Izraela, gdy według wszelkich pozorów była to próżna praca (2Moj. 4-15). Izraelczycy słuchali uprzednich w stosunku do ich wyzwolenia wskazówek Boga, gdy według wszelkich pozorów ono nie mogło być uskutecznione (2Moj. 5-15).

      Kaleb (5Moj. 1:36) i Jozue (Joz. 10:40; 11:15) okazali ducha posłuszeństwa pośród okoliczności nieprzyjaznych. Gedeon był poddany Pańskiej woli w tym, czemu wzrok zaprzeczał (Sędz. 6:25-28). Posłuszeństwo Bogu uczyniło Dawida mądrym i podobającym się Bogu (1Sam. 18:14). Pomimo licznych grzechów posłuszeństwo Dawida Bogu zapewniło licznym jego potomkom trony i bezpieczeństwo Jerozolimy przez ponad czterysta lat (1Król. 15:4, 5; Dz 13:22). Ezechiasz był bardzo posłuszny Panu, pomimo złych przykładów wokoło niego (2Król. 18:1-6). Jozyjasz był bardzo podobny pod względem posłuszeństwa do Ezechiasza, pośród złych wpływów, podobnych do tych, wśród których Ezechiasz był posłuszny (2Król. 22:2; 23:24, 25). Jozafat jest jeszcze jednym wspaniałym przykładem tego posłuszeństwa wypływającego z czci dla Boga (2Kron. 17:3-6). W dniach apostazji i przywłaszczonego panowania Jojada słuchał Pana w stanowczym działaniu przeciwko uzurpatorowi, tyranowi i odstępcy (2Kron. 24:15, 16).

      Ezdrasz był posłuszny Panu przez cały czas swojej kariery (Ezdr. 7-10). Ijob był świetlanymi przykładem posłuszeństwa w powodzeniu i niedoli (Ijob 1; 2; 42). Daniel jest następnym jaśniejącym przykładem posłuszeństwa w dobrych
kol. 2
i złych dniach (Dan. 1-6). Czy jest ktoś kto nie podziwiał trzech młodzieńców hebrajskich, którzy odważnie znieśli niełaskę króla, jego gniew i piec ognisty w posłuszeństwie Bogu (Dan. 3)? Józef, przybrany ojciec naszego Pana, okazał posłuszeństwo nawet wtedy, gdy ono ukazało go publicznie jako człowieka nieczystego, tego, który stał się ojcem nieślubnego syna, jak tego chciała Maria posłuszna woli Pańskiej, by zostać matką syna spłodzonego i poczętego poza małżeństwem (Mat. 1:18-25).

      Jezus jest jedynym przykładem doskonałego i wiecznego posłuszeństwa pośród najsroższych prób (Żyd. 2:10; 3:2; 5:7, 8; porównaj z Mat. 3:15; 26:39,42; Łuk. 22:42; Jan 4:32, 34; 5:30; 12:49,50; 14:31; 17:4). Jan Chrzciciel był pięknym przykładem posłuszeństwa w dniach powodzenia i niedoli (Mat. 3:15; 11:2-19). Apostołowie byli posłuszni Jezusowi opuściwszy wszystko, by Go naśladować (Mar. 1:16-20; Mat. 9:9; Jan 1:47; 17:6). Korneliusz był rzeczywistym synem posłuszeństwa (Dz. 10:2). Święty Paweł, następnie po naszym Panu, daje mam najwspanialszy przykład biblijnego posłuszeństwa (Dz. 23:1; 26:4, 5; 2Tym. 1:3).

      O ich posłuszeństwie można nam opowiadać „Przetoż i my, mając tak wielki około siebie leżący obłok świadków, złożywszy wszelaki ciężar i grzech, który nas snadnie obstępuje, przez cierpliwość bieżmy w zawodzie, który nam jest wystawiony; Patrząc na Jezusa wodza i dokończyciela wiary” (Żyd. 12:1, 2), aż sami także staniemy się doskonałymi w posłuszeństwie.
P’80,82.

kol. 1

JEZUSA PARUZJA,
EPIFANIA LUB APOKALIPSA I BAZYLEJA

      Pragniemy rozważyć tutaj krótko znaczenia słów paruzja, epifania lub apokalipsa i bazyleja w związku z Wtórym Przyjściem naszego Pana. Słowo paruzja pochodzi od imiesłowu żeńskiego (parusa, będąc obecna) greckiego czasownika pareimi, to znaczy jestem obecny. Stąd rzeczownik parusia znaczy obecność wszędzie gdzie on występuje w Nowym Testamencie. Słowo parusia nie znaczy przychodzący, przystępujący lub przybliżający się, w sensie kogoś będącego w drodze, lecz raczej oznacza przebywanie w miejscu po przybyciu do niego – będąc blisko w znaczeniu obecności, jako różnej od nieobecności (zobacz na przykład Filip. 2:12, gdzie Apostoł Paweł swoją parusia, swoją obecność kontrastuje ze swoją apousia, swoją nieobecnością).

      Paruzja nie oznacza także przybycia, bo ona zakłada z góry przybycie jako swój warunek. W znaczeniu przyjścia w sensie przystępowania lub przybliżania się musiałaby pochodzić od innego czasownika niż pareimi (jestem obecny), na przykład, od eggizo (przyjść bliżej, przystąpić, jak użyto w Ewangelii Łukasza 21:8 – „czas się przybliżył” i w wierszu 20 – „żeć się przybliżyło spustoszenie jego”).
kol. 2
Aby oznaczać przybycie, słowo to musiałoby pochodzić od takiego czasownika jak heko (przybyć, jak użyto, na przykład, w Ewangelii Mateusza 24:14 – „A tedyć przyjdzie koniec” i w wierszu 50 – „Przyjdzie pan sługi onego”). Tak więc etymologia dowodzi, że słowo parusia znaczy obecność. Ci uczeni w zakresie języka greckiego i opracowujący słowniki, którzy utrzymują, że parusia znaczy przyjście lub przybycie, czynią to prawie w każdym przypadku z powodu swego nauczania wyznaniowego, że Wtóra Obecność Jezusa trwa tylko część dnia o 24 godzinach.

      Jezus w naturze duchowej, w Swoim zmartwychwstałym ciele, nie posiada ciała, kości, krwi, itd. – skazitelnych substancji (Łuk. 24: 39; 1Kor. 15:37,50), lecz jest istotą duchową, z duchowym ciałem zbudowanym z nieskazitelnych duchowych substancji (1Kor. 15:40- 50; 2Kor. 3:17; 5:16; 1Piotra 3:18, ASY). Oczywiście On jest niewidzialny dla naturalnych oczu ludzkich (Jan 14:19; 1Tym. 6:16), tak jak Bóg (Jan 1:18; 5:37; 1Tym. 1:17; Żyd. 1:3-5), i mogący przychodzić i odchodzić jak wiatr (Jan 3:6, 8).

poprzednia strona – następna strona