Teraźniejsza Prawda nr 327 – 1983 – str. 31
Syjon w Czasie Wielkiego Ucisku. Ci drudzy to Wielka Kompania („porodził synów” [I.mn. — nie „porodził” syna, jak w przypadku 144.000]; Z 1649).
Członkowie Wielkiej Kompanii też zostali symbolicznie urodzeni przez nominalny Syjon, chrześcijaństwo, niektórzy przed a inni w Czasie Wielkiego Ucisku (Obj. 7:9—17). Niektórzy z nich, co do których wierzymy, że ,są antytypem Lota opuszczającego Sodomę przed spadnięciem ognia (1Mojż. 19:17; Łuk. 17:28—30; 2Piotra 2:7), opuścili nominalny Syjon, podobnie jak to uczyniło 144.000, przed Czasem Ucisku. Lecz większość członków Wielkiej Kompanii na ziemi, ci wskazani w w. 8, opuścili Syjon po rozpoczęciu rodzenia w Wojnie Światowej, w jej pierwszej fazie. Wielu opuściło go po 1916 roku w Czasie Ucisku, przed zakończeniem swego biegu w tym życiu, pozostali opuścili w Czasie Ucisku.
Jehowa stawia retoryczne pytania, czy On, jeśli doprowadza do symbolicznych narodzin, nie widzi także, iż one się wypełniły? On ma moc spowodować bądź powstrzymać symboliczny poród (Cóżbym Ja, który otwieram żywot, rodzić nie miał? … Cóżbym ja, który to czynię, że rodzę, zawartym był? mówi Bóg twój. w. 9; Izaj. 37:3).
WESELENIE SIĘ Z JERUZALEMEM
Koniec „dwójnasobu” (Izaj. 40:1, 2; Jer. 16:18; Zach. 8:12) niełaski Izraela nastąpił wiosną 1878 roku. Zaznaczył on początek szczególnego radowania się z Jeruzalemem (w znaczeniu narodu żydowskiego) tych, którzy po nim płakali (Ps. 137; Neh. 1:4; Treny 1:2), gdyż jak to można zauważyć, Kongres Narodów w Berlinie usunął niemożność Żydów do powrotu i pozostania w Palestynie. Także Wówczas zaczęto rozpowszechniać Nowy Testament Delitzscha w języku hebrajskim. Wydarzenia te zapoczątkowały powrót specjalnej łaski do cielesnego Izraela. Łaska ta stale się zwiększała, w miarę jak czas upływał.
Wojna światowa w swej pierwszej fazie i jej następstwa świadczyły o Deklaracji Balfoura, zobowiązującej Brytanię do łaskawego traktowania i dołożenia wszelkich starań do ustanowienia w Palestynie narodowej ojczyzny dla ludności żydowskiej. To stopniowo, we właściwym czasie, mimo przeciwieństw, doprowadziło do ustanowienia 14 maja 1948 roku niezależnego Państwa Izraela i powrotu do niego oraz ponownego osiedlenia się w nim ogromnej liczby Żydów, pomimo wielkiego sprzeciwu Arabów i innych. Druga faza Ucisku Jakuba dopiero nastąpi (D 689—696). Lecz ci, co miłują cielesnego Izraela powinni „weselić się z Jeruzalemem” i być z niego zadowolonymi (w. 10; Ps. 102:14, 15; 122:6; 137:5, 6).
Ci, którzy miłują Jeruzalem i weselą się z nim obejmują — a szczególnie po inauguracji Nowego Przymierza obejmą — wielu quasi-wybranych i nie wybranych pogan. Będą oni wyczekiwać z Jeruzalemu (Izaj. 2:2,3; Joel 2:32; Miche. 4:1,2) instrukcji (wpierw mleka Słowa Bożego, a później twardego pokarmu — 1Piotra 2:2; Żyd. 5:12-14), kierownictwa i pociechy, które przyswojone przez nich dadzą im zadowolenie i rozkosz z jego (Jeruzalemu) obfitego i wybornego zaopatrzenia (w. 11).
Jehowa obiecuje rozszerzyć pokój (hebr. shalom [powodzenie], w. 12) nad Jeruzalemem w strumień zalewający (porównaj Izj. 48:18) i spowodować, aby bogobojni i właściwie usposobieni poganie przyszli do niego w wielkich liczbach (por. Izaj. 49:22, 23; 60:3-5; Obj. 21:24). Ci, którzy poszukują Jeruzalemu, miłują go i radują się z nim, przyswoją sobie Boskie instrukcje i inne wielkie błogosławieństwa. W zamian otrzymają od Jeruzalemu szczególnie tkliwą uwagę (przy boku
kol. 2
twoim chowane będą [zwyczajem wówczas było noszenie karmionych dzieci u boku matki — Izaj. 60:4]).
Nie ma większej pociechy dla dziecka, szczególnie w strapieniu, nad dobrą matkę. I to jest ten rodzaj pokoju, jaki Jeruzalem rozprzestrzeni na drugich, którzy do niego przyjdą po pomoc w Tysiącletnim Pośredniczącym Królestwie (w. 13). To spowoduje wielką radość i zadowolenie serca w miarę jak ludzkość będzie wstępować na gościniec świątobliwości (w. 14; Iz. 35:10; 51:11; Obj. 21:4), w miarę jak będą się rozwijać i wzrastać w łasce i wiedzy (Izaj. 2:2; 11:9; 26:9; 35:8; 58:11). Wówczas dowiedzą się, że moc Wszechmocnego działała wobec prawdziwych sług Pańskich, a Jego gniew wobec Jego nieprzyjaciół.
Ludzkość będzie wiedziała o zbliżającej się odpłacie Jehowy w symbolicznym wichrze i ogniu w dniu Jego gniewu (w. 15; Jer. 25:32; Sof. 3:8; 2Piotra 3:7, 10-12), z Jego potężnymi czynnikami, by wylać Swój gniew i odpłatę (Iz. 59:18), z niszczycielskim uciśnieniem (porównaj 2Tes. 1:6-10; Ter.Pr.’29,57-58), gdyż przez te czynniki będzie wykonywał sąd nad wszystkimi (w. 16) i wszyscy z wyjątkiem ostatków stracą swoje życie (porównaj Izaj. 24:1-6; 34:3-5; Jer. 25:33; Sof. 2:3; 3:8, 9; Mat. 24:21, 22).
Między tymi, wobec których okaże się gniew Pański, będą hipokryci, świętoszkowate jednostki w kościele nominalnym, które na pozór są poświęcone i czyste, lecz wewnętrznie pozostają przywiązane do swych bałwochwalczych wierzeń, itd. (w. 17; Ez. 8:9-12; Izj. 65:3-5). Pośród nich będą tacy, którzy będą się karmić rzymskokatolickimi błędami (świńskim mięsem i przedmiotami odrazy), łącznie z mszą (która jest wyjątkowo wstrętna, gdyż oddala skuteczność złożonej raz za wszystkich ofiary Jezusa Chrystusa) i ponadto tacy, którzy się karmią protestanckimi błędami (myszy).
SKUTECZNA TYSIĄCLETNIA PRACA MISYJNA
Jehowa jest wszystkowiedzącym i dlatego zna wszystkie czyny człowieka (2Kron. 16:9; Ijob 34:2) i nawet jego myśli i motywy w. 18; Przyp. 5:21; 15:3; Jer. 16: 17; Żyd. 4:12,13). Przeto, On może sądzić dokładnie, nagradzając tych, którzy są zwolennikami sprawiedliwości i świętości, a stosując sprawiedliwą odpłatę wobec złoczyńców. Jehowa jest zdecydowany zgromadzić wszystkich razem w Chrystusie podczas Pośredniczącego Panowania Chrystusa (Ef. 1:10; Filip. 2:9-11; Kol. 1:20) a wówczas ci zgromadzeni zobaczą, jak to jest objawione w Boskim Wielkim Planie Wieków, chwalebny charakter Jehowy jaśniejący mądrością, sprawiedliwością, miłością i mocą (4Mojż. 14:21; Izaj. 40:5).
Bóg umieści Chrystusa i pozostałe przed-tysiącletnie wybrane nasienie Abrahama jako znak, lub cud, między narodami, by temu nasieniu się przyglądano (w. 19). On przez to nasienie wyśle do narodów jako misjonarzy Tysiąclecia quasi-wybranych z Żydów i pogan oraz pozostałych spośród ludzkości, tych którzy przeżyli Czas Ucisku, a później jeszcze innych spomiędzy powstałych z umarłych. Wszyscy oni ustnie, przez telewizję, radio, osobiste nauczanie, i także za pośrednictwem prasy będą ogłaszać o Jego dziełach z radością (Ps. 107:21, 22).
Oni będą rozesłani po całym świecie. Tarsis (w w. 19 w polskiej Biblii przy morzu, w angielskiej Tarsis. To samo dotyczy Iz. 60:9, w języku angielskim okręty z Tarsis, w języku polskim okręty morskie) zdaje się przedstawiać Brytanię i inne narody z tej sfery; Pul (lub Put) i Lud (Ez. 27:10) — Egipt i innych z tej sfery; Tubal (Ez. 38:1, 2; 39:1) — Rosję i innych z tej sfery; Jawan (Ez. 27:13, 19) — Grecję i innych z tej sfery; a wyspy dalekie— te wszystkie rejony świata, gdzie przedtem nie nauczano o sławie Jehowy i o zbawieniu, jakie On przygotował przez Chrystusa manifestującego wielką Boską miłość i inne zalety. Wybrane przedtysiącletnie nasienie oraz ci z Żydów i pogan oznajmią ludzkości, nie — jak to w przeszłości miało miejsce — złe wieści o wielkiej niedoli, o wiecznych mękach dla ogromnej większości, lecz prawdziwą Ewangelię, dobrą nowinę, o Boskim Chrystocentrycznym Planie i Jego chwalebnym charakterze