Teraźniejsza Prawda nr 323 – 1982 – str. 52
BŁOGOSŁAWIENI SĄ WIERNI EUNUCHOWIE
(12) Oprócz syna cudzoziemca wiersz Izaj. 56:3 mówi także o trzebieńcu. Eunuchowie zazwyczaj są określani jako wykastrowani mężczyźni, lecz Jezus wspomniał o takich, którzy urodzili się eunuchami, to znaczy, którzy nigdy nie byli zdolnymi do kopulacji (On także z aprobatą wymienił tych, którzy sami uczynili siebie eunuchami — przez ćwiczenie samokontroli i życie w celibacie — dla sprawy Królestwa niebieskiego, tak jak On to sam uczynił — Mat. 19:12, porównaj 1Kor. 7:37, 38).
(13) Eunuchowie często bywali zatrudnieni jako szambelanowie i obsługujący haremy dla królów i książąt i czasami także jako zaufani urzędnicy i dowódcy, słowo eunuch, w języku hebrajskim brzmi saris i także 12 razy jest przetłumaczone jako oficer w KJV. Eunuch etiopski posiadał wielki autorytet (Dz.Ap. 8:27-39). Rabsaris (hebr. główny eunuch,) z innymi urzędnikami był zatrudniony jako ambasador króla Asyryjskiego (2Król. 18:17), Aspenas był przełożonym nad eunuchami królewskimi (Dan. 1:3,7). czasem w pogańskich narodach mężczyzn wziętych do niewoli zdobywcy czynili eunuchami.
(14) Eunuchowie w Izraelu zazwyczaj nie byli Izraelczykami, lecz osobami wziętymi do niewoli i wcześniej uczynionymi eunuchami przez nieizraelskie narody, wśród których kastracja niewolników była zwykłą praktyką. Według Józefa Flawiusza (Dawne Dzieje Izraela, str. 251) kastrowanie nie było dozwolone Żydom. 5Mojż. 23:1 pokazuje, że w dawnych czasach eunuchom nie wolno było „wchodzić do zgromadzenia Pańskiego”. Z tego powodu eunuchów w Izraelu traktowano mniej lub więcej jako wyrzuconych poza nawias społeczeństwa. Lecz Bóg w wierszach 3-5 dał im to podnoszące na duchu zapewnienie, że ci eunuchowie, którzy by trzymali się Jego przymierza i obrali to, co się Jemu podoba, będą mieli miejsce w Jego domu, nawet jeśli nie będą mogli spłodzić dzieci.
(15) Ci eunuchowie, nie-Izraelczycy, którzy obecnie mogą stać się członkami Izraela, zdają się jasno stanowić typ tej klasy, która poświęciła się między Wiekami po ukończeniu 80 lat z 3Mojż. 12, jesienią 1954 roku, a mianowicie, klasy Poświęconych Obozowników Epifanii (Ter. Pr. Nr 270/271). Młodociani Godni, antytypowi synowie cudzoziemca, w niektórych przypadkach mieli przywilej od 1881 roku do 1914 roku ojcować — zapoczątkować nowe życie — w duchowym wyborze i wobec niektórych we własnej klasie, a od 1914 do 1954 roku czynili to samo w odniesieniu do liczniejszych jednostek z własnej klasy. W tym znaczeniu Poświęceni Obozownicy Epifanii jako tacy nie mogą obrazowo ojcować nikomu z wybranych — antytypowym kapłanom i lewitom — bowiem w tym zakresie oni są antytypowymi eunuchami, symbolicznymi suchymi drzewami.
(16) Jednak Poświęceni Obozownicy Epifanii niech się zbytnio nie niepokoją swoją niemożnością
kol. 2
należenia do wybranych i ojcowania komuś z wybranych, ponieważ mają wielki przywilej posiadania następnej najlepszej Boskiej łaski — przywilej należenia do najwyższej klasy spomiędzy quasi-wybranych, klasy przedstawionej przez Marię w prowadzeniu niewiast podczas wielkiej potysiącletniej pieśni triumfu (2Mojż. 15; Ter. Pr.’49,39, par. 17). Mają także wielki przywilej od 1954 roku symbolicznego ojcowania drugim jako antytypowym Netynejczykom, współtowarzyszom Poświęconym Obozownikom Epifanii oraz niepoświęconym Obozownikom Epifanii.
INSTRUKCJE DLA WSZYSTKICH BŁOGOSŁAWIONYCH JEDNOSTEK
(17) Można zauważyć, że te rzeczy, w zakresie których zrodzeni w kraju Izraelczycy, cudzoziemcy i eunuchowie zostali poinstruowani przez Jehowę, by je czynić jak to podają wiersze 1, 2, 4, 6, ażeby należeć do błogosławionych przez Boga (w. 2), obejmują we wszystkich trzech przypadkach przestrzeganie sabatu, choć skądinąd nie jest ono takie same we wszystkich przypadkach. To nie znaczy, że instrukcje dla tych trzech klas były w istocie różne. Raczej jasnym wnioskiem jest, że wszelkie instrukcje z wierszy 1, 2, 4 i 6 były rzeczywiście dane w tym celu, by były przestrzegane przez wszystkie trzy klasy, o ile one chciały się znajdować pomiędzy błogosławionymi Boga. Stąd instrukcje w wierszu 1, 2 odnoszące się do urodzonych w kraju stosują się także do cudzoziemców i eunuchów, którzy przystali do Pana.
(18) Cudzoziemcy i eunuchowie mieli błogosławione zapewnienie, że jeśli będą czynić rzeczy wymienione w wierszach 1, 2, 4, 6, to na pewno nie będą traktowani przez Boga jako wyrzutkowie, lecz jako przez Niego błogosławieni, tak jak Izraelczycy urodzeni w kraju, i do nich będą należeć wszystkie cenne przywileje i błogosławieństwa Boga obiecane w wierszach 5, 7. Podobnie w antytypie — rzeczy, które spłodzeni z Ducha, Młodociani Godni i Poświęceni Obozownicy Epifanii mają czynić, jak to przedstawiają wiersze 1, 2, 4, 6, by móc należeć do Boskich jednostek (w. 2), są w istocie dla tych trzech klas i przez nie mają być przestrzegane.
(19) Tak jak to było ze spłodzonymi z Ducha tak jest z Młodocianymi Godnymi i Poświęconymi Obozownikami Epifanii, klasy te mają słuchać Boskich nauk i praktykować sprawiedliwość, zdając sobie sprawę z tego, że ich wyzwolenie w Królestwie zbliża się, kiedy to Boska sprawiedliwość będzie w specjalny sposób objawiona. Mają one podtrzymywać swój odpoczynek w wierze w Boga i Chrystusa, strzegąc się przed skażeniem jej przez wierzenie w usprawiedliwienie z uczynków. Mają strzec troskliwie swego postępowania i służby przed praktykowaniem zła (w. 1, 2).
(20) Dwie dodatkowe i różniące się między sobą rzeczy, które miały być czynione są wymienione w wierszu 4. Po pierwsze klasy te mają obrać to, co się podoba Jehowie.