Teraźniejsza Prawda nr 344 – 1984 – str. 131
Chrystus nie przyzna się do nich przed Bogiem i aniołami. Ale kiedy oni głoszą o Chrystusie przed ludźmi, przyznają się do Niego, On przyzna się do nich przed Bogiem i aniołami (Mat. 10:32, 33; Łuk. 12:8, 9). Zacytowane wersety upoważniają ich do głoszenia, proklamowania, Słowa”.
„DUCH PANUJĄCEGO PANA JEST NADE MNĄ”
Rozumiemy, iż Izaj. 61:1-3 poleca wszystkim i upoważnia wszystkich poświęconych Jehowie do ogłaszania poselstwa Ewangelii, tak jak to uczynił Jezus wobec Swoich uczniów w Wielkim Poleceniu zapisanym w Ewangelii Mat. 28:19, 20 mówiąc: „Idąc tedy, nauczajcie [czyńcie uczniami, margines ASY] wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego: Ucząc je przestrzegać wszystkiego, com wam przykazał”. W Ewangelii Marka 16:15 zachęcał ich, mówiąc: „Idąc na wszystek świat, każcie Ewangelię wszystkiemu stworzeniu”. Natomiast w Dz. 1:8 informował ich następująco: „Ale przyjmiecie moc Ducha Świętego, który przyjdzie na was; i będziecie mi świadkami i w Jeruzalemie, i we wszystkiej Judzkiej ziemi, i w Samaryi, aż do ostatniego kraju ziemi [czyli w ciągle rozszerzającym się kręgu]”.
Stosownie do tego Izaj. 61:1-3 mieści w sobie proroctwo oraz szczegóły owego Wielkiego Polecenia, które Jezus przekazał Swoim uczniom. W miarę, jak będziemy analizować różne części Izaj. 61:1-3, stanie się to bardziej widoczne. Werset 1 proroczo wskazuje na to, co Łuk. 3:21, 22; 4:18 i Dz. 1:8 przedstawiają, a mianowicie, iż posiadanie Ducha Świętego jest główną potrzebą oraz upoważnieniem dla tych wszystkich, którzy są prawdziwymi świadkami Jehowy i Jego Syna Jezusa. Wykształcenie i zdolności, bez Ducha Świętego nie rozwiną nikogo w dobrego sługę Jehowy. Duch Święty nie tylko jest Boską mocą, lecz także usposobieniem Boga w Jezusie, Maluczkim Stadku, reszcie poświęconych i pozostałych wolnych moralnie istotach.
Jezus otrzymał pełnię Ducha Świętego, jego zupełność – ,,… boć mu nie pod miarą daje Bóg Ducha” (Jan 3:34). Proroctwo wskazywało (Izaj. 11:1-3), iż na Różdżce [Jezusie] z rodu Dawida (przez Natana, Łuk. 3) ,,… odpocznie Duch Pański [Jehowy], Duch mądrości [Prawdy] i rozumu [zrozumienia, zdolności przyswojenia sobie znaczenia Prawdy], Duch rady [planowanie tego co i jak czynić] i mocy [siły], Duch umiejętności [poznania] i bojażni Pańskiej [czci obejmującej miłość obowiązkową oraz niesamolubną, bezinteresowną miłość]. I będzie czułym w bojaźni Pańskiej” (porównaj Ter. Pr. ’63, s. 52, 53; E 15,393). W rezultacie tego ,,Nigdy tak nie mówił człowiek, jako ten człowiek” (Jan 7:46).
Z powodu ograniczonych zdolności niedoskonałych stworzeń Maluczkie Stadko nie mogło, a pozostali z poświęconych nie mogą, otrzymać Ducha Świętego bez miary, lecz w stopniu o wiele mniejszym, różnym w zależności
kol. 2
od pojemności umysłu każdej osoby oraz opróżnienia go z grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. Każdy powinien oczywiście starać się o takie opróżnienie i modlić się o nie aż do granic swoich możliwości i napełnienia się Duchem Świętym (Łuk. 11:11-13; Efez. 5:18), Duchem mocy, miłości i zdrowego rozsądku (2Tym. 1:7). Napełnienie Duchem Świętym daje wszystkim poświęconym upoważnienie, ordynację (Z 5536), do głoszenia i nauczania drugich odpowiednio do zdolności i sposobności. Każda osoba posiadająca to upoważnienie Ducha Świętego powinna głęboko oceniać je i posługiwać się nim przy każdej odpowiedniej okazji.
Obdarzenie Duchem Świętym przez Jehowę „Tych poświęcających się między wiekami”, choć nie spłodzonych z Ducha, jest jednak cudownym doznaniem, o czym świadczą i potwierdzają ci, którzy otrzymali go tu przy końcu wieku Ewangelii. Jest to oświecenie umysłu zrozumieniem Prawdy, łącznie z głębokimi naukami Słowa Bożego (1Kor. 2:10-16), które od ustania spłodzenia z Ducha może być rozumiane przez wszystkich poświęconych (E 4,469; E 15,652, 653). Jest to rozgrzanie serca, ożywienie i pobudzenie w służbie Pańskiej. Na owo wspaniałe doświadczenie wieku Ewangelii nie należy patrzeć jako na część wylania Ducha „na wszelkie ciało” (Joel 2:28), ono bowiem dotyczy wylania Ducha w tysiącletnim pośredniczącym panowaniu (które należy do przyszłości). We wspomnianym przyszłym wylaniu Starożytni Godni wskutek Boskiej inspiracji będą podawali głębsze objawienia Tysiąclecia a Młodociani Godni mniej głębokie objawienia Tysiąclecia (P '26,116-120; BS '70,42-46). Wylanie Ducha, o którym mówi Joel 2:28, należy oczywiście jeszcze zawsze do przyszłości.
Aczkolwiek Izaj. 61:1-3, każdemu bratu i każdej siostrze otrzymującym Ducha, udziela upoważnienia do głoszenia i nauczania ludzi będących w świecie i nominalnym kościele oraz pewnych poszczególnych braci prywatnie (na przykład, Dz. 18:24-26), to jednak nie upoważnia to słuchaczy do głoszenia w kościele i nauczania go. Siostry, mimo iż mają wiele przywilejów nauczania i głoszenia (P '39,142, '71,12-14; '83,63), jednak nie otrzymały przywileju nauczania i głoszenia w kościele. Prócz upoważnienia udzielonego odpowiedniemu bratu przez Izaj. 61:1-3 – upoważnienia od Boga (1Kor. 12:18, 28; Efez. 4:11-13) – do głoszenia i nauczania w lokalnym kościele musi on również być do tej funkcji obrany w głosowaniu przez podniesienie rąk stosownego zboru (Dz. 14:23; F, 332-337). Każdy bowiem kto nie został w ten sposób, czyli przez głosowanie zboru, wybrany a samowolnie usiłuje głosić w lokalnym zborze i nauczać go jest uzurpatorem i przechwytującym władzę, kimś kto panuje nad zborem.
CO MAMY GŁOSIĆ I KOMU
Hebrajskie słowo basar przetłumaczone na głosić w Izaj. 61:1 znaczy radośnie ogłaszać.