ludzie Boży pytali Jehowę, dlaczego pozwolił Swemu ludowi z Interim mniej lub więcej wchodzić w błąd doktryny i praktyki i także pozwalał, by ich serca były mniej lub więcej zatwardzone przeciwko czczeniu Go. Oni błagali Boga, by im przywrócił łaskę, która mniej lub więcej została wycofana od Jego ludu w czasie wielkiego odstępstwa (w. 17).

      Oni uznali wobec Boga, że Jego święty lud chrześcijański posiadał Jego Prawdę i jej Ducha przez krótki okres czasu, za życia Apostołów, lecz potem niszczyciele podeptali lud Boży (w. 18; Joel 1:4; Mich. 5:5; E 10,114-116; Ter. Pr. '60,50, 51). Oni uznali poważny stan apostazji nominalnego ludu Bożego (Myśmy się stali jako ci, nad którymi nigdy nie panowałeś, jako ci, którzy nigdy nie byli nazywani od twego imienia, w. 19, ASY, por. Rotherham).

MODLITWA O WYBAWIENIE OD NIEPRZYJACIÓŁ

      Lud Boży z okresu filadelfijskiego (Obj. 3:7-13) modlił się, ażeby Bóg „rozdarł” wielki system Antychrysta i mniejsze systemy Antychrystów, ażeby zstąpił i spowodował podczas Swojej obecności potrząśnięcie królestwami, szczególnie tymi połączonymi z kościołami nominalnymi (aby się od oblicza twego góry rozpłynęły, Iz. 64:1), by srogi niszczycielski ucisk uczynił Jego imię znane Jego wrogom, by narody się zatrwożyły w Jego obecności (w. 2). Kiedy Jehowa zesłał niespodziewane karzące sądy (1Tes. 5:3), to królestwa świata zadrżały przed Jego obliczem (w. 3).

      Od stworzenia rodzaju ludzkiego, żadne ludzkie ucho bądź oko nie słyszało, ani nie widziało tych bogatych błogosławieństw i dziedzictwa, jakie Bóg przygotował i jakie zachował dla tych, którzy czekają na Niego i Go kochają (w. 4; Jan 14:2, 3; 1Kor. 2:9).

      Jehowa jest łaskawy dla tych, którzy cieszą się ze sprawiedliwości i zgodnie z nią postępują, którzy pamiętają o Nim i o Jego sposobach postępowania, takim wychodzi na spotkanie i takich zachowuje. Jego prawdziwy lud uznaje, że On jest zagniewany z powodu grzechu, i dlatego że Jego lud grzeszył, i że ten lud trwał w grzechu tak długo,
kol. 2
w związku z czym zachodzi pytanie, czy on w ogóle będzie uratowany (w. 5).

      Wierny lud Boży z okresu filadelfijskiego uznawał, że Jego uczynki były niesprawiedliwe, budzące odrazę w Bogu i że uczynki nie mogą go usprawiedliwić (Ef. 2:8-10), że grzechy ich odstręczały Go od nich (w. 6). Uznawał, że pośród nominalnych jednostek nie ma nikogo, kto prawdziwie wołałby do Niego, by pobudzać się do polegania na Bogu. On jest rozpoznany jako Ten, który odwrócił od nich Swoją twarz i niszczył ich z powodu ich grzechów (w. 7).

      Ale jego prawdziwy lud rozpoznaje Jehowę jako swego Ojca i to, że sam jest gliną w Jego ręku, jako w ręku Garncarza, będąc Jego dziełem (w. 8; Jer. 18:1-6; Rzym. 9:20, 21). Ponownie błaga Boga, by nie był zbyt zagniewany na niego i aby nie pamiętał wiecznie o jego grzechach, ani go karał za popełnione grzechy, tak jak to czyni w przypadku Swego nominalnego ludu. Wołają do Niego, by wejrzał na nich łaskawiej i by pamiętał, że są Jego ludem (w. 9).

      Lud Boży z okresu Interim uznał, że Jego sprawiedliwe kierownictwo, jakie miało miejsce w Żniwie Żydowskim zostało zniszczone – że Jego prawdziwy Kościół, jako władza religijna, spustoszony (w. 10). Uznał, że prawdziwy Kościół jaki istniał w Żniwie Żydowskim jako miejsce spotykania się Boga ze Swym ludem, przebywania z nim i błogosławienia mu, został zniszczony i zostawiony odłogiem. (w. 11). Oni pytają, czy Bóg zechce powstrzymać się od tych rzeczy i czy istotnie pozostanie milczący i bezczynny i nie będzie ich trapić zbyt srogo (w. 12).

      Izaj. 65; 66 pokazują, że Bóg we właściwym czasie spowoduje wyzwolenie Swego ludu Wieku Ewangelii w Królestwie, i także wyzwolenie całej ludzkości w zakresie nowych niebios i nowej ziemi (Iz. 65:17; 66:22), darząc życiem wiecznym wszystkich chętnych i posłusznych.

      Wielbimy Boga za te pełne znaczenia części Jego Słowa i za zrozumienie ich! Modlimy się o błogosławieństwa dla Jego ludu w miarę jak studiują i rozmyślają o nich i w miarę jak starają się praktykować i rozpowszechniać Jego drogocenną Prawdę, którą Jemu zawdzięczamy!
P ’82, 44.

kol. 1

POSTĘPUJĄCY POCZWÓRNY OBRAZ PRZYBYTKU

      Danie przez brata Russella Prawdy na temat Przybytku w 1879 roku (zobacz np. Ter. Pr. ’63, str. 79, kol. 2) i przedstawienie jej przez niego ludowi Bożemu, szczególnie w Cieniach Przybytku, było szczególnym źródłem błogosławieństwa dla wielu w udzieleniu im przez typy i antytypy Przybytku pomocy do lepszego zrozumienia licznych zarysów wielkiego Boskiego planu zbawienia Kościoła i świata. Jak pokazano w Cieniach Przybytku,
kol. 2
typowe położenie Przybytku i Obozu na puszczy bardzo stosownie przedstawia sprawy odnoszące się do ludu Bożego Wieku Ewangelii. Ale to nie jest wszystko! To, czego niektórzy studenci Biblii nie zauważyli, a na co brat Russell wskazał, jest typowym progresywnym układem Przybytku i Obozu (Przyp. 4:18). Oprócz układu na Wiek Ewangelii istnieją jeszcze inne układy. Jak brat Russell podkreślił, przy końcu Wieku Ewangelii

poprzednia strona – następna strona