odnowy w 1966 roku liczba sióstr amerykańskich obniżyła się o sześćdziesiąt tysięcy. Eksperci przepowiadają, że do końca stulecia pozostanie ich tylko sześćdziesiąt tysięcy [ze stu dwudziestu tysięcy]. Połowa wszystkich sióstr w Stanach Zjednoczonych liczy obecnie sześćdziesiąt lat życia lub więcej”.
Ten stan rzeczy nie stanowi przyjemnej perspektywy dla papieża oraz jego hierarchii i to w czasie, gdy spodziewają się, że siostry będą przejmować wiele funkcji wykonywanych poprzednio przez kapłanów. Wśród sióstr panuje duże poruszenie oraz sprzeciw wobec papieskich zarządzeń i regulacji. W niektórych przypadkach siostry, z powodu braku kapłanów, udzielają komunii w dni robocze rano rozdzielając rano opłatek eucharystyczny pobłogosławiony uprzednio w niedziele przez wizytującego kapłana!
Wielu konserwatywnych katolików sprzeciwia się żywo nowościom, jakie zostały wprowadzone w ostatnich latach w ich kościele. Regularne pismo The Wanderer, zajmuje się ujawnianiem Rzymowi każdego kapłana lub biskupa, który okazuje łagodność wobec homoseksualizmu, dopuszcza do liturgii dansingi, nie przyjmuje literalnego opisu prawdy biblijnej o stworzeniu itd.
Zmniejsza się nawet liczba świeckich katolików. Uważa się, na przykład, że katolicy w Filadelfii liczący 1,4 miliona są bardzo konserwatywni a mimo to ocenia się na podstawie ankiet, że ponad pół miliona z nich opuści kościół.
,,Teologia wyzwolenia”, określana jako radykalne dążenie do łączenia marksizmu i chrystianizmu w walce przeciw uciskowi społecznemu i ekonomicznemu, niepokoi Rzym i powoduje rozwijanie się sytuacji kryzysowej wytwarzającej problemy tak dla Rzymu jak i wielu z jego duchowieństwa. Teologia ta szerzy się nieco w Azji i Afryce, więcej w Ameryce Północnej a najbardziej w Ameryce Południowej i Środkowej, gdzie żyje około połowy kapłanów katolickich świata. Papież podróżując po Ameryce Południowej i Środkowej strofował wielu duchownych z powodu ich angażowania się w teologię wyzwolenia. Podobnie Watykan wydał dokument, który ją piętnuje bardzo surowo jako zboczenie od chrześcijańskiej misji. Niektórzy kapłani broniący idei wyzwolenia zostali wezwani do Rzymu a inkwizytor Ratzinger pouczył ich, aby zmienili swoje nauki lub liczyli się ze zwolnieniem.
kol. 2
NIESZCZĘŚCIA FINANSOWE I NOWY KONKORDAT
Papiestwo miało również klęski finansowe. Bank Ambrosiano prowadził Roberto Calvi, który był najbardziej zaufanym doradcą Watykanu. Miał on tak bliskie powiązania z Watykanem, że był znany jako ,,bankier Boga”. Jego najbliższym towarzyszem był Michel Sindona, bankier sycylijski, obecnie odsiadujący dwudziestopięcioletni wyrok w nowojorskim więzieniu.
Dwa z banków Sindona ogłosiły upadłość, gdy załamał się międzynarodowa rynek akcyjny w 1974 roku i w związku z tym zaufanie do Banco Ambrosiano pana Calviego zaczęło słabnąć. Banco Ambrosiano z pośrednią pomocą Watykanu pożyczył pieniądze, które Watykan kierował dyskretnie do za pośrednictwem szeregu zagranicznych banków. Użyto pieniędzy w sposób nielegalny próbując podtrzymać cenę akcji Ambrosiano. Ostatecznie plan ten nie powiódł się. Calvi został skazany za przestępstwa walutowe. Tuż przed terminem zgłoszenia apelacji zniknął a kilka dni później znaleziono go wiszącego pod mostem w Londynie.
Watykan miał część udziałów w Banco Ambrosiano, który ogłosił upadłość w związku z śmiercią Calviego. W banku watykańskim zawarto prywatnie tajny układ. Watykan zgodził się wypłacić sto siedemdziesiąt milionów funtów tytułem spłaty długów w Banco Ambrosiano. Był to gentlemen’s agreement, bez formy pisemnej, po prostu transfer pieniędzy w zamian za pewne gwarancje. W ten sposób komitet czternastu kardynałów spodziewał się pogrzebać sprawę Ambrosiano. Jednocześnie żywiono nadzieję, ze kufry Watykanu rozmnożą się przez światową kolektę zwaną „Świętopietrzem” w czasie świąt narodzenia Pańskiego i również przez specjalne kolekty zaaranżowane w Stanach Zjednoczonych, RFN itd. oraz możliwie drodze sprzedaży niektórych bezcennych skarbów sztuki.
Władza papiestwa zmniejsza się i to nawet w samych Włoszech, siedzibie papiestwa, ,,małego rogu” (Dan. 7:7, 8). Nowy konkordat, podpisany 18 lutego 1984 roku przez papiestwo i rząd włoski, uszczupla różne przywileje kościoła:
Katolicyzm przestaje być religią państwową Włoch. Artykuł 7 stanowi, „Republika Wioska i Stolica Święta potwierdzają, że tak Państwo jak i Kościół są niezależne i suwerenne. Religia katolicka nie będzie dłużej włoską religią państwową”.
Unieważnienia małżeństw kościelnych muszą uzyskać zgodę państwa. Artykuł 8 stanowi, „Unieważnienia kościelne będą rozpoznawane przez Państwo Włoskie, poddawane sądowi apelacyjnemu do orzekania wyroków, pod warunkiem zgodności z prawem włoskim”.
Nie będzie wymagane, aby dzieci uczęszczały na naukę religii w szkołach, chociaż będą mogły to czynić, jeśli tak zechcą lub ich rodzice. Artykuł 9 stanowi, ,,Republika Włoska,