Teraźniejsza Prawda nr 326 – 1983 – str. 8
dowodzą, że obie te nauki zostały mu naświetlone jesienią 1879 roku, przed tą datą bowiem nie posiadał żadnej wiedzy na temat Kościoła jako ofiary za grzech (por. P’38, 185; P’39, 105, kol. 2; P’80,69).
„POKARM DLA MYŚLĄCYCH CHRZEŚCIJAN” W 1881 ROKU
Następną ważną publikacją, która ukazała się we wrześniowym numerze Strażnicy z 1881 roku, był „Pokarm dla Myślących Chrześcijan”. Znamienne zarysy Boskiego Planu Wieków zostały tu przedstawione w formie dialogu. Rozdano ponad 1.500.000 egzemplarzy tego numeru, głównie przez okręgowych gońców przed kościołami w czasie trzech następujących po sobie niedziel, pewną liczbę wysłano też pocztą. Koszty, poniesione praktycznie w całości przez brata Russella, osiągnęły kwotę 42.000 $ (C, str. 417; Z 4058, 4059; E 5, 430). Był to zwiastun książkowego wydania Boskiego Planu Wieków (A, Przedmowa, str. 11). Z pomocą tej publikacji dokonano ogromnego dzieła dla podniesienia poziomu zrozumienia Prawdy wśród wielu jednostek.
Brat Russell wyjaśnił w B, rozdz. 2 i C, str. 238, 239, że owe 70 tygodni (490 lat) z Dan. 9:24—27 jasno wskazuje na czas chrztu i spłodzenia z Ducha Jezusa („Mesjasza wodza”), na rok 29 naszej ery a Jego ukrzyżowanie i śmierć („a w połowie onego [70-tego] tygodnia”), na 33 rok naszej ery. Prawie wszyscy pisarze i nauczyciele kościelnictwa nominalnego, którzy zajmują się tym proroctwem, błędnie zakładają, że 70-ty tydzień powinien być odłączony od pozostałych 69 i ma się wypełnić tutaj pod koniec wieku Ewangelii, lub Wieku Kościoła. Ze względu na błędne wyznaczenie daty rozpoczęcia się owych 70 tygodni, bracia John i Morton Edgarowie oraz inni, dokładnie wykazali błędność powyższego twierdzenia — patrz BS, Nr 463.
W oparciu o „dwójnasób” niełaski zsyłanej na cielesnego Izraela przez 1845 lat, rozpoczynającej się tuż przed śmiercią Jezusa, w kwietniu 33 roku naszej ery (Iz. 40:1, 2; Jer. 16:18; Zach. 9:12; B, str. 239—259), brat Russell słusznie wywnioskował, że rok 1878 wyznaczał pierwotny początek okresu przywracania łaski cielesnemu Izraelowi, co zaznaczyło się podczas Kongresu Narodów w Berlinie poprawą warunków powrotu Żydów do Palestyny oraz przez wydanie Nowego Testamentu w języku hebrajskim przez Delitzscha (B, str. 242, 247). Tak więc, zbiegło się to ze sprawowaniem przez Pana Jezusa Jego Królewskiej władzy wiosną 1878 roku, wzbudzeniem śpiących świętych, odrzuceniem Babilonu i rozpoczęciem rozchwytywania domu szatana.
ZAMKNIĘCIE OGÓLNEGO POWOŁANIA
DO WYSOKIEGO POWOŁANIA
W PAŹDZIERNIKU 1881 ROKU
Brat Russell wykazał też dobitnie, że wydarzeniem kończącym okres 70 tygodni (490 lat)
kol. 2
w 36 roku naszej ery, było nawrócenie Korneliusza, kiedy to poganie dostąpili łaski udziału w przymierzu z Bogiem. Wyprowadził on też jasno dodatkowo porównanie 1845 lat paraleli, opisanej w B, 262 (a także C, 239, 240): „Podobnie jak w typie, data ta, trzy i pół roku po śmierci Jezusa, wyznaczała koniec specjalnej łaski dla Żydów … tak i my uznajemy, że rok 1881 wyznacza … zamknięcie Wysokiego Powołania.”
Tak więc, ta data, październik 1881 roku, w połączeniu z zamknięciem ogólnego powołania do Wysokiego Powołania, jest od tego czasu bardzo znacząca i ważna dla ludu Bożego, ponieważ wpływa na nadzieje i ostateczne wytrwanie w porozumieniu z Bogiem i na zdobycie przez wielu nagrody w Królestwie, chociaż stosunkowo niewielu zdaje sobie z tego sprawę.
Zakończenie ogólnego powołania do Wysokiego Powołania w październiku 1881 roku nie oznaczało jednak, że dla nowo przybyłych drzwi sposobności wejścia w skład Ciała Chrystusowego zostały wówczas na zawsze zamknięte. Brat Russell stwierdza (C, str. 413) „właściwe powołanie zakończyło się w październiku 1881 roku, kiedy to następuje okres, podczas którego, chociaż zakończyło się powołanie ogólne, jego przywileje rozciągają się na niektóre godne jednostki, aby zajęły miejsca tych już powołanych, którzy pod wpływem doświadczeń okażą się niegodnymi koron [«ich miejsce pracy i ich korony jako nagroda« — str. 244] przyznanych im wtedy kiedy przyjęli powołanie (popr. tłum.)”.
NAGRODY DLA POŚWIĘCAJĄCYCH SIĘ PO 1881 ROKU
Tak więc, od października 1881 roku istniały specjalne powołania, na które odpowiedziało wielu nowo poświęconych, niektórzy spośród nich zostali spłodzeni z Ducha, aby przypisano im korony utracone przez innych z powodu niedostatecznej wierności lub niewierności (Mat. 20:1—7; C, str. 241—248; TP ’63, 44). Tak więc, tylko niektórzy — stosunkowo niewielu w porównaniu z ogromną liczbą poświęcających się po 1881 roku — pozostali całkowicie wierni, pomimo surowych prób na śmierć i aż do śmierci i w wyniku tego ostatecznie otrzymali od Pana korony (Obj. 2:10; 7:1—8). Ci, którzy nie byli całkowicie wierni, ale pozostali w sercach aż do końca lojalni, otrzymają swą nagrodę w klasie Wielkiej Kompanii (Obj. 7:9—17). Natomiast jeszcze inni, którzy byli niewierni, pójdą na wtóra śmierć.
Ale oczywiste jest, że —z pewnymi stosunkowo nielicznymi wyjątkami wspomnianymi właśnie — poświęcający się po 1881 roku nie byli spłodzeni z Ducha i nigdy nie przypisano im koron po tych, którzy okazali się niewierni. A jakie były nadzieje i nagrody tej wielkiej liczby poświęcających się dodatkowo? Czy wielu z nich, stawszy się wiernymi naśladowcami Chrystusa, a może nawet wielu zanim umarło zniosło wiele cierpień i samozaparcia