Teraźniejsza Prawda nr 329 – 1983 – str. 60
Dawida i jego syna, Natana (Łuk. 3). Jezus jest nazwany Lwem z pokolenia Judy. On był owym doskonałym, który mógł ofiarować okup za Swego brata (Ps. 49:8). Żaden człowiek z rasy Adama nie mógł złożyć w ofierze okupu, odpowiedniej ceny, za Adama, bowiem nikt nie posiadał doskonałego ludzkiego życia, które mógłby ofiarować za to doskonałe ludzkie życie, które miał Adam, zanim je utracił. I tak Jezus dał siebie Samego na okup. Czy był on złożony jedynie za Kościół? O, nie! Był to okup za wszystkich, „co jest świadectwem czasów jego” (1Tym. 2:4—6; 1Jana 2:2). Tak, we właściwym czasie, w czasie restytucji, ta chwalebna nowina Ewangelii dana będzie wszystkim ludziom (Izaj. 11:9). Będzie ona przekazywana przez wielkiego antytypowego Dawida — imię Dawid oznacza umiłowany — a Jezus jest umiłowanym Boga. Bóg powiedział: „Ten jest Syn mój miły, w którym mi się upodobało; tego słuchajcie” (Mat. 17:5). Jezus jest tym wielkim antytypowym Dawidem, który będzie błogosławił wszystkie narody ziemi, jak to pokazuje Jer. 33:22.
A teraz rozważmy jeszcze Jer. 30:9: „Ale służyć będą Panu, Bogu swemu, i Dawidowi, królowi swemu, którego im wzbudzę”. Słowa te zostały zapisane na długo po śmierci Dawida, a przecież Bóg mówi przez Proroka o Dawidzie, który zostanie wzbudzony, aby wypełnić przymierze. Tym Dawidem oczywiście jest Chrystus, Chrystus uwielbiony, ów Lew z pokolenia Judy. W Obj. 5 czytamy, że On jako zabity Baranek okazał się godny otworzenia księgi i złamania jej pieczęci, co w całości wypełnił podczas Wieku Ewangelii.
BADANIE EZECH. 34:23, 24 I 37:24—27
Rozważmy dokładnie również Ez. 34:23, 24: „I wzbudzę nad niemi pasterza jednego, który je paść będzie, sługę mego Dawida, on je paść będzie, i on będzie pasterzem ich. A ja Pan będę im Bogiem, a sługa mój Dawid książęciem w pośrodku nich. Ja Pan mówiłem to”. Czy werset ten mówi o literalnym Dawidzie? Nie. Dawid będzie objęty tym przymierzem, pod tym przymierzem otrzyma życie.
Ale tu jest mowa o wielkim antytypowym Dawidzie — wielkim umiłowanym Synu Bożym. Przyniesie On błogosławieństwo, gdy jako Pasterz przyprowadzi Swój lud ponownie do łączności z Bogiem, którą utracił w Adamie w ogrodzie Eden. A podczas tysiąc lat trwających rządów, podczas Pośredniczącego Panowania przypadającego na część tego tysiąca lat,
kol. 2
Pan zamierza prowadzić go coraz dalej po Gościńcu Świątobliwości (Izaj. 35:8—10), aż do doskonałości.
Następnie restytucjoniści przejdą przez ostateczny sprawdzian podczas Małego Okresu, który nastąpi po czasie tysiąca lat (Obj. 20:7—10), kiedy to szatan zostanie ponownie uwolniony na jakiś czas i uda się do wodzów oraz ich zwolenników, Goga i Magoga, zgromadzając swe zastępy do bitwy. Wówczas wstąpią na szerokość ziemi i otoczą miasto umiłowane oraz obóz świętych, aby je zdobyć, a Bóg ześle z nieba deszcz ognisty i siarkę i zniszczy ich. Pójdą na wtóra śmierć, która jest symbolizowana w jeziorze ognia, w ogniu, zniszczeniu, unicestwieniu, przygotowanym dla diabła i jego aniołów (Mat. 25:41—46).
U Żyd. 2:14 czytamy, że Jezus stał się uczestnikiem ciała i krwi, aby mógł być ceną okupową i „przez śmierć zniszczył tego, który miał władzę śmierci, to jest dyjabła”. Tak więc wszyscy źli ostatecznie będą zniszczeni. Jedynie sprawiedliwi, w nowym niebie i na nowej ziemi otrzymają życie wieczne.
Jako następny rozważymy tekst z Ezech. 37:24—27: „A sługa mój Dawid będzie królem nad nimi, i pasterza jednego wszyscy mieć będą”. Ustalmy, kto będzie królem na ziemi? Biblia wyjaśnia to bardzo wyraźnie, że gdy Chrystus przyjdzie w Swym Wtórym Adwencie, to będzie miał wszelką moc na niebie i na ziemi i On będzie sprawował rządy, a pierwszą rzeczą, której dokona, będzie całkowite związanie szatana i stopniowe odbieranie mu głosu przez Prawdę zbijającą jego błędy. Jest to ów wielki antytypowy Dawid, który będzie panował na ziemi i będzie Pasterzem wszystkich ludzi, których przyprowadzi z powrotem do Boga.
„Aby w sądach moich chodzili, i ustaw moich przestrzegali, i czynili je. I będą mieszkać w onej ziemi, którąm był dał słudze memu Jakubowi, w której mieszkali ojcowie wasi; będą mówię, w niej mieszkali oni i synowie ich, i synowie synów ich aż na wieki, a Dawid, sługa mój, będzie książęciem ich na wieki”.
Niektórzy ludzie powiadają: „No cóż pomieszkają w tej ziemi przez pewien czas, potem, jeśli na to zasłużą, pójdą do nieba”. Nie tak mówi Biblia. Mówi ona, że cielesny Izrael, dzieci Jakuba będą mieszkać w owej ziemi na wieki wieczne (porównaj Am. 9:14, 15). To jest ich dom. Bóg stworzył ziemię, aby była zamieszkana. „Nie na próżno stworzył ją, na mieszkanie stworzył ją” (Izaj. 45:18; porównaj