Teraźniejsza Prawda nr 352 – 1985 – str. 69
jest Królem. Lud Wielki to szlachta, dworzanie, urzędnicy, którzy w niebie są przed tronem. Klasa ziemska to poddani Króla i podporządkowani urzędnikom. Dlatego też ziemska klasa, klasa restytucyjna nie jest przedstawiona w scenie z Obj. 7:15, scenie pałacowej w niebie. Miejsce poddanych jest bowiem na zewnątrz pałacu.
Obraz przedstawiony w Psalmie 45 pokazuje te same oraz dodatkowe różnice. Werset 2 przedstawia Jehowę, ww. 3—10 przedstawiają Jezusa; ww. 10—14 przedstawiają Kościół jako chwalebną Oblubienicę Jezusa w Boskiej naturze w królestwie niebiańskim; ww. 15, 16 przedstawiają Lud Wielki, który towarzyszy Oblubienicy w królestwie niebiańskim; w. 17 przedstawia klasę Starożytnych Godnych w Tysiącleciu, jako dzieci Chrystusa i książąt (porównaj Izaj. 32:1), głównych władców na ziemi klasy ziemskiej, klasy restytucjonistów; w. 18 wprowadza klasę ziemską, „narody”, różną od wszystkich innych i oczywiście znajdującą się nie w niebie, lecz na ziemi.
DOWÓD Z OBJ. 19:1—9
Lud Wielki jest wyraźnie opisany w Obj. 19:1—9. W tych wersetach jasno jest pokazane, że będzie on miał naturę i nagrodę duchową. Słowa „lud wielki” z Obj. 19:1, przetłumaczone w Biblii angielskiej KJV na „wiele ludzi”, pochodzą z tych samych greckich słów, które przetłumaczono na „lud wielki” (wielki tłum, NW) w wersecie 6 oraz w Obj. 7:9. Wersety 1—3 stanowią proklamację Wielkiego Ludu odnoszącą się do nieuchronnego zniszczenia Babilonu, a wersety 4—6 mówią o wielkim poselstwie lub deklaracji chwały ku czci Jehowy zgodnej ze Starym Testamentem i czterema Boskimi wielkimi przymiotami charakteru. To jest wielkie poselstwo o Chrystusie jako Zbawcy i Królu (oraz o mającym wkrótce nastąpić Jego Królestwie na ziemi), ogłaszane przez wszystkich Jego lojalnych sług, którzy Go czczą.
Werset 6 bardzo wyraźnie rozróżnia pomiędzy głosem Ludu Wielkiego — klasą spłodzonych z Ducha — a głosem Wielu wód, to znaczy ludzi (Obj. 17:15), tych, którzy należeć będą do ziemskiej lub restytucyjnej klasy, także ogłaszających poselstwo Królestwa.
Jeszcze wyraźniej sugeruje i pokazuje to obraz rodziny przedstawiony w ww. 7—9, szczególnie zaś fakt, iż Lud Wielki jest opisany jako ci, którzy zostali zaproszeni na weselną wieczerzę Baranka, która odbywa się w niebie, a nie na ziemi.
W omawianym tu obrazie rodziny Oblubieńcem jest Jezus, Oblubienicą — Maluczkie Stadko (ww. 7—9), goście uczestniczący w Wieczerzy weselnej w niebie są Ludem Wielkim (w. 9). Podany poniżej właściwy przebieg wydarzeń, związanych z założeniem rodziny, dowodzi, że Wielka Kompania, owi goście zaproszeni na weselną wieczerzę, nie mogą być ziemską czy też restytucyjną klasą. Według porządku pierwszym krokiem do założenia
kol. 2
rodziny jest ślub. Następnie ma miejsce uczta weselna. Po trzecie, następuje spłodzenie dzieci. Po czwarte ostatecznie ich urodzenie. Wielka Kompania, będąca tematem Obj. 19:1—9, owi Goście na uczcie weselnej, nie może być klasą ziemską, bowiem ziemska klasa będzie się składać z dzieci zrodzonych z tego małżeństwa, symbolicznie spłodzonych i narodzonych w ziemskiej naturze przez Jezusa i Kościół, drugiego Adama i drugą Ewę (1Kor. 15:45; 2Kor. 11:2, 3; Efez. 5:31, 32; Mat. 19:28; Łuk. 22:29, 30) po uczcie weselnej Baranka.
Niektórzy, a wśród nich przywódcy „Ś. J.”, błędnie przypuszczają i nauczają, że skoro język Obj. 7:16, 17 jest podobny do tego, jaki występuje w innych wersetach, odnoszących się do ziemskiej lub restytucyjnej klasy, takich jak Obj. 21:4; 22:3, Izaj. 25:8; 49:9, 10, dlatego Obj. 7:16, 17; musi również odnosić się do ziemskiej klasy. Tak się jednak rzecz nie ma, mimo iż język jest podobny.
Baranek na tronie znajduje się pośród Ludu Wielkiego jako drugorzędnej duchowej klasy wybranych w specjalnym znaczeniu — w sferze niebiańskiej — i jak pokazuje Obj. 7:16, 17, zaspokaja jej apetyt oraz pragnienie, nie dozwalając, aby musieli znosić spiekotę prześladowań. Członkowie tej klasy nie są nieśmiertelni jak Maluczkie Stadko. Ich duchowe życie nie jest niezależne (samowystarczalne), ale zależy od Baranka i tego, co On uzna za konieczne do jego podtrzymania. Baranek też ich karmi dodatkowymi prawdami, by w pełni zaspokoić ich duchowy głód i pragnienie, podobnie jak w mniejszym stopniu będzie to czynił wobec tych z żyjącej klasy ziemskiej, na poziomie ziemskim, co zostało pokazane we wspomnianych wyżej czterech ustępach, odnoszących się do ziemskiej klasy Tysiąclecia.
W cytowanym proroctwie Izajasza 49:9, 10, w porównaniu z w. 11 wyraźnie jest pokazane, że Lud Wielki jako klasa duchowa, jedna z „gór”, jest odrębna od klasy ziemskiej. Wymienione tu „góry”, oraz w Psalm 72:3 „góry” i „pagórki”, obejmujące również Lud Wielki, przedstawione są jako mające możliwość przynoszenia prawdziwego i trwałego pokoju ludziom należącym do klasy ziemskiej — jako wybrańcy błogosławiący nie wybranych.
GŁUPIE PANNY I LOT
W przypowieści o pannach (Mat. 25:1—12) wyraźnie dostrzegamy dwie grupy onych czystych panien, które przedstawiają, równolegle rozwijające się dwie klasy poświęconych, spłodzonych z Ducha sług Jehowy (Psalm 45:15, 16; Pieśni 1:3; 6:8; por. Obj. 7:9; 2Kor. 11:2). Brat Russell właściwie powiedział: „Wyraz »panna« oznacza czystość, a zatem ci, którzy pokazani są w tej przypowieści, tak mądrzy jak i głupi, przedstawiają lud święty” (Tom III, s. 91).
Mądre panny, które posiadały wystarczającą ilość oliwy (przedstawiającej świętego Ducha zrozumienia) do swoich lamp (Biblie), w swych naczyniach (umysłowych zdolnościach