Teraźniejsza Prawda nr 325 – 1982 – str. 86
soczewicy dano imię Edom (1Mojż. 25:29-34; 36:1; 4Mojż. 20:18-21; D, str. 35). A zatem nazwa Edom odpowiednio przedstawia system, w którym z błahych względów ogromna większość sprzedała swoje pierworodztwo Przymierza – w tym zastosowaniu nominalne chrześcijaństwo (Ter. Pr. '63,82, kol. 1; E 6,368), fałszywie nazywane Królestwem Chrystusowym. Edom znaczy czerwony, co zdaje się odnosić do winy chrześcijaństwa (E 14,463) z powodu przelanej krwi, które także „nazywają duchownie Sodomą i Egiptem” (Obj. 11:8; E 4,15).
Bocra (znaczy, owczarnia), stolica Edomu, przedstawia eklezjastycyzm, kościelnictwo, główną twierdzę chrześcijaństwa. Bocra jest znane z powodu swoich kozłów, które przedstawiają „kąkol” z przypowieści Jezusa, a zwłaszcza kler.
Oświeceni słudzy Boga oraz niektórzy spośród Jego innych sług, żyjący szczególnie teraz, przy końcu Wieku Ewangelii, zajmując stanowiska w związku ze zniszczeniem chrześcijaństwa (Jer. 49:7-17; E 14,463-465) w czasie ucisku na samym końcu Wieku, pytają się i będą się pytać jeden drugiego i innych, czy istotnie dostrzegają tożsamość potężnego zwycięzcy, powracającego, po zniszczeniu chrześcijaństwa i kąkolu jako takiego (włączając liczne jednostki spomiędzy kleru – Iz. 34:6; Jer. 49:13), w chwale Swych pełnowartościowych cech oficjalnej władzy symbolicznie poplamionej krwią, postępującego w przytłaczającej mocy, następnej po Jehowie, jako potężnego Namiestnika Jehowy (w.1). Odpowiedź oznajmia, że On istotnie jest wielkim Panem Jezusem, Wodzem, prawą ręką Ojca, zapowiadającym Sprawiedliwość, który może wybawiać i który zniszczył chrześcijaństwo i jego klasę kąkolu jako taką. Błogosławieni jesteśmy, jeśli rozpoznajemy i pomagamy drugim rozpoznać naszego potężnego Zbawcę, Pana Jezusa, jako Tego, który niszczy chrześcijaństwo w czasie ucisku! Możemy więc szczerze śpiewać:
Postawione następnie pytanie brzmi: Dlaczego Jego zalety i Jego władze są symbolicznie splamione krwią? Dlaczego, jeśli On jest Barankiem Bożym i Księciem Pokoju, był zaangażowany w tak karzącej i niszczącej działalności, tak, że Jego zalety i Jego władze zdają się być bardzo aktywnie w niej włączone (w. 2, w dawnych czasach grona winne były umieszczane w prasie i deptane nogami. W rezultacie tego szaty depczącego zostawały poplamione na czerwono sokiem winogron).
Nasz Pan odpowiada, że On jest tym Jedynym, który sprowadził karzące zniszczenie na chrześcijaństwo w wielkim ucisku (Ps. 2:9; 110:5, 6; Obj. 2:27), że pod zwierzchnictwem Jehowy (Miche. 1:3) On sam jest odpowiedzialny za to, gdyż to wymagało Boskiej mocy – ludzka energia i przewodnictwo nie były do tego zdolne – by spowodować karanie chrześcijańskich narodów (w. 3; D 39). W wielkim sprawiedliwym oburzeniu i gniewie. On przez właściwą agresywność i zniszczenie doprowadził
kol. 2
do karzącego zniszczenia chrześcijaństwa w czasie wielkiego ucisku, przez co Jego zalety i oficjalne władze były oczywiście wszystkie bardzo w to włączone (Ja, mówię, tłoczyłem nieprzyjaciół w gniewie swym, i podeptałem ich w popędliwości mojej, aż pryskała krew mocarzów ich na szaty moje; a tak wszystko odzienie moje spluskałem).
JEZUS UTOŻSAMIONY Z TŁOCZĄCYM PRASĘ WINNĄ
W Obj. 19:11-16, traktującym o tych samych sprawach, nasz Pan Jezus wyraźnie utożsamia Siebie ze „Słowem [Logosem – Jan 1:1] Bożym” oraz „KRÓLEM KRÓLÓW i PANEM PANÓW” (porównaj Obj 17:14; 1Tym. 6:15), z Wojownikiem czystej, sprawiedliwej doktryny (biały koń), z „Wiernym i Prawdziwym”, z sądzącym w sprawiedliwości i prowadzącym wojnę (łącznie z słowną wojną z ostrym obosiecznym mieczem Jego ust – świecką i religijną prawdą – porównaj Iz. 11:4), z tłoczącym „prasę wina zapalczywości, i gniewu Boga wszechmogącego” i w konsekwencji z mającym Swoje urzędowe władze i zalety wielce w tym wszystkim zaangażowane. (Pozostałe istoty Boskie – 144.000 – są tu przedstawione jako uczestniczące z Nim w tej wielkiej wojnie – w. 14).
Tłoczenie przez naszego Pana prasy winnej, które zaczęło się z rozpoczęciem wojny światowej, jej pierwszej fazy, jesienią 1914 roku, było poprzedzone zgromadzeniem symbolicznych dojrzałych gron „winnicy ziemi”, którą jest chrześcijaństwo (kontrastujące z Kościołem, prawdziwą Winnicą Pańską – Jan 15:1-8). To jest opisane w Obj. 14:17-19. Wiersz 19 mówi „Zapuścił tedy Anioł sierp swój ostry na ziemię, i zebrał grona winnicy ziemi, i wrzucił je w prasę wielką gniewu Bożego”.
W harmonii z nauką brata Russella (Z 3327, 4873, góra; B 111; D 76, F 247) rozumiemy, że żęcie „winnicy ziemi” opisane w Obj. 14:17-19 jest tym samym, co zebranie kąkolu w snopki, opisane przez Mat. 13:30, 40-42 (porównaj Jer. 49:9; E 14,464), a żęcie pszenicy opisane w Obj. 14:14-16 odpowiada gromadzeniu pszenicy opisanemu u Mat. 13:30, 43. Dalej rozumiemy, że gromadzenie (nie żęcie) pszenicy rozpoczęło się w 1878 roku z pierwszym zmartwychwstaniem, natomiast skompletowanie nastąpiło o wiele później, bo z chwilą przemiany ostatniego członka Maluczkiego Stadka i rozumiemy, że wrzucanie gron winnicy ziemi do prasy – czasu wielkiego ucisku – i deptanie ich rozpoczęło się jesienią 1914 roku. To deptanie uzupełni się z zakończeniem czasu ucisku. Zgodnie z Ewangelią Mat. 13:30 zebranie kąkolu w snopki – skupienie samolubstwa (w którym „wiele jest złości ich”, Joel 3:13) – to jest, gron „winnicy ziemi” rozpoczęło się „pierwej”, przed rozpoczęciem żęcia pszenicy.
Pierwszą więc rzeczą, której nasz Pan dokonał po Swoim Powrocie w 1874 roku, było rozpoczęcie zbierania kąkolu w snopki,