Teraźniejsza Prawda nr 349 – 1985 – str. 30
w tym kontekście ci, którzy uczą, że umarli posiadają świadomość. Są jednak tacy, którzy mocno w to wątpią, jak to widzimy po odczytaniu komentarza do tego wersetu zapisanego na marginesie Biblii, gdzie słowo dech podane jest zamiast duch. (Chodzi o uwagę na marginesie Biblii w języku angielskim. Biblia Tysiąclecia podaje słowo „duch”). W języku greckim określony przedimek to (Język polski nie posiada przedimków; czasem tłumaczy się to jako ten, ta, to) występuje przed słowem soma – ciało, ale nie pojawia się przed słowem pneuma. Brak przedimka przed wyrazem pneuma oraz jego występowanie przed słowem soma – ciało sugeruje, że pneuma w tym wypadku nie oznacza istoty duchowej, bowiem gdyby ją oznaczało, użyty zostałby określony przedimek przed słowem pneuma, tak jak użyty został przed słowem soma. Przesłanka, która spowodowała wprowadzenie słowa dech na marginesie naszych Biblii jest raczej wątpliwej wartości. Przeciwko rozumieniu, iż słowo użyte w tym wersecie oznacza istotę duchową przemawia nie tylko brak przedimka przed pneuma, ale również przeciwny takiemu mniemaniu jest fakt, że święty Jakub nie ogranicza słowa soma tylko do ciała ludzkiego, ale stwierdza, że odnosi się ono do każdego ciała zwierzęcego, bez względu na to czy należy do człowieka, czy zwierzęcia – ryby, ptaka lub płaza. Dlatego też nie mógł słowem pneuma oznaczyć jakiejkolwiek istoty duchowej, ponieważ wiemy, że w ciałach zwierząt, ptaków lub pełzających stworzeń, nie ma żadnych duchów (istot duchowych). Co więcej, Biblia nie uczy nigdzie, że w jakimkolwiek ciele znajduje się istota duchowa, która opuszcza je i żyje z dala od niego jako istota świadoma. Dlatego też w tym wersecie pneuma nie przybiera znaczenia zawartego w definicji (8) – duchowej istoty. Pozostają nam więc definicje (3) i (4), z których każda odpowiednia jest dla tego wiersza, ponieważ prawdą jest, że tak jak ciało bez dechu lub bez pierwiastka życia jest martwe, tak też wiara bez uczynków martwa jest.
DUCH WRACA DO BOGA
Przebadamy obecnie znaczenie słowa ruach użytego w Kazn. 12:7, „I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch [ruach] wróci się do Boga, który go dał”. Podobnie jak w przypadku Jak. 2:26, tak i teraz zaczniemy od procesu eliminacji. Jest to samo przez się widoczne, że definicje: (1) wpływu lub mocy, (2) wiatru, (3) dechu, (5) żywotności, (7) umysłu, serca, usposobienia, woli i (9) doktryny nie są przydatne w tym wierszu, ponieważ nawet jeśli ich użyjemy w tym wersecie, nie będą sensowne. Tak więc ograniczyliśmy definicję ruach w odniesieniu do tego wiersza do trzech znaczeń: podanego w definicji (4) – pierwiastka życia, (6) – przywileju życia i (8) – istoty duchowej. Praktycznie wszyscy, którzy wierzą w świadomość umarłych zakładają, że słowo ruach przyjmuje tu znaczenie odnoszące się do (8) istoty duchowej. Ale po
kol. 2
głębszym namyśle dochodzimy do wniosku, że założenie takie jest niedopuszczalne, ponieważ, jeśli nadamy słowu ruach znaczenie (8) istoty duchowej, doprowadzimy do tego, że ów werset propagował będzie uniwersalizm, ponieważ tekst ten wyraża regułę uniwersalną mówiącą, iż po śmierci ciało obraca się w proch, z którego było stworzone, a ruach powraca do Boga. I tak jak ciało pozostaje tam, gdzie powraca, tak i ruach pozostanie tam, dokąd się wraca. Mogłoby to oznaczać, że zarówno dobrzy, jak i źli będą z Bogiem, to znaczy otrzymają życie wieczne, jeżeli ruach oznacza tu istotę duchową. Znaczenie (8) -duchowej istoty – nadane słowu ruach w tym wypadku, sugeruje również istnienie drugiej fałszywej doktryny, mówiącej że Bóg daje każdemu w chwili jego spłodzenia lub narodzin pewną istotę duchową, która ma pozostawać w jego ciele. Takie postawienie sprawy oznaczałoby zmuszanie Boga do dawania owym duchowym istotom okazji do nieuniknionego popełniania grzechów i spowodowałoby, że Bóg przynajmniej częściowo byłby odpowiedzialny za popełniane grzechy. Co więcej, Biblia nigdzie nie uczy, że Bóg działał twórczo bezpośrednio przy przyprowadzaniu do życia jakichkolwiek innych istot ziemskich poza stworzonymi przez Niego Adamem, Ewą i Jezusem jako istotą ludzką. Biblia nie uczy też nigdzie ani nie sugeruje, że Bóg wyposażył każde ludzkie ciało, w czasie jego spłodzenia, narodzin lub z jakiejkolwiek innej okazji, w ruach w znaczeniu (8) istoty duchowej. Uczy ono raczej, że przez władze rozmnażania, które Bóg nadał pierwotnie ludziom: mężczyźnie i kobiecie (1Moj. 1:27, 28), nasze dusze – istoty zdolne do odczuwania, a nie istoty duchowe – pochodzą od naszych ojców a nasze ciała z prochu ziemi poprzez nasze matki (1Moj. 46:26, 27; 2Moj. 1:5; 1Król. 8:19; 2Kron. 6:9; Żyd. 7:5, 10; 1Moj. 24:47). Dalsze badanie, obok tego, co pokazuje Biblia, dowodzi, że nasze ciała pochodzą z prochu ziemi dzięki naszym matkom, które z elementów ziemi pobieranych z pokarmów, odżywiają rozwijający się płód, aż jest on odpowiedni, aby mogły nastąpić narodziny. Tak więc, dusza musi pochodzić od ojca. Ostatecznie, Biblia nie uczy i nie sugeruje nigdzie, że owo ruach istot ludzkich jest istotą duchową, ponieważ nie uczy też nigdzie, że człowiek jest hybrydą – istotą częściowo ludzką a częściowo duchową. Ze względu na siedem przytoczonych powodów, słowo ruach w wyrażeniu „ruach powraca do Boga, który go dał”, nie może oznaczać istoty duchowej, która nadal żyje świadoma swego istnienia po naszej śmierci. Dlatego też jedynie definicja (4) – pierwiastka życia i (6) – przywileju życia mogą być użyte na oznaczenie ruach w tym wersecie. Z tych dwu definicji, (6) – przywilej życia – niewątpliwie lepiej wyraża ruach w tym wersecie, ponieważ Bóg udzielił przywileju życia bezpośrednio Adamowi i Ewie oraz Jezusowi jako istotom ludzkim, a pośrednio, to znaczy przez dziedziczenie od Adama i naszych przodków, udzielił i nam tego