(51) Jak Milton nazywa takich wodzów? Jak to stwierdzenie skomentował John Ruskin?

      (52) Co ci źli wodzowie w wielu przypadkach czynią zwyczajowo? Do czego w. 12 odnosi się szczególnie? Jak to jest potwierdzone? Do czego ci wodzowie się wzajemnie zachęcają? Co twierdzą? Jak to jest potwierdzone? Co w związku z tym my wiemy? Jak to jest potwierdzone? Jakie w związku z tym możemy wyrazić końcowe uczucia?

CZEŚĆ

      Podczas, gdy pierwszorzędne łaski są tymi zaletami (przymiotami), które powstają w wyniku bezpośredniego działania naszych moralnych i religijnych zdolności i gdy drugorzędne łaski są tymi zaletami, które powstają w wyniku tłumienia wysiłków naszych samolubnych, światowych i niższych duchowych uczuć do kontrolowania nas, to trzeciorzędne łaski są kombinacją różnych pierwszorzędnych i drugorzędnych łask i nie mają jedynej moralnej lub religijnej zdolności jako swego organu działania. Zgodnie z tym, cześć jest łaską złożoną, wytworzoną przez połączone działanie różnych pierwszorzędnych i drugorzędnych łask, i nie ma jedynej moralnej i religijnej zdolności jako swego organu działania.

DEFINICJA CZCI

      Cześć może być biblijnie zdefiniowana jako uroczyste, budzące nabożną cześć i święte uczucie i postawa wobec Boga i Chrystusa. Ona musi być uroczysta, jak to jest wyrażone w poważnym i trzeźwym uczuciu i postawie w przeciwieństwie do zuchwałego, rozwiązłego, beztroskiego, żartobliwego i śmiesznego uczucia i postawy. Ona musi budzić nabożną cześć, zawierającą w sobie bojaźń (lecz nie strach), podziw, poważanie, powściągliwość i miłość w kontraście z nieustraszonością, poufałością, pochopnością, brakiem szacunku i niedelikatnością. Ona musi być święta, co mieści w sobie poświęcone, uświęcone, świętobliwe i bogobojne uczucie i postawę w kontraście z światowym, pospolitym, bluźnierczym, nieczystym, grzesznym, samolubnym i błędnym uczuciem i postawą. Następujące cytaty Pisma Świętego dowodzą, że ta definicja jest biblijna: 2Moj. 3:5, 6; 20:18-20; 5Moj. 10:12,20; 1Sam. 12:24; Ijob 28:28; Psalm 2:11; 33:8, 18; 89:8; 111:10; Izaj. 8:13; Jer. 33:9; Sof. 1:7; Zach. 2:13; 2Kor. 7:1; Filip. 2:12; Żyd. 12:28, 29.

      Cześć w pełnym znaczeniu tego słowa, jak została zdefiniowana powyżej, jest przymiotem, który powinien być uprawiany tylko w stosunku do Boga i Chrystusa. Powinniśmy poważać i szanować naszych rodziców, nauczycieli, władców, sędziów, urzędników i pracodawców oraz świadczyć im należna służbę (2 Moj. 20:12; 22:28; Przyp. 23:22; Mal. 1:6; Mat. 15:4; Łuk. 2:51; Efez. 6:1-9; Kol. 3:20-25; 1Tes. 5:12,13; 1Tym. 5:17; Żyd. 13:17; Kazn. 10:20; Dz.Ap. 23:2-5; Rzym. 13:1-6; Tyt. 2:9,10; 3:1; 1Piotra 2:13,14,17,18), lecz nie mamy oddawać im czci należnej Bogu i Chrystusowi.

      Powinniśmy czcić Boga i Chrystusa, jako istoty najwyższe ze wszystkich istot, w Ich osobach
kol. 2
(Mat. 10:28; 2Król. 17:36, 39; Filip. 2:9-11), w Ich przymiotach istoty (5Moj. 10:21; Joz. 4:24; 1Tym. 1:17; 6:18), w Ich nazwach (2Moj. 20:7; 5Moj. 28:58; Izaj 42:8; Dz.Ap. 19:17; 1Tym. 6:1; Jak. 2:7), w Ich Charakterach (Psalm 9:11; 33:21; 111:9; Mat. 6:9; 28:19; Łuk. 1:49; Żyd. 7:26), w Ich urzędach (Psalm 20:6; 89:25; Izaj. 7:14; 9:6; Mat. 7:22; 21:9; 23:39; Łuk. 24:27; Jan. 5:43; 14:13,14,26), w Ich reputacjach (sławach Psalm 72:9; 135:13; Izaj. 48:11; 55:13), w Ich honorach (zaszczytach Jer. 13:11; 23:27; 32:20; Miche. 5:4; Mal. 1:11; Dz.Ap. 5:41; 9:15; 15:14, 26; 21:13; 26:9; Żyd. 6:10), w Ich słowach (Ijob 23:12; Psalm 19:8-12; 56:5; 119:18, 20, 46, 51, 66, 74, 189, 143, 161, 174; 138:2; Kazn. 4:16, 17; Izaj. 66:2) i w Ich dziełach (1Moj. 1:25; 5Moj. 32:4; Psalm 34:4,5; 40:6; 66:3; 75:1; 86:8; 92:5,6; 111:2,4,6; 136:4-9; Kazn. 3:11, 14).

MAJESTAT BOGA I CHRYSTUSA WYWOŁUJE NASZĄ CZEŚĆ

      Tym przymiotem w Bogu i Chrystusie, który szczególnie wywołuje naszą cześć jest Ich majestat. Oni są wielkimi z każdego szacownego punktu widzenia. Tak więc, gdy rozpatrujemy Ich osoby jako Boskie, wówczas Ich wielkość uwydatnia się nam z całą okazałością. Wzniosłymi w majestacie są Ich przymioty istoty, a rozważane jako Ojca cielesność, duchowość, samoistność, jedność, niezmienność, wieczność, samowystarczalność, niewidzialność, wszechmoc, wszechwiedza, wszechobecność, zwierzchnictwo (supremacja), nieśmiertelność, niezależność, niezgłębialność, itd., tego dowodzą. We wszystkich tych względach Syn jest Przedstawicielem i Agentem Ojca.

      Jak majestatycznymi są Ich nazwy (imiona) — Ojca: Jehovah, Yahweh, Bóg, Jehovah Bóg, Alfa i Omega, itd.; — Syna: Jezus, Yahshua (Jesua), Chrystus, Pan Jezus Chrystus, Pan, Alfa i Omega, Możny, Król królów, Pan panów, Jezus Syn Boży, Słowo, Słowo Boże, itd. Majestat słusznie jest przypisany Ich charakterom: doskonali w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, w każdym z tych przymiotów oddzielnie i w połączeniu, i w takim zlaniu się przymiotów w jedną harmonijną całość doskonali w Ich dominacji nad wszystkimi innymi cechami charakterystycznymi, tak że Ich charaktery pod każdym względem są doskonałe. Jak majestatycznym jest Bóg w Swoim urzędzie jako Stworzyciel, jako zaopatrujący w opatrzność, Odkupiciel, Oświeciciel, Usprawiedliwiający, Poświęcający i Wybawca a Chrystus jest takim jako Jego Przedstawiciel i Agent we wszystkich tych siedmiu urzędach! Jak majestatycznymi są Ich reputacje wśród sprawiedliwych!

poprzednia strona – następna strona