Teraźniejsza Prawda nr 324 – 1982 – str. 74
(trąbienie) ogłaszanie poselstwa o nadchodzącym wiecznym Królestwie Boga i Chrystusa na ziemi dla nie wybranych zbawionych i o „czasie naprawienia wszystkich rzeczy” (Dz.Ap. 3:19-21). Po raz pierwszy w październiku 1874 roku brat Russell na podstawie. Pisma Świętego zrozumiał, że Jezus w Swym zmartwychwstaniu stał się istotą duchową i powróci jako istota duchowa a nie jako istota cielesna. Nauczał tych Prawd szczególnie w broszurce pod tytułem Cel i sposób powrotu naszego Pana. W 1876 roku on nauczał, że Jezus już od 1874 roku był obecny, niewidzialny, w Swym Wtórym Adwencie. Rozpoczął wówczas swą „energiczną kampanię”, by rozpowszechnić to wielkie poselstwo, za pośrednictwem broszurki Trzy światy i czasopisma „Zwiastun poranka”, itp. Najpierw zaczął publikować Strażnicę i w 1879 roku otrzymał światło na temat przybytku, a w 1881 roku wydał Cienie Przybytku i Pokarm dla myślących chrześcijan (później zastąpiony przez Boski Plan Wieków). Następnie wydał dalszych pięć tomów Wykładów Pisma Świętego. Te i inne jego publikacje były środkami, poza słowem mówionym, ogłaszania przez niego, między innymi, poselstwa z Obj. 11:15-19. Oczywiście, inni łączyli się z nim w ogłaszaniu tego poselstwa.
„GŁOSY WIELKIE NA NIEBIE”
Przednim, pośród tych przenośnych głosów w sferze religijnej (niebo) był „głos archanielski” (1Tes. 4:16) wydający rozkazy, oficjalne przepisy, itd. (B 161). To się zbiega z powstaniem (Dan. 12:1) Michała (Jezusa). Ps. 46:7 mówi „Pan wydał głos swój, i rozpłynęła się ziemia”.
Ci, których Bóg posyłał do ogłaszania poselstwa Królestwa niebieskiego, by wypełnić dzieło Żniwa Wieku Żydowskiego, byli ludzkimi posłańcami (Jan 4:35-38). Podobnie nasz Pan Jezus, jako Pan Żniwa, wysłał ludzkich posłańców z siódmą trąbą, z poselstwem Królestwa i Żniwa do spełnienia dzieła Żniwa Wieku Ewangelii (Mat. 24:31). Tak więc, głoszenie słowem mówionym i drukowanym przez tych posłańców stanowiło specjalne środki, przez które „głosy wielkie na niebie” mówiły na ziemi. Te „głosy wielkie” nadal są słyszane jako ogłaszające poselstwo Królestwa w sferze religijnej. Czy każdy z nas słucha tych „głosów wielkich” i wykonuje swoją część w przyłączeniu swego „głosu” do ogłaszania go słowem mówionym i pisanym, regularnie i wytrwale?
PRZENIESIENIE KRÓLESTWA
„Królestwa świata stały się królestwami Pana naszego i Chrystusa jego, i królować będzie na wieki wieków”. Ta wszechświatowa deklaracja o przeniesieniu królestwa, lub dominium ziemi, spod uzurpowanej władzy szatana (Mat. 4:8; Jan 12:31; 2Kor. 4:4) pod władzę
kol. 2
wiecznego panowania Boga i Chrystusa, jest pierwszym wymienionym wydarzeniem jako nadchodzącym w czasie brzmienia siódmej trąby. Jak już wskazano, ta radosna proklamacja Chrystusa, jako Zbawcy i Króla, oraz Jego wiecznie trwającego Królestwa na ziemi, w miejsce uzurpowanego panowania szatana, była i jest głoszona i my mamy błogosławiony przywilej podniesienia naszych „głosów” i przyłączenia ich do ogłaszania tego poselstwa.
My zdajemy sobie sprawę z tego i z zadowoleniem słuchamy tych „głosów wśród fundamentalistów i ewangelicznych chrześcijan głoszących szeroko poselstwo o nadchodzącym tysiącletnim Królestwie Chrystusa, choć niewielu z nich zdaje sobie sprawę z tego, że to Królestwo na ziemi będzie trwało wiecznie. O restytucji – przywróceniu rodzaju ludzkiego do ludzkiej doskonałości a tym samym do wiecznego życia na ziemi – oni nie nauczają. Ogłaszają więc poselstwo z wiersza 15, lecz tylko częściowo.
W 1874 roku w kościele nominalnym nawet w tym częściowym zakresie w bardzo niewielkim stopniu nauczano, jeśli w ogóle nauczano, o nachodzącym Królestwie na ziemi. Lecz nauczanie to wzrastało, szczególnie w ostatnich latach, wśród fundamentalistów i ewangelików. To wzrastające podnoszenie „głosów” w proklamowaniu poselstwa Królestwa, nawet w nauczaniu poselstwa z wiersza 15 tylko częściowo, zdaje się być jednym z dowodów, że żyjemy w czasie, gdy wiersz 15 wypełnia się.
Tak więc liczne agencje głoszą to poselstwo. Używano też i używa się licznych metod łącznie z kazaniem i nauczaniem słowem mówionym i pisanym, publicznie i prywatnie, przez kolporterów, strzelców, ochotników i pracę do jednostek w żałobie oraz innymi środkami, by to poselstwo ogłaszać słowem drukowanym a także używa się innych środków przekazu jak Foto-Dramę Stworzenia, radio i telewizję.
KSIĘGI STAREGO TESTAMENTU WIELBIĄ BOGA
„Tedy oni dwadzieścia i cztery starcy, którzy przed oblicznością Bożą siedzą na stolicach swoich, upadli na oblicza swe, i pokłonili się Bogu, mówiąc: Dziękujemy tobie, Panie Boże wszechmogący, któryś jest, i któryś był, i który masz przyjść! żeś wziął moc swoją wielką i ująłeś królestwo” (w. 16, 17) Dwudziestu czterech starców, to nie prorocy Starego Testamentu, lecz „Dwadzieścia cztery księgi Pisma Świętego” (przedmowa do tłumaczenia Leesera). W dawnym Hebrajskim Starym Testamencie były tylko 24 księgi. W późniejszym czasie, dla różnych celów, niektóre z nich podzielono, tak jak jedną księgę mniejszych proroków podzielono na 12 ksiąg. W wyniku takiego dzielenia w tłumaczeniu angielskiego Starego Testamentu istnieje 39 ksiąg