Teraźniejsza Prawda nr 319 – 1981 – str. 83
ofiarę mokrą, w. 5). Ci, którzy są bardziej rozwinięci na podobieństwo Boga mają przynieść większą antytypową ofiarę śniedną zmieszaną z większą miarą Ducha Świętego i z większą ofiarą mokrą (baran, w. 6, 7).
(5) Ci z największym rozwojem na podobieństwo Boga mają przynieść największą antytypową ofiarę śniedną, największą miarę Ducha i największą antytypową ofiarę mokrą (cielec, w. 8-10). Godni i inni wierni restytucjoniści przyniosą swoje antytypowe cielce w późniejszej części Pośredniczącego Panowania. Te są Boskie instrukcje dane przez Jezusa dla różnych stopni rozwoju w przypadku każdego poświęconego (w. 11, 12). Wszystek poświęcony lud Boży powinien naprawdę pilnie starać się, aby używać i powiększać używanie swego wszystkiego co ludzkie w sposób najbardziej korzystny w przynoszeniu czci i chwały Jehowie przez ogłaszanie głębszych i łatwiejszych prawd zmieszanych z taką ilością Boskiego świętego Ducha, jaka jest możliwie osiągalna dla niego (Izaj. 61:1-3; Gal 5:16; Efez. 5:18).
(6) Odpowiednie instrukcje Boże miały stosować się do spłodzonych z Ducha (w domu zrodzony, w. 13) i także to samo do poświęconych nie spłodzonych z Ducha, tych „Poświęcających się między Wiekami” (przychodzeń, mieszkający z wami, w 14, 15; Z 5761). Nie miało być różnicy napomnienie jest dla nich wszystkich – i wszyscy oni są odpowiedzialni przed Jehową mając być bardzo pilnymi w tej sprawie (w. 16).
(7) Bóg poinstruował dodatkowo Swój lud przez Jezusa (w. 17), aby, gdy wejdzie w sferę Prawdy i jej Ducha (w. 18) i przyswoi sobie jej cudowne prawdy (w. 19), starał się, na ile to będzie w sposób rozsądny możliwe, angażować swoje nowe stworzenia i nowe serce, umysł i wolę do służenia Jemu, robiąc z nich użytek w coraz wyższych i wyższych formach, dla Jego większej czci i chwały (ofiarować będziecie ofiarę podnoszenia Panu; por. E 11, str. 473).
GRZECHY Z NIEŚWIADOMOŚCI I ROZMYŚLNOŚCI
(8) Instrukcje Boże dane przez Jezusa dodatkowo odnosiły się do przypadków Jego ludu grzeszącego przez popełnienie i zaniedbanie wobec Jego Prawdy i jej zarządzeń (w. 22, 23).
Włączone są tu przypadki ludu Bożego w ogóle grzeszącego z powodu nieświadomości i słabości Adamowej. Gdy to uczynił, miał okazać Bogu swoje uznanie, że zasługa ofiary Jezusa jest całkowicie przyjemna i dostateczna przed Bogiem, aby spowodować przebaczenie za takie przestępstwa. Miał z nim przynieść swoją cześć i chwałę w łączności ze stosownymi głębszymi i łatwiejszymi prawdami oraz wiarę w ofiarę Jezusa, jako dostateczną do pojednania za jego grzechy (w. 24; por. 3Moj. 4:13-21; Ter. Pr. ’65, str. 23-25). Jezus jako Najwyższy Kapłan na podstawie Swej okupowej ofiary dokona za niego pojednania, za jego grzechy Adamowe, jeśli będzie pokutował i starał się
kol. 2
o to przez Niego (w. 25). To było instrukcją tak dla spłodzonych z Ducha, jak i poświęconych nie spłodzonych z Ducha (w. 26).
(9) Jednostki popełniające grzechy z powodu nieświadomości i/lub słabości Adamowej miały indywidualnie wyrazić swój smutek serca, pokutę za grzechy i okazać dowody swej wiary w ofiarę Jezusa oraz jej ocenę, jako ofiarę w pełni dostateczną do pojednania za ich grzechy (w. 27). Jezus jako Najwyższy Kapłan mógł uczynić pojednanie za ich grzechy i na tej podstawie grzechy spłodzonych z Ducha i nie spłodzonych z Ducha poświęconych mogły otrzymać przebaczenie (w. 28, 29; por. z 3Moj. 4:28-35; P ’65, str. 43).
(10) Lecz gdyby niektórzy ze spłodzonych z Ducha lub nie spłodzonych z Ducha poświęconych mieli zgrzeszyć z pełną świadomością, tacy zelżyliby Jehowę i byliby odrzuceni ze swego stanowiska przed Nim wśród Jego ludu (w. 30). Tacy traktowaliby Słowo Boże z pogardą i łamaliby Jego zarządzenia i byliby całkowicie odcięci ze swego stanowiska przed Panem z powodu świadomej rozmyślności (w. 31). To znaczyłoby wtórą śmierć dla w pełni dobrowolnych grzeszników z nowych stworzeń (Żyd. 6:4-8; 10:26-31). Należy tu nadmienić, że są niektóre grzechy, które częściowo wynikają z nieświadomości i słabości Adamowej a częściowo ze świadomości. Ta część grzechów prawdziwie pokutujących, która spowodowana jest nieświadomością i słabością Adamową może być przebaczona przez zasługę Chrystusa, natomiast rozmyślność w grzechach musi być przebłagana przez „plagi”, niefortunne okoliczności i wydarzenia (Łuk. 12:47, 48;por. z BS Nr 318).
WYROK ŚMIERCI NA GWAŁCĄCEGO SABAT
(11) W 1Moj. 2:2, 3 Bóg powiedział o Swym odpocznieniu siódmego dnia twórczego. Jednakże nie dał człowiekowi zachowywania sabatu jako przepisu, aż dopiero uczynił to, tuż przed daniem zakonu Mojżeszowego dzieciom Izraela na górze Synaj, dając mannę na puszczy (2Moj. 16:5, 20-30). Było to dla nich nową rzeczą i było im nakazane jako część Dziesięciu Przykazań (2Moj. 20:8-11; zobacz także 12-17). Że to było dla nich nową rzeczą, pokazane jest także przez niepewność Mojżesza w sprawie wzmiankowanej w 4Moj. 15:32-36. Dziesięć Przykazań stanowiło część Przymierza Zakonu (2Moj. 34:28; 5Moj. 4:13, 14; 5; Żyd. 8:6-8), antytypowej Agary i dlatego nie zostało nakazane chrześcijanom (Rzym. 7:6, 7; 10:4; Gal. 4:22-31). Chrześcijanie zachowują antytypowy sabat lub odpocznienie (F 465-486).
(12) Antytypowym sabatem, jako siódmym 1000-letnim dniem, jest Milenium (Tysiąclecie). Sabat Wieku Ewangelii jest poczytalnym Wiekiem Tysiącletnim, to jest poczytalnym odpocznieniem od przekleństwa, które to odpocznienie usprawiedliwienie z wiary przypisuje