Teraźniejsza Prawda nr 330 – 1983 – str. 72
OFIARY COTYGODNIOWYCH SABATÓW
(4) Ponadto, Bóg przez Jezusa poinformował Swój lud Wieku Ewangelii o jego odpocznieniu z wiary w usprawiedliwieniu przez Chrystusa (dzień sabatu, w. 9; powyższy artykuł, str. 66). W związku z tym (lud) miał okazać (przynieść) prawdziwą wiarę w Jezusa jako Zbawiciela w pełni akceptowanego przez Boga jako, pozostającego pod zwierzchnictwem Boga, Dostarczyciela odpocznienia wierzącemu w usprawiedliwieniu. Lud Boży także miał okazać (przynieść) prawdziwą wiarę w Kościół jako otrzymujący i zachowujący odpocznienie w usprawiedliwieniu i będący w stanie nadającym się do przyjęcia przez Boga z powodu zasługi Jezusa (dwa baranki). W związku z tym poświęceni mieli ogłaszać, do granic swoich zdolności i z wielką miarą Ducha, dobrze ,,rozbierane” stosowne głębsze i łatwiejsze Prawdy, odzwierciedlające chwałę i zaufanie do Boga (ofiarę śniedną … i mokrą, jej ofiarę, w. 9, 10).
OFIARY SKŁADANE W DNIU NOWIU MIESIĄCA
(5) Bóg przez Jezusa poinstruował Swój lud Wieku Ewangelii o przywilejach i doświadczeniach związanych z rozwojem, itd., dwunastu głównych łask (A na nowiu miesiąców waszych, w. 11; Ter. Pr. ’54, str. 85 i powyższy artykuł w niniejszym numerze). Lud Boży w rozwijaniu łask w swych sercach i życiu, miał Bogu dostarczyć dowodów przyjęcia przez Niego ofiary Jezusa (ofiara całopalenia), która (a) zupełnie wystarcza do zadowolenia Boskiej sprawiedliwości za Kościół oraz za świat i (b) do zamanifestowania Boskiej akceptacji ofiary Jezusa (cielców młodych dwa) sprawiającej, iż ofiara Kościoła (barana jednego) zupełnie nadaje się do przyjęcia (baranków rocznych zupełnych siedem).
(6) Odpowiednie dowody ludu Bożego miały występować w połączeniu z deklaracjami – w pełnej mierze zdolności Jego ludu i z najwyższą miarą Jego Ducha – wysławiania Boga za Jezusa w różnych aspektach jako tego Jedynego, który usunął grzech i umożliwił Jego ludowi rozwijanie owoców Ducha (I trzy dziesiąte części efy … na ofiarę śniedną do każdego cielca, w. 12) i z podrzędną podobną deklaracją takiego sławienia Boga za Kościół w ofiarowaniu, w rozwijaniu dwunastu głównych łask (i dwie dziesiąte części … do każdego barana). Takie deklaracje pokryją się także z każdym aspektem zasługi Jezusa jako Baranka Bożego, sprawiającego, iż Kościół zupełnie nadawał się do przyjęcia w toku rozwijania łask (jedną dziesiątą część efy … do każdego baranka, w. 13). Wszystkie połączone deklaracje prostszych prawd miały mieć te same cechy (mokre ich ofiary, w. 14) i miały być składane w łączności z bezinteresowną miłością Kościoła uczestniczącego w ofierze za grzech (Kozła też jednego z stada za grzech ofiarować będziecie, w. 15).
kol. 2
WIELKANOCNE I ZIELONOŚWIĄTKOWE OFIARY
(7) O obchodzeniu corocznego baranka Wielkanocnego 14 Nisan wzmiankuje w. 16 i opisuje 2Moj. 12:14-28; 4Moj. 9:1-14, itd. Oczywiście Jezus jest antytypowym Barankiem Wielkanocnym (1Kor. 5:7, 8) a coroczna Wieczerza Pańska jest antytypem corocznego obchodzenia Wielkanocy (1Kor. 11:23-26). Te oraz związane z nimi sprawy były wystarczająco wytłumaczone w F, rozdz. 11; Ter. Pr. '46,33-35 i dalsze) z uwzględnieniem siedmiu dni Świąt Przaśników, które w odniesieniu do antytypowego Izraela są typem siedmiu okresów Kościoła (w. 17), a ich pierwszy i siódmy dzień ze zgromadzeniami świętymi stanowią typ efeskiego i laodycejskiego okresu Kościoła, ze szczególnymi zgromadzeniami, żniwnymi zbiorami (w. 18, 25; Ter. Pr. '46,78, par. 5). Ofiary składane przez siedem dni, wymienione w wierszach 19-22 są takie same, z wyjątkiem opuszczonej ofiary mokrej, jak występujące w wierszach 11-15 z podobnym antytypowym znaczeniem, chociaż antytypowy nacisk wierszy 19-22 pozostaje w związku z usprawiedliwieniem i antytypową Wielkanocą. Pominięcie w 4Moj. 28; 29 ofiar mokrych, w tym przypadku jak i w niektórych innych grupach ofiar, nie oznacza, że antytypowo łatwiejsze zarysy Prawdy nie były w tym przypadku przedstawiane. Raczej znaczy, że przedstawienie prostych prawd nie było podkreślane i zdaje się, iż zostały one włączone do głębszych prawd w stosownych antytypowych ofiarach śniednych.
(8) Zielone Świątki, czyli święto pierwiastków albo tygodni, są opisane obszerniej w 3Moj. 23:15-21. One są typem całego Wieku Ewangelii, będącego czasem, w którym Duch Święty był wylany na Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię. Antytyp był omówiony dostatecznie w poprzednim artykule, nie wymaga więc szczegółów tutaj. Ofiary składane w związku z tym świętem (w. 27-30) mają w dużej mierze to samo antytypowe znaczenie jak to z wierszy 11-22, nie będziemy więc tu tego powtarzać, stwierdzimy tylko, że w wierszach 27-30 antytypowy nacisk występuje w związku z Duchem Świętym i poświęceniem.
OFIARY DNIA TRĄBIENIA
(9) Święto trąbienia, pierwszego dnia siódmego miesiąca, zaznaczało początek cywilnego, świeckiego lub rolniczego roku (2Moj. 23:16 – jako różniącego się od roku kościelnego, który rozpoczynał się pierwszego miesiąca – 2Moj. 12:2). Jest ono znane jako Rosh Hashanah (dosłownie, głowa roku). Był to dzień Pamiątki Trąbienia, zgromadzenia świętego i głębokiej uroczystości, publicznego i wyraźnego czytania Prawa Mojżeszowego, płaczu, po którym następowała wielka radość w Panu i Jego błogosławieństwa oraz dzień ucztowania i wysyłania cząstek do tych, którzy nic nie