Teraźniejsza Prawda nr 320 – 1982 – str. 13
Podobnie, warunki naszego wyzwolenia przewidują pokorę, gdyż zwycięstwo w wyzwoleniu wymaga zrezygnowania przez nas z naszych planów i zwyczajów prowadzenia dobrego boju wiary i przyjęcia w ich miejsce planów Wodza naszego zbawienia. Jak pokora jest przewidziana na wszystkich etapach zbawienia, tak towarzyszy każdemu z nich jako jedna z ich cech charakterystycznych. Kiedy zapytano Augustyna, co jest pierwsze w religii, odpowiedział „Pokora”. Zapytany co jest następne, odpowiedział „Pokora”. Zapytany, co po trzecie, odpowiedział „Pokora”. W tych odpowiedziach jest nieco przesady, bo my byśmy postawili w religii na pierwszym miejscu wiarę, jednakże ta odpowiedź jest dobrze ukierunkowana, gdyż pokora poprzedza wiarę usprawiedliwiającą, jeśli nie wszelką wiarę.
ROZWIJANIE POKORY
Tak ważna zaleta powinna być rozwijana w stosunku do Boga oraz Chrystusa do wszystkich pozostałych istot i do siebie. Można sugerować liczne metody, co do sposobu rozwijania tej zalety w wymienionych układach, lecz spośród najlepszych zaleca się następujące: uległość naszych serc i umysłów wobec kontroli tych myśli ze Słowa Bożego, które produkują pokorę. Ażeby rozwinąć pokorę wobec Boga, następujące myśli, zatrzymywane w sercu i umyśle przez nową wolę, poddającą się ich wpływowi, rozwiną tę formę pokory: Boska wielkość a nasza małość, Boska mądrość a nasz brak mądrości, Boska sprawiedliwość a nasza grzeszność, Boska miłość a nasze samolubstwo, Boska moc a nasza słabość, Boska wiedza a nasza ignorancja, Boska nieomylność a nasza omylność, Boska supremacja a nasze poddaństwo, Boska zbawczość a nasz stracony, nieszczęsny stan, Bóg jako Nauczyciel a my jako Jego uczniowie, Bóg jako usprawiedliwiający a my jako usprawiedliwieni przez Jego łaskę bez naszej zasługi, Bóg jako uświęcający a my jako uświęceni przez Jego Ducha, Słowo i Opatrzności, Bóg jako Zbawca a my jako zwycięzcy dzięki Jego łasce.
Te myśli zachowywane wiernie, trwale i posłusznie, w naszych sercach i umysłach przez nasze nowe wole, rozwiną w nas pokorę w stosunku do Boga. Ten sam zestaw myśli przekształcony, by odpowiadał odmienionej osobie, jeśli będzie zachowywany przez nową wolę w uległym sercu i umyśle, uzdolni nas do uprawiania pokory wobec naszego Pana Jezusa. Stosujemy tę metodę a stwierdzimy, że wzrastamy w pokorze w stosunku do Boga i Chrystusa, a ona uzdolni nas do zachowania pokory pośród wszystkich jej prób, po jej rozwinięciu. Ta sama metoda, lecz różnie stosowana, umożliwi nam uprawianie pokory wobec siebie, ponieważ Słowo podaje to nam w taki sposób, jaki sprzyja rozwojowi pokory wobec nas samych. Jeśli chodzi o nasze człowieczeństwo, to Słowo wskazuje na jego upadły stan pozostający pod przekleństwem i na liczne wady, braki oraz słabości, a tylko bardzo mało prawdziwej wiedzy, łaski i owoców w służbie, popełniające liczne pomyłki, niekiedy przez niemożność i zaangażowanie się wielu w przewinienia przeciwko prawdzie, sprawiedliwości, miłości i mocy. Te myśli, utrzymywane w sercu i umyśle przez nowe wole, poddane ich wpływom, z pewnością rozwiną w nas pokorę i przyczynią się do utrzymania jej, potem, gdy już jest osiągnięta.
Tutaj, na miejscu byłaby przestroga wskazująca, że gdyby występowała przesadzona pokora, za dużo jej, tak dużo, że brak zaufania w siebie, niezadowolenie z siebie, brak szacunku dla siebie i samoponiżenie stałoby się tak skrajne, że osoba przeżywająca takie doświadczenie nie byłaby w stanie brać udziału w dramacie życia zgodnie z ocenieniem jej przez Boga, to w takim przypadku, takie myśli powinny zostać zamienione do stopnia, w którym jednostka wierzy, że przez łaskę Boga zostaje uwolniona od potępienia biorąc pod uwagę, mimo tych przeszkód, możliwość czynienia tego i bycia tym, czego jej stanowisko wymaga. W ten sposób owa jednostka zostanie zachowana przed krańcowym przerostem pokory, gdyż o pokorze i o każdej innej łasce musimy pamiętać, że mogą być uprawiane do ostateczności, do przesady, a to powoduje wadę a nie zaletę.
Ten sam sposób postępowania umożliwi nam rozwijanie pokory wobec drugich z naszego rodzaju. Rozróżniamy ich trzy grupy: jednostki wyższe, równe i niższe, a pokora ma różne wobec nich wszystkich działanie. W stosunku do wyższych, pomogą nam następujące myśli w zakresie zdobycia i zachowania pokory wobec nich: te jednostki są wyższe w stosunku do nas pod względem talentów, stanowiska, rangi, rozwoju i powołania, tak w oczach Boga jak i w oczach człowieka, na ile ta wyższość dotyczy punktu lub punktów osiągniętej wyższości. Te myśli, podtrzymywane przez nową wolę stanowczo i pokornie w nowym sercu i umyśle uzdolnią nas do uprawiania i zachowywania pokory wobec jednostek stojących wyżej, niezależnie od tego, czy to będą wyżsi w kościele, państwie, rodzinie, w zawodzie, społeczeństwie, itd. Następujące myśli ze Słowa Bożego, tkwiące w sercu oraz umyśle i utrzymywane posłusznie i trwale przez nową wolę, uzdolnią nas do uprawiania pokory wobec jednostek nam różnych, do wynoszenia ich w honorze, myśleniu o nich jako o lepszych niż my sami, o ich dobrych zaletach kontrastujących z naszymi słabościami, wadami i brakami, interpretując w sposób właściwy ich myśli, pobudki, słowa i czyny, myśląc o nich jako o współchrześcijanach, jeśli takimi są. Te myśli z pewnością umożliwią nam uprawianie pokory wobec równych nam, jeśli poddamy się wpływowi tych myśli.
Następujące myśli pomogą nam uprawiać pokorę wobec jednostek niższych od nas zapatrując się na ich niższość, na tyle na ile dotyczy nas, jako na nieznaczną w porównaniu