Teraźniejsza Prawda nr 324 – 1982 – str. 67
W związku z naszym usprawiedliwieniem Jehowa oświeca nas przez Jezusa także w zakresie wiary w Chrystusa a Jego głównymi stosownymi naukami są następujące: (1) że z czystej łaski, bez jakiegokolwiek zobowiązania, Bóg dał Swego jednorodzonego Syna na śmierć, aby stał się okupem za Adama i za nas; (2) że Jezus przez Swoją śmierć uzyskał zasługę dostateczną do wymazania długu śmierci Adama i naszego wobec Boskiej sprawiedliwości; (3) że przez wypełnienie Zakonu zyskał On zasługę sprawiedliwości, celem wykonania za nas wymagania Zakonu odnośnie sprawiedliwości, obowiązującego wszystkich podlegających Zakonowi, gdyby mieli żyć; (4) że jeśli serdecznie pokutując za grzech i starając się postępować sprawiedliwie, grzesznik serdecznie wierzy w Boską obietnicę, daną na podstawie zasługi Chrystusa, przebaczenia pokutującemu wierzącemu, przykrycia go sprawiedliwością Chrystusa, przyjęcia go do społeczności z Sobą i dopomożenia mu do poznania stosownej Prawdy oraz do prowadzenia sprawiedliwego życia — Bóg, na podstawie zasługi Chrystusa, udzieli mu łaskawie, bez jakiejkolwiek zasługi z jego strony, jedynie przez wiarę w tę obietnicę, pięć następujących błogosławieństw: (a) przebaczenia, (b) przypisania zasługi Chrystusa, (c) społeczności, (d) odpowiedniej wiedzy i (e) pomocy do sprawiedliwego życia. Jezus wykonuje w takim nauczaniu Swój nauczycielski urząd w zakresie usprawiedliwienia.
Potem, gdy już wykonujemy pokutę, naszą następną działalnością, konieczną do osiągnięcia usprawiedliwienia, jest praktykowanie wiary usprawiedliwiającej. Wiara chrześcijańska w ogólności jest umysłową oceną i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie (Żyd. 11:1) w odniesieniu do Ich egzystencji, charakterów, słów i dzieł. Wiara usprawiedliwiająca jest umysłową oceną i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie w zakresie Ich egzystencjonalnych, przymiotnych, obietniczych i aktywnych stosunków do powyżej stwierdzonych myśli, które stanowią podstawę usprawiedliwienia: (1) miłość Boga w daniu Swego Syna jako okupu za nas (Rzym. 5:8), (2) sprawiedliwość Chrystusa i posłuszeństwo zakonowi oraz spokrewnione i wynikające z tego obietnice.
Wiara danej jednostki musi mieć w tych rzeczach znajomość, zrozumienie i wierzenie. To jej daje umysłową ocenę wiary, będącą główną częścią wiary usprawiedliwiającej. Dodatkowo, ona musi mieć część wiary odnoszącą się do serca. A tą jest ufność serca w wyżej wspomnianych prawdach i obietnicach, przyswojenie ich jako łaskawie przeznaczonych i ofiarowanych dla niej oraz odpowiednia reakcja na ich implikacje, to znaczy, że ona musi działać w ich zakresie czyniąc to, czego one wymagają. Taka wiara jest odnoszącą się do serca częścią wiary usprawiedliwiającej, ponieważ to jest serce, które
kol. 2
wiernie wierzy powyżej wspomnianym prawdom i obietnicom stosownym do usprawiedliwienia.
Wiara jest ręką, która sięga po te prawdy i obietnice i je przyjmuje jako łaskawy dar od Boga, w oparciu o zasługę Chrystusa, której ta łaska dostarcza. To jest jedyna rzecz, której Bóg wymaga z naszej strony, abyśmy mogli dostąpić usprawiedliwienia. Stąd łaska Boża jest skuteczną przyczyną, posłuszeństwo i śmierć Chrystusa są zasługową przyczyną, a wiara jest instrumentalną przyczyną usprawiedliwienia. A zatem, usprawiedliwienie składa się z przebaczenia przez Boga naszych grzechów, dzięki śmierci Jezusa i przypisania nam przez Niego sprawiedliwości Chrystusowej a w wyniku usprawiedliwienia następuje przywrócenie społeczności między Bogiem i pokutującym oraz wierzącym grzesznikiem i także Jego pomoc w poznaniu stosownych prawd, by ten grzesznik mógł żyć sprawiedliwie, korzystać z tej wiedzy oraz jej pomocy w sprawiedliwym życiu, na ile go stać.
Ta wiara usprawiedliwienia lub wiara usprawiedliwiająca, jest jedną z tych rzeczy, którą implikuje nasz tekst, gdy mówi „wnijdziemy do odpocznienia, którzyśmy uwierzyli”. To odpocznienie jakie daje wiara nie jest całym odpoczynkiem obejmującym chrześcijańskie życie, tak jak wiara usprawiedliwiająca nie jest wszystką wiarą w chrześcijańskim życiu. Odpoczynek jaki daje wiara usprawiedliwiająca jest odpoczynkiem usprawiedliwienia, nie tylko doświadczanym, gdy się doznaje usprawiedliwienia, lecz który trwa tak długo jak długo trwa usprawiedliwienie. Jego odpoczynek lub pokój jest odpoczynkiem i pokojem z Bogiem.
Przed usprawiedliwieniem nie było pokoju czy odpoczynku w stosunkach między Bogiem i grzesznikiem (Iz. 48:22; Rzym. 3:17). Jeden był niezadowolony z drugiego: Bóg z człowieka z powodu jego grzechów, a człowiek z Boga z powodu Jego sprawiedliwości, z którą grzesznik nie pozostawał w harmonii. Grzesznicy zatwardziali z powodu grzechu, w większości nie pragną pokoju z Bogiem. Lecz ci z nich, którzy na skutek głoszenia Prawa Bożego w jego domaganiu się z ich strony posłuszeństwa [i w jego potępieniu na śmierć za ich nieposłuszeństwo, w połączeniu z doświadczeniami nasuwającymi im na umysł ich utracony, zniesiony i niepogodzony stan wobec Boga, uświadomili sobie własne], wyobcowanie w odniesieniu do Boga z powodu wyrzutów sumienia oraz poczucia winy i potępienia — słowem, przekonania o grzechu — doznali głębokiego odczucia winy, wyrzutów sumienia i odczucia w ich stanie całkowitej głębi niedoli, z tęsknotą do wyzwolenia się z niego, zdali sobie także sprawę, że są przeniesieni do stanu, który jest przeciwieństwem pokoju z Bogiem.
Kiedy jednak wyżej wyszczególnione prawdy, jako podstawa usprawiedliwienia, i wyżej wymienione obietnice, oferujące usprawiedliwienie, taki pokutujący grzesznik wierząc słyszy w pełnym zapewnieniu wiary, to jego