Teraźniejsza Prawda nr 326 – 1983 – str. 11
długo szkodziła, zacznie ulegać niszczeniu. Okres przejściowy [który nastąpi podczas Epifanii] może być bolesny, jednak będzie błogosławiony, oznaczając obalenie imperium szatana oraz rządów grzechu i śmierci, a także inaugurację Królestwa Mesjasza wraz z jego sprawiedliwością i żywotem wiecznym”.
Tak więc, cytaty z pism brata Russella dowodzą, że on uważał, iż tak jak Biblia naucza, Epifania, w drugim znaczeniu tego słowa, jest okresem, który następuje po czasie Żęcia, po Paruzji, rozumianej w pierwszym znaczeniu tego słowa — Paruzja, rozumiana w pierwszym znaczeniu tego słowa, jest okresem czterdziestoletnim, który poprzedza okres Epifanii, a Epifania i Czas Ucisku są jednoznaczne.
Brat Johnson stale potwierdzał, bronił i podtrzymywał na podstawie Pisma Świętego nauki brata Russella o Epifanii jako o okresie, który zaczynał się wraz z wybuchem Czasu Ucisku w 1914 roku. Na podstawie Pisma Świętego pokazał on, że epiphaneia lub apokalupsis nie oznacza (jak to twierdzą niektórzy przywódcy Brzasku i inni) jedynie czynności ujawniania osób, zasad i rzeczy przez jasne świecenie prawdy — religijnej i świeckiej — ale, że oznacza również pewien okres czasu.
Dwa teksty Pisma Świętego pokazujące wyraźnie, że Epifania lub Apokalipsa jest również pewnym okresem:
(1) 1Tym. 6:14, 15, ASV (por. Rotherham) mówi: „Abyś zachował to przykazanie, będąc bez zmazy, bez nagany, aż do objawienia [greckie epiphaneia] Pana naszego Jezusa Chrystusa, które [epiphaneia, objawienie] czasów swoich [kairios, okresów — patrz Diaglott interlinearny] okaże on błogosławiony, i sam możny król królujących, i Pan panujących”. Oczywiście, wszystko, co zawiera w sobie okresy, tak jak nasz rok dzielący się na wiosnę, lato, jesień i zimę w strefach zmian temperatury jest pewnym okresem czasu i dlatego też Epifania lub Apokalipsa jest pewnym okresem czasu, drugim etapem, we Wtórym Adwencie Jezusa.
(2) 2Tym. 4:1 „Ja tedy oświadczam się przed Bogiem i Panem Jezusem Chrystusem, który ma sądzić żywych i umarłych w sławnem przyjściu swojem [epiphaneia] i w królestwie swojem”. Wiemy, że Królestwo jest pewnym okresem czasu, dlatego też oczywiste jest, że Epifania lub Apokalipsa jest pewnym okresem czasu.
ZAKOŃCZENIE ŻĘCIA ŻNIWA W 69 I 1914 ROKU
Jak już zauważyliśmy, brat Russell wysuwa na podstawie Pisma Świętego takie daty wielkich wydarzeń jak rok 29, 33 i 36 naszej ery oraz ich równoległości wskazane w Piśmie świętym, zbiegające się ze znaczącymi wydarzeniami w latach 1874, 1878 i 1881.
W B, str. 274, 275 (patrz również Z 5602, par. 6) brat Russell napisał: „Czterdziestoletnie żniwo żydowskie zakończyło się w październiku 69 roku naszej ery a po nim nastąpiło
kol. 2
całkowite obalenie tego narodu, i że podobnie [w równoległym Żniwie Ewangelii, 1845 lat później] czterdzieści lat żniwa Wieku Ewangelii zakończy się w październiku 1914 roku [por. C, 132—134, 141, 162—163], a więc tak samo należy się spodziewać natychmiast po tym obalenia tak zwanego »chrześcijaństwa«”. W ten sposób, spodziewał się on, że koniec czterdziestu lat Żniwa Wieku Ewangelii (żęcia różniącego się wyraźnie od pokłosia) zbiegnie się z zakończeniem w 1914 roku Czasu Pogan i rozpoczęciem burzenia chrześcijaństwa w formie wojny światowej, jej pierwszej fazy.
Brat Johnson potwierdził, obronił i podtrzymał w oparciu o Pismo święte, rozważania biblijne i fakty to co stwierdził brat Russell i, jak to czas pokazuje, coraz bardziej widocznym staje się twierdzenie, że jesień 1914 roku, była rzeczywiście logicznym, faktycznym i biblijnym czasem ostatniego spłodzenia z Ducha, tak że do tej daty wystarczającej liczbie poświęconych, o których Bóg (nie oni!) wiedział, że pozostaną wiernymi w okresie następującym po 1914 roku, przyznane zostały korony tych, którzy je utracili, tak że nie potrzeba było więcej żadnych spłodzeń z Ducha.
Brat Johnson pokazał, z wielu punktów widzenia, włączając również fakty Żniwa Żydowskiego w latach 29—69 naszej ery i wydarzenia od jesieni 1874 do jesieni 1914 roku, że czterdziestoletnie żęcie jest doktryną biblijną i wskazał on również wiele tekstów i rozważań biblijnych dowodzących, że drzwi wstąpienia — spłodzenia z Ducha — do Wysokiego Powołania zamknęły się ostatecznie i na zawsze jesienią 1914 roku (patrz TP Nr 264/265, „Czy Wysokie Powołanie zostało ostatecznie zamknięte”). Wymieniamy tu tylko niektóre dowody.
CZTERDZIESTOLETNIA PODRÓŻ ELIASZA DO HOREBU
Jasno dowiedziono, że Eliasz jest typem prawdziwego Kościoła, 144.000, jako wyraziciela Bożych reform (B, rozdz. 8). Jego pierwsze zbudzenie i posiłek (1Król. 19:5—8) rozpoczął się w 1829 roku, a jego drugie zaśnięcie rozpoczęło się zaraz po rozczarowaniu w 1844 roku, tymczasem drugie obudzenie i posiłek rozpoczął się w 1874 roku obfitym spożywaniem prawd Żniwa.
Czterdziestodniowa podróż Eliasza do Horebu, góry Bożej, po wtórym przebudzeniu i posileniu go, przedstawiają w typie czterdzieści lat żęcia — jako różniącego się od pokłosia — sięgającego czasu, kiedy to ostatnia jednostka została spłodzona z Ducha. I tak, antytypowy Eliasz całkowicie i pewnie, chociaż w sposób przypisany, dotarł do antytypowej Góry Bożej, Królestwa Bożego, w stanie pełnego i ostatecznego członkostwa Nowego Stworzenia, co też zostało osiągnięte jesienią 1914 roku, w czterdzieści lat po jego wtórym budzeniu jesienią 1874 roku. Co do dalszych szczegółów, patrz TP '25,53, par. 10 lub TP '31,21, par. 10; '34,53, kol. 1: E 7,322.