Teraźniejsza Prawda nr 326 – 1983 – str. 14
„godzina” (Obj. 14:15, ASV, Diaglott; Mat. 24:36; 25:13; Mar. 13:32). Oczywiście, ta „godzina” nie jest okresem trwającym 60 minut, lecz jest 1/24 tysiąca lat, Tysiącletniego Dnia, czyli wynosi 41 lat i 8 miesięcy. Zaczęła się 12 września 1874 roku, pierwszego dnia siódmego księżycowego miesiąca tego roku i skończyła się 3 maja 1916 roku. To dowodzi, że do 3 maja 1916 roku, całe żęcie, włączając pokłosie, zostało ukończone (TP ’68, 54).
1Moj. 15:7-21 daje dowód czasowy, który wskazuje na 17 kwietnia, godz. 18:00 do 18 kwietnia, godz. 18:00, to jest, 15 Nisan, pierwszego dnia Święta Przejścia (3Moj. 23:6; 4Moj. 28:17; 33:3; F, 580; TP '48,10) jako datę, gdy ostatni członek Klasy Chrystusowej został popieczętowany na czole. Zgodnie z Z 3957 (patrz Komentarze do Biblii, odnoszące się do wiersza 9) liczba dni występujących w sumie lat zwierząt i ptaków ofiarowanych przez Abrahama wynosi 3960 i przedstawia tyle właśnie lat. Przymierze z Abrahamem zostało zawarte 15 Nisan 2045 roku przed Chrystusem, dokładnie 430 lat co do dnia przed Wyjściem (2Moj. 12:41), które miało miejsce w części nocy 15 Nisan 1615 roku przed naszą erą (wiersz 42), ponieważ Izraelici nie mogli opuścić swych domów podczas nocy 14 Nisan (wiersz 22). W dniu 15 Nisan, 2045 roku przed naszą erą było 2044 lat i 8½ miesiąca przed 1 stycznia 1 roku naszej ery. Różnica pomiędzy 3960 latami a 2044 latami i 8½ miesiąca wynosi 1915 lat i 3½ miesiąca, które od 1 stycznia 1 roku naszej ery miały się skończyć (czas księżycowy) w czasie od 17 kwietnia, godz. 18:00 do 18 kwietnia, godz. 18:00, to jest, 15 Nisan 1916 roku (a nie 1915 roku, jak Clayton Woodworth w Komentarzach do Biblii to przedstawił). Stąd zupełność 3960 lat, począwszy od 15 Nisan 2045 roku przed naszą erą, zakończyła się 15 Nisan 1916 roku.
W 1Moj. 15:8 Abraham nie pyta kiedy on odziedziczy ziemię, lecz pyta „po czemże poznam, iż ją odziedziczę?” – pragnął jakiegoś zapewnienia. Stosownie do tego Bóg wskazał na Nasienie obietnicy. Kiedy ostatni członek Klasy Chrystusa będzie pozyskany i w swoim człowieczeństwie położy na ołtarzu ofiary, potwierdzi on tę ofiarę jako szczerze złożoną przez opuszczenie symbolicznego Egiptu w symbolicznej czwartej generacji (1Moj. 15:13-16) – to jest, (1) Wiek Patriarchów, (2) Wiek Żydowski, (3) Wiek Ewangelii, (4) Wiek Tysiąclecia (w którym znajdujemy się od 1874 roku) – wtedy podstawa tego zapewnienia będzie zupełną, gdyż wtedy Nasienie, które da Abrahamowi i drugim jemu podobnym dziedzictwo, będzie w całości popieczętowane (Dz.Ap. 7:5; Żyd. 11:39, 40). A zatem, 1Moj. 15:7-21 dowodzi, że 15 Nisan 1916 roku skończył się 18 kwietnia o godz. 18:00, kiedy to ostatni członek Klasy Chrystusa, wykazał, że jego człowieczeństwo zostało ofiarowane przez opuszczenie symbolicznego Egiptu i przez zdobycie dostatecznej ilości Prawdy (popieczętowany na czole), by móc odłączyć się od obecnego złego świata, włączając Babilon.
W oparciu o Biblię, rozum i fakty można podać więcej dowodów wykazujących, że drzwi wejściowe do Wysokiego Powołania zamknęły się ostatecznie jesienią 1914 roku, wraz z pokłosiem trwającym aż do wiosny 1916 roku. Te dowody i pobicie stosownych błędów Brzasku, itd., są podane w TP Nr 264/265.
OŚWIADCZENIA BRATA RUSSELLA Z 1916 ROKU
Niemniej jednak, niektórzy powołują się na oświadczenia brata Russella z 1916 roku występujące w Przedmowie do Tomu III, a zwłaszcza w Z 5950, 5951, o treści mówiącej, że Żniwo wówczas nie było zakończone i próbują udowodnić, że żęcie Żniwa Ewangelicznego nie zakończyło się jesienią 1914 roku.
Tymczasem, brat Russell: (1) w Z 5950, par 1 i 2Powiedział, że „dzieło żniwa znakomicie posuwa się naprzód. Bynajmniej nie zakończyło się … Z początku byliśmy skłonni przypuszczać, że właściwe żniwo skończyło się już w październiku 1914 roku i że praca, która od tego czasu posuwa się naprzód, jest zbieraniem pokłosia, lecz fakty zdają się nie potwierdzać tego…
kol. 2
Widocznie jest to część właściwego żniwa” i (2) C, przedmowa, do angielskiego wydania; w Z 5951, kol. 1, góra; oświadczył, że: „możemy spodziewać się, iż wielu będzie jeszcze zebranych do niebiańskiego Spichlerza a my nie znamy terminu zakończenia się tego tutaj”.
Co do wypowiedzi brata Russella (w p. 2) powyżej, on wyraźnie mówi, nie o żęciu Maluczkiego Stadka (pierwszym procesie żniwa), lecz o gromadzeniu (ostatnim procesie żniwa). Podczas, gdy spichlerzem Żniwa Żydowskiego był stan spłodzenia z Ducha, to spichlerz Żniwa Ewangelicznego był całkowicie odmiennym, a mianowicie, stanem narodzenia się z Ducha Maluczkiego Stadka. Brat Russell to pokazał, na przykład, w Z 5049, kol. 2, góra (por. 1923, kol. 2, par. 6) jak następuje: „To gromadzenie w niebiańskim spichlerzu jest w innych miejscach przedstawione jako będące przemianą z ziemskich do niebiańskich warunków, które klasa oblubienicy osiągnie przy końcu żniwa poprzez pierwsze zmartwychwstanie’ (zobacz także P '41,49, 50).
Tak więc wypowiedzi brata Russella tutaj wyraźnie odnoszą się do zgromadzenia ostatnich członków Maluczkiego Stadka do stanu narodzenia z Ducha w Boskiej naturze. I on przewidywał, że „być może za rok, dwa lub trzy”, po 1916 roku, będzie widoczne dokonanie się tego. Tak więc, w wypowiedziach brata Russella nie ma niczego, co wskazywałoby, że on nauczał, iż żęcie Maluczkiego Stadka będzie trwało przez wiele lat po jesieni 1914 roku.
Przewidywania brata Russella, co do wydarzeń przed 1914 rokiem i po nim ulegały pewnym zmianom. Do 1904 roku on wierzył, że Czas Ucisku, włączając powszechną anarchię, będzie miał miejsce przed jesienią 1914 roku. Wówczas został oświecony zrozumieniem, że Czas Ucisku rozpocznie się w 1914 roku, lecz zupełnie zakończy się później (patrz Z 3389, 3390, 3405, 3406; por. E7,348).
Przewidywania brata Russella dotyczące opuszczenia przez Kościół świata też uległy pewnym zmianom (por. TP Nr 140, par. 51). Wcześniej wierzył, że Kościół opuści świat około jesieni 1914 roku. Lecz w 1912 roku zaczął w to wątpić. Poza pewnymi ostrożnymi wypowiedziami do rodziny w Bethel, milczał na ten temat, aż do końca 1913 roku, gdy w Z 5328, 5329, 5348, 5349, wskazał na swe wątpliwości dotyczące tego tematu, czyli, wyraził się, że chociaż było to możliwe, to zdaje się być mało prawdopodobne. Później, w Tower z maja 1914 roku (Z 5448, 5449), wyraźnie posunął się dalej zaprzeczając, że Kościół opuści świat do października 1914 roku.
Tak więc, gdy nadeszła jesień 1914 roku, przewidywania brata Russella, co do zakończenia się Czasu Ucisku i czasu opuszczenia świata przez Kościół, nie przyniosły mu rozczarowania. Nie „poniósł konsekwencji”, że się tak wyrazimy, jak niektórzy utrzymywali i utrzymują (por. E7,347-349). Raczej, wybuch wojny światowej, pierwszej fazy, z działaniami wojennymi w okopach, rozpoczynającymi się dokładnie pod względem czasu 21 września 1914 roku, zdaje się kłaść na nim pieczęć Boskiego uznania go jako specjalnego sługi Bożego (Mat. 24:45-47), ponieważ wydał biblijne świadectwo (ponad 40 lat przedtem!) mówiąc, że Ucisku należy się spodziewać przy końcu Czasów Pogan, w 1914 roku.
Brat Russell wypowiedział się o jeszcze jednej zmianie w przewidywaniach w Z 5950, par. 2. Podał w tym miejscu dwa bardzo ważne powody, dlaczego on czuł, że musi zmienić swoje przewidywania, odnoszące się do właściwego zakończenia się żniwa w październiku 1914 roku.
Pierwszy powód jaki podał, to stwierdzenie, że zbyt wielu ludzi przychodziło do Prawdy i pozornie było odłączonych dla Pana, by mogli stanowić pokłosie. Liczni z tych, którzy już uprzednio zapoznali się z naukami brata Russella, opartymi na Biblii a mówiącymi, że Czas Wielkiego Ucisku rozpocznie się w 1914 roku, lecz którzy (w wielu wypadkach z powodu bojaźni) nie opuścili symbolicznego Babilonu i nie przyszli do Prawdy, uczynili to wtedy, gdy zobaczyli wojnę światową (pierwszą fazę) rozpoczynającą się i stopniowo rozprzestrzeniającą na coraz więcej narodów. Wielu przychodziło także z powodu