Teraźniejsza Prawda nr 330 – 1983 – str. 73
przygotowali (Neh. 8:1-12). Ten dzień wprowadzał to, co czasami jest nazywane „dziesięcioma dniami pokuty” osiągającej szczyt w Dniu Pojednania dnia dziesiątego (który wprowadzał każdy pięćdziesiąty rok Jubileuszowy, rozpoczynający się trąbieniem, kiedy ziemię przywracano prawowitym właścicielom; 3Moj. 25:9). Święto Kuczek trwało od 15 do 22. Ofiary Święta Trąbienia były dodatkiem do regularnych miesięcznych i dziennych ofiar (4Moj. 29:6). Dzień nowiu księżyca w siódmym miesiącu i jego ofiary zdają się przedstawiać przywileje i połączone z nimi deklaracje, itd., dotyczące niesamolubnej, bezinteresownej miłości, siódmej łaski wymienionej w 2Piotra 1:5-7 (Ter. Pr. ’54, str. 84, 85).
(10) Bóg przez Jezusa polecił Swemu antytypowemu ludowi, by odbywał zgromadzenia, wielkie i małe, szczególnie zbiory plonów (zgromadzenia święte, 29:1; 3Moj. 23:24; Żyd. 10:25; Mat. 18:20) bez niepotrzebnej pracy i wysiłków świeckich, bez starań o usprawiedliwienie z uczynków (żadnej roboty służebniczej). Tym zgromadzeniom miały towarzyszyć specjalne proklamacje Prawdy (Pamiątka Trąbienia, 1Kor. 14:8), włączając prawdę o niesamolubnej miłości i miały Prawdę uczynić jasną (Habak. 2:2), wyraźnie podając sens słuchaczom (Neh. 8:8), co jest niezbędne i co każdy sługa Boży powinien czynić z przekonaniem. Te zgromadzenia miały być okresami robienia duchowych remanentów, badania duszy, pokuty za grzech i poszukiwania przebaczenia, poświęcenia, ponownego oddania i duchowego odrodzenia oraz poszukiwań w zakresie niesamolubnej miłości w sercach i w życiu. Jednakowoż były one okresami wielkiego radowania się w Panu (Filip. 4:4), nawet niekiedy radowania się przez łzy, ucztowania w związku z dobrymi rzeczami dostarczonymi przez Pana i udziału w nich z innymi, mającymi ich mało lub wcale (Neh. 8:1-12, porównaj E 10,181, 182). Ofiary składane w związku ze Świętem Trąbienia (w. 2-5) mają znaczenie podobne do tego w 4Moj. 28:11-22, 27-30, nie będziemy go tu powtarzać, lecz jedynie stwierdzimy, że nacisk w w. 2-5 występuje w związku ze szczególną proklamacją Prawdy w zgromadzeniach, itd.
OFIARY DNIA POJEDNANIA
(11) Antytypowy Dzień Pojednania rozpoczął się z poświęceniem Jezusa w 29 roku Pańskim, dziesiątego dnia, siódmego miesiąca i trwa przez cały Wiek Ewangelii a w szerszym znaczeniu obejmuje też Wiek Tysiąclecia. Jehowa napomniał Swój lud, aby uczynił część przypadającą na Wiek Ewangelii czasem szczególnej uroczystości, zaprzestaniem wszelkiej niepotrzebnej świeckiej pracy (w. 7). Gdy Jezus był jeszcze w Nazarecie, Jehowa widocznie pobudził Go do poświęcenia się, co jak wierzymy, On uczynił w Dniu Pojednania, dziesiątego dnia siódmego miesiąca (Tishri), jako antytyp cielca na ofiarę za grzech przedstawionego Panu w typowym Dniu Pojednania
kol. 2
(3Moj. 16), w dziesiątym dniu siódmego miesiąca. To wskazuje, iż Jezus urodził się trzydzieści lat wcześniej w Dniu Pojednania, co w przybliżeniu odpowiada dacie 1 października roku 2 Przed Chrystusem. Wówczas Bóg Go pobudził, by udał się tam, gdzie Jan chrzcił nad Jordanem, do miejsca oddalonego o cztery dni drogi. Jezus udał się w drogę, a gdy przybył, został ochrzczony i wtedy spłodzony z Ducha (Ter. Pr. ’63, 32, kol. 2).
(12) Bóg poinstruował Swój lud, by w szerszym znaczeniu odbył specjalne zgromadzenie w okresie całego Wieku Ewangelii, podczas którego Kościół jest zgromadzany (zgromadzenie święte, w. 7; Psalm 50:5). Był to czas szczególnie przeznaczonym na samozaparcia (a będziecie trapić dusze wasze), na powstrzymywanie się od wykonywania niepotrzebnej pracy świeckiej i nie ufanie w usprawiedliwienie z uczynków. Ofiary dnia pojednania wymienione w w. 29:8-11 mają w dużej mierze to samo antytypowe znaczenie, co w 4Moj. 28:11-22, 27-30; 29:2-5, nie będziemy więc ich tu powtarzać, lecz jedynie stwierdzimy, że nacisk w w. 8-11 jest położony na pojednanie (oczyszczenie) dokonane przez dwie ofiary za grzech.
OFIARY ŚWIĘTA NAMIOTÓW
(13) Święto Namiotów, czyli Zgromadzenia, następowało po zebraniu plonów (2Moj. 23:16). Lud budował kuczki z różnego rodzaju gałęzi i w nich przebywał pośród wielkiej radości (Neh. 8:14-18). Bóg poinstruował Swój antytypowy lud, by miał dodatkowe zgromadzenie związane z rozwojem i manifestacją różnych klas w Jego Planie i zajmowaniem przez nie właściwych ostatecznych stanowisk przed Nim, szczególnie teraz przy końcu Wieku Ewangelii (zgromadzenie święte … przez siedem dni, w. 12). Nowe stworzenia zatrzymujące korony w okresie spłodzenia z Ducha, zajęły ostateczne stanowisko jako członkowie Maluczkiego Stadka. Niektóre nowe stworzenia z biegiem czasu stawały się w pewnej mierze niewierne i ostatecznie zajęły stanowisko jako utracjusze koron, członkowie Wielkiej Kompanii, a jeszcze później pewne nowe stworzenia zatraciły się zupełnie w niewierności i zajęły ostateczne stanowisko jako członkowie wtórej śmierci. Inne poświęcone jednostki, oświecone Duchem, lecz nie spłodzone z Ducha zajęły ostatecznie stanowisko jako Młodociani Godni, jako Poświęceni Obozownicy Epifanii i jako jednostki niepoświęcone próbnie usprawiedliwione, zajmując jako takie ostateczne stanowiska Wieku Ewangelii. Typem tych stanowisk są kuczki zbudowane z gałęzi różnego rodzaju drzew (E 10,183, 218; Ter. Pr. '79,26-29). Tak jak w typie przeżywano wielką radość, tak jest i tak będzie w antytypie (Neh. 8:17).
(14) Lud Boży, w związku z takim antytypowym zgromadzeniem święta namiotów, miał przynieść Bogu w swych sercach i życiu, dowody przyjęcia przez Boga ofiary Jezusa (całopalenie na ofiarę … cielców młodych trzynaście, w. 13), sprawiającej, iż ofiara Kościoła