Teraźniejsza Prawda nr 324 – 1982 – str. 70
Wiara poświęcenia różni się wielce od wiary usprawiedliwienia, nie tylko ze względu na prawdy, na których spoczywa i obietnice, których się trzyma, lecz w jej aktach, ponieważ ona działa nie w tym stopniu widzenia, w którym działa wiara usprawiedliwiająca, ponieważ ona działa przez wiarę prawie całkowicie tam, gdzie widzenie jest prawie całkowicie niedostępne. Poprzednia rezygnuje z tego, co wie że jest szkodliwe i praktykuje to, co wie że jest sprawiedliwe, natomiast ta ostatnia często rezygnuje z tego, co jest z ludzkiego punktu widzenia dobre a czyni to, to jest w ludzkiej ocenie niesprzyjające. Stąd ona ufa tam gdzie nie może jasno postępować, natomiast wiara usprawiedliwiająca ufa tam, gdzie może swobodnie kroczyć. Wiara poświęcająca zawiera w sobie o wiele więcej samozaparcia i ograniczenia ludzkich pragnień oraz aspiracji niżeli wiara usprawiedliwiająca.
POKÓJ BOŻY
A pokój, do którego one umożliwiają wejść każdemu, który je praktykuje, różni się bardzo znacznie. Wiara usprawiedliwiająca prowadzi do „pokoju z Bogiem” (Rzym. 5:1), jak to wyjaśniono powyżej. Gdy ten pokój jest podtrzymywany, wiara poświęcająca dodaje „pokój Boży” (Filip. 4:7), wśród rozwijających się i wzrastających procesów. Jezus mówi, „Pokój zostawuję wam, pokój on mój daję wam; nie jako daje świat, ja wam daję” (Jan 14:27). Świat, nawet w warunkach ograniczeń wprowadzonych przez przekleństwo, posiada w wielu przypadkach swój rodzaj pokoju, ponieważ jeśli człowiek w tym świecie dobrze usposobiony jest zdrowy, doznaje pomyślności, ma dobrą rodzinę, dom, przyjaciół i jest popularny oraz użyteczny, to posiada pokój, jaki świat daje w najlepszym razie. Lecz w najlepszym razie on kończy się z tym życiem a w najgorszym — w nieszczęściu podczas tego życia.
Jednakże pokój w poświęceniu jest zupełnie inny, ponieważ świat nie może go dać, ani zabrać. On nie zależy od ziemskich pomyślności lub ziemskich nieszczęść. On spoczywa na podstawie tych dwóch z trzech wyżej wzmiankowanych obietnic związanych przysięgą, które są tak niewzruszone jak Boskie Słowo i przysięga (Żyd. 6:16—20) — bardziej niezachwiane, niż może być cokolwiek we wszechświecie. On jest dobrze nazwany pokojem Bożym, ponieważ jest to ten sam rodzaj pokoju w naszych sercach, jaki Bóg posiada w Swoim sercu, pokój, który przewyższa wszelki rozum ludzki (Filip. 4:7).
Pokój Boży słodko spoczywa na obietnicy Boga, iż On da posiadaczowi tego pokoju nowy umysł, serce i wolę w tym życiu. Dlatego, pokój ten nie martwi się, że Bóg nie dotrzyma Swojej obietnicy. Nie trapi się myślą, że upadnie, tak długo jak jest staranny w posłuszeństwie. To samo stanowisko występuje odnośnie otrzymania nowego ciała i udzielania
kol. 2
błogosławieństw ludzkości. Nie troszczy się, powierza swą sprawę Panu.
Wszyscy poświęceni wiedzą, że Boski Plan będzie wykonywany sukcesywnie, że zło i niepoprawnie źli zostaną w końcu zniszczeni i że jedynie dobro i dobrzy trwać będą doskonale na zawsze. Stąd, tak właśnie jak Bóg nie martwi się o realizację Swego Planu, lecz w doskonałej pogodzie, spokoju, spoczywa w nim, tak i wierni poświęceni wobec samych siebie i w stosunku do Planu Bożego oraz w zakresie samego Planu, jako całości, zachowują pogodę ducha, spokój i spoczywają w nim. Oni mają pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, pośród swych doświadczeń rozwoju w poświęcającej wierze. Także nasz tekst zawiera w sobie pojęcie tego pokoju, tego odpocznienia, dla poświęconego wierzącego, który może mieć taki pokój w poświęceniu, ponieważ jest umarłym dla siebie i świata a żywym dla Boga.
WIARA I ODPOCZNIENIE WYZWOLENIA
Trzecim rodzajem wiary i odpocznienia jest wiara wyzwolenia, która ma swój właściwy pokój wypływający z jej właściwego rodzaju wiary. Wiara w zakresie wyzwolenia, podobnie jak wszystkie inne rodzaje wiary, składa się z umysłowej oceny i polegania serca, lecz nie tego rodzaju, który jest praktykowany w usprawiedliwieniu i nie tego rodzaju, który jest praktykowany w poświęceniu. W swej umysłowej ocenie posiada ona swój własny rodzaj wiedzy, zrozumienia i wierzenia, który różni się od takich elementów wiary w usprawiedliwieniu i w poświęceniu. W swym poleganiu serca posiada ona swój własny rodzaj zapewnienia, przyswojenia i reagowania, który także różni się od odpowiednich elementów wiary w zakresie usprawiedliwienia i poświęcenia.
To jest prawdą, ponieważ wiara wyzwalająca spoczywa na różnych prawdach, jako swych podstawach, posiada różne obietnice, których się trzyma i rozwija się w różnych okolicznościach w porównaniu z tymi, w jakich działa wiara usprawiedliwiająca i poświęcająca, ponieważ wiara usprawiedliwiająca i poświęcająca działa w mniej lub więcej sprzyjających, wygodnych, miłych, przyjemnych i pomyślnych okolicznościach, natomiast wiara wyzwalająca zawsze działa w niesprzyjających, twardych, niemiłych, nieprzyjemnych i niepomyślnych okolicznościach. To są okoliczności znużenia, konfliktu, walki i agonii. Jest to wówczas, gdy ona wychodzi z cieplarni i jest poddana takim różniącym się obrazowym okolicznościom jak zimno, gorączka, burza i susza.
Chrześcijanie są poddani stratom, zawodom, ograniczeniom, odstawieniom, wadom swoim i innych, trudnościom, koniecznościom, opozycjom, sprzeciwianiem, przesiewaniom, podziałom, niezgodom, nieporozumieniom, walkom, utratom społeczności, fałszywym naukom,