Teraźniejsza Prawda nr 352 – 1985 – str. 73
linii. Zajmują oni korzystne pozycje strategiczne ze znaczną władzą w Libanie. Izrael ze względów ekonomicznych ubiegał się, jak dotąd bez powodzenia (prawdopodobnie jest ku temu słaba nadzieja), w rozmowach z Syrią o zawarcie odpowiedniego układu w sprawie wycofania sił zbrojnych Izraela z Libanu i zastąpienia ich siłami Narodów Zjednoczonych. Jednakże Izrael nie zamierza uczynić tego dopóki nie będzie miał właściwego zabezpieczenia swoich granic przed ich naruszaniem i pogwałcaniem, jak to często miało miejsce w przeszłości. Syria nie okazuje gotowości do udzielenia takich gwarancji. Możliwe, że Syria, w roli „głogu boleść zadawającego”, będzie potrzebowała więcej „sądów” Jehowy, które wykona On „nad wszystkimi okolicznymi ich, którzy ich pustoszyli”, zanim nastąpi druga faza ucisku Jakuba, przedtem bowiem Izrael ma mieszkać bezpiecznie w swoim kraju (Ezech. 28:24—26).
Bóg tak zarządził, że dwa inne państwa graniczące z Izraelem, Jordania i Egipt, mając widocznie dosyć „sądów” Boga przestały być „cierniem kolącym” i żyją z nim w pokoju. W rzeczywistości są one przeciwne Syrii, jej zwiększaniu wpływów w Libanie i innej aktywności. Tak więc Izrael obecnie nie ma przeciw sobie wszystkich krajów przygranicznych, ponieważ inaczej miałby 'więcej trudności w kontynuowaniu swego istnienia lub byłoby ono niemożliwe.
Syryjski prezydent Assad przed rokiem chorował na serce i miał inne dolegliwości. Przypuszczano wówczas, że może umrzeć, lecz ostatnio nastąpiła poprawa zdrowia. Fakt ten wywołał współzawodnictwo i spór o sukcesję grożąc zaostrzeniem wewnętrznej sytuacji. Prezydent przeciwdziałając temu mianował trzech głównych pretendentów do władzy wiceprezydentami. Obecnie jeden z nich, brat Assada, został wydalony do Genewy i ogłoszony w Damaszku jako persona non grata. Drugi z nich przeżył morderczy zamach na swe życie. Sadat ponownie utwierdził swoje czternastoletnie przywództwo w Syrii wprowadzając małe zmiany w twardej linii bieżącej polityki i w posługiwaniu się terrorystami.
Przed laty syryjskie siły zbrojne wkroczyły na teren Jordanii w celu wsparcia OWP, gdy ta organizacja pod kierownictwem Arafata usiłowała przemocą przejąć władzę od króla Husseina w Jordanii, lecz wycofały się gdy supermocarstwa zagroziły interwencją. Król Hussein z tego powodu przeżywa stałą obawę przed silną Syrią, która mogłaby opanować Jordanię. Dlatego zgodził się na pokojowe zbliżenie się do Egiptu i nawet do Arafata, aby nie dopuścić do zwiększenia siły Palestyńczyków przeciwnych Arafatowi znajdujących się pod panowaniem syryjskim w Libanie. Hussein, Mubarak, Arafat (nadal akceptowany przez Palestyńską Radę Narodową) i inni przywódcy arabscy zebrali się w Ammanie, w Jordanii, w październiku, celem omówienia sprawy
kol. 2
konsolidacji swego aliansu i zachęcenia innych do przyłączenia się do niego. Arafat występował jeszcze na tym zebraniu w obronie terroryzmu przeciw Izraelowi.
Wybory izraelskie celem obsadzenia stanowiska premiera utknęły na martwym punkcie. Ostatecznie zdecydowano, aby Szymon Peres pełnił ten urząd przez dwadzieścia pięć miesięcy. Wprowadził on niezwłocznie trzymiesięczne zamrożenie płac i cen, aby dopomóc do złagodzenia szalejącej inflacji, która przekroczyła wskaźnik czterystu procent, nie tylko z powodu wysokiego budżetu militarnego, lecz również na skutek subsydiowania żywności i paliw. Stopa inflacji w 1976 roku wyniosła trzydzieści procent. Co za różnica w porównaniu z aktualnym poziomem! Gwałtowny wzrost stopy inflacyjnej pobudził Izraelitów do pospiesznego wydawania zamiast oszczędzania. Sprzedano trzykrotnie więcej samochodów. Dwadzieścia do dwudziestu pięciu procent ludności spędzało urlopy za granicą. Z kolei to przyczyniło się do bezprecedensowej dewaluacji pieniężnej. Dług zagraniczny przekroczył dwadzieścia pięć miliardów dolarów, co licząc na głowę stawia ten kraj w rzędzie największych dłużników.
Izrael jest zależny od Stanów Zjednoczonych pod względem dopływu większej masy pieniężnej, którą otrzymuje na podtrzymanie machiny wojennej i gospodarki. Obecnie Stany Zjednoczone uchylają się od płacenia ogromnych sum żądanych przez Izrael w formie pomocy ze względu na wysoki deficyt własny i problemy finansowe.
Niezwykłe okoliczności — warunki głodowe, zwłaszcza w Etiopii — spowodowały, że ponad dziesięć tysięcy czarnych Żydów zrealizowało drogą lotniczą exodus z Afryki do Izraela dzięki tajemniczo zorganizowanej przez Izraelitów tak zwanej „operacji Mojżesz”. Zazwyczaj nie myśleliśmy, że pojęcie głód mieści się w proroczym znaczeniu słowa „łowcy” (Jer. 16:16), którzy przedstawiają prześladowców i okoliczności wykorzeniające Izraelitów w różnych krajach powodując ich aliyah do Izraela. Ci czarni Żydzi po przybyciu do Izraela i upewnieniu się, że rzeczywiście są w miejscu przeznaczenia, upadli natychmiast i ucałowali ziemię.
GŁÓD
W Ezech. 14:21 wzmiankowane są Jehowy „cztery kaźni … ciężkie” posłane na Jeruzalem, które przedstawiają cztery ciężkie kary zsyłane na chrześcijaństwo w czasie wielkiego ucisku. „Miecz” zdaje się przedstawiać wojnę światową, z której wydzieliły się dwie fazy, i światową rewolucję. „Głód” występuje w różnych miejscach w czasie ucisku, jak gdyby rozsiany. „Zły zwierz” reprezentuje światową anarchię, która ujawniła się w znacznym stopniu a w przyszłości rozwinie się jeszcze więcej. W tym samym okresie „mór” [zaraza] występował