Teraźniejsza Prawda nr 318 – 1981 – str. 73
okresach czasu w życiu poświęconego ludu Bożego. W przypadku Wielkiej Kompanii i także licznych poświęconych nie spłodzonych z Ducha, te stopnie wierności były rozmaite w różnych okresach obecnego życia — (1) kiedy jeszcze byli wierni, (2) kiedy byli wymiernie niewierni, (3) kiedy byli niewierni, (4) kiedy ponownie, po chłostach, byli mniej niewierni i (5) kiedy znowu stali się i pozostali wiernymi (porównaj E 15,513).
ZASTOSOWANIA WIERNOŚCI
Różne i liczne są zastosowania wierności. Ich duch umożliwia nam rozpoznanie i spełnianie właściwych powiązań w lojalnym oddaniu się Bogu, Chrystusowi, braciom, mężom, żonom, rodzicom, opiekunom, dzieciom, przyjaciołom, nauczycielom, uczniom, pracodawcom, pracownikom, urzędnikom i innym.
Każdy akt wierności wobec Boga podnosi nasze charaktery, otwiera drogę do postępującego wzrostu w łasce, wiedzy i owocności w służbie, daje korzyść z naszego przykładu i zachętę tym, którzy to obserwują i wzbudza w Bogu nie tylko zadowolenie z nas, lecz także dodaje więcej licznych wyrazów Jego łaski. Jest to droga, którą przeszedł Mistrz w pełnym miłości, lojalnym oddaniu się Bogu i jest procesem, w którym Jego przykazania i przykład wskazują gdzie iść. Wierność sprowadza świecki awans świeckim ludziom i religijny awans poświęconym.
Wierność zwiększa zaufanie Boga i Chrystusa do nas, Ich miłość do nas i użytki, jakie czynią z nas. To czyni nasze posługi bardziej błogosławionymi a wąską ścieżkę łatwiejszą i możliwą do szybszego kroczenia. Pozbawia cierpienia połowy ich jadu, zmienia zmęczenie w odpoczynek, smutek w pociechę, ból w ulgę, zawody w zadowolenie, straty w korzyści, trudy w łatwość, potrzeby w obfitość, opozycje czyni możliwymi do zniesienia, prześladowania w radości, porażki w sukcesy, choroby w wytchnienie, a wtedy kiedy jest częściowa, to usuwa część jadu sumienia, pomaga ustawić jednostkę lepiej na straży w związku z przyszłymi doświadczeniami i przyczyni się do większego sukcesu w późniejszym okresie.
Przeto zastosowania wierności są dobre i przez to korzystne. Wierność na pewno pomaga każdemu czynić, co najlepsze i podnosi go na ile to możliwe, uzdalniając do wchodzenia w różne właściwe związki z Bogiem, Chrystusem, braćmi, mężami, żonami, rodzicami, opiekunami, dziećmi, przyjaciółmi, pracodawcami, pracownikami, władcami świeckimi i współobywatelami. Ona warunkuje wejście przez nas w związki przymierza z Bogiem i Chrystusem i pozostawanie w nich. A w końcu przysposabia nas do przyszłej chwały, zaszczytu i wiecznego życia, tak jak jej zaniedbanie lub lekceważenie uniemożliwiłoby osiągnięcie tych celów przez nas. Tak więc jest korzystna we wszystkich rzeczach, mając obietnicę życia Obecnego i przyszłego.
kol. 2
Istotnie, wiele zła lud Boży cierpiał ze strony ciemiężących rządów, które w licznych przypadkach zwiększyły gnębienie w prześladowaniach. A lud Boży w lojalnym oddaniu się Jemu był poddany wspomnianym opresjom i prześladowaniom, jak świadczą o tym żydowskie i pogańskie prześladowania pierwotnego Kościoła, prześladowania ze strony papiestwa i państwa w średniowieczu i okresach reformacji oraz dzisiejsze prześladowania ze strony współczesnych państw militarystycznych. Dla sprawdzenia bowiem i wyćwiczenia klasy Chrystusowej w wierności, Pan zezwolił na to, tak jak zezwolił, by Jezus znalazł się w rękach Żydów i Rzymian. Lecz wśród tych prześladowań łaska Pańska okazała się wystarczająca do udzielania członkom Kościoła siły do trwania w wierności pomimo niepomyślnych doświadczeń. a wynik był ich udoskonaleniem (Żyd. 2:10; 5:7, 8).
NADUŻYCIE WIERNOŚCI
Występujących niejednokrotnie nadużyć wierności, lud Boży powinien się wystrzegać.
Jednym z nadużyć jest zewnętrzna wierność bez udziału w niej serca. Wierność powinna być serdeczna, chętna i wolna. I taką bywa, gdy jest oparta na prawdziwych pobudkach wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa. Lecz jak Żydzi w starożytności zbliżali się do Boga swymi ustami i czcili Pana wargami, podczas gdy serca ich były daleko od Niego, tak w wierności wobec Boga i Chrystusa jaką różne jednostki okazują, wiele jest tylko zewnętrznej i formalnej treści, bez szczerego przekonania serca i bez wiary, nadziei, miłości i posłuszeństwa. Takie nadużycie nie może wywrzeć innego skutku jak deprawujący na poddany mu charakter. Stąd powinno się go unikać.
Drugim nadużyciem wierności jest darzenie lojalnym oddaniem się osób i spraw, którym się ona nie należy lub darzenie nią w niewłaściwych rozmiarach. Odnosi się to szczególnie do przypadku wodzów religijnych. Wodzowie religijni, którzy rzeczywiście reprezentują Boga i Jego sprawę, powinni być wysoce oceniani w miłości ze względu na ich pracę (1Tes. 5:12, 13) a lud Boży powinien takich darzyć właściwym lojalnym oddaniem się. Jednakże lud Boży nie powinien darzyć lojalnym oddaniem się fałszywych religii, klerykalizmu, klerykalistów i ich spraw, lecz ich unikać, zdecydowanie i stale im się sprzeciwiać i ich odrzucać. Klerykalizm praktykowany w Wielkim i Małym Babilonie, szczególnie w Kościołach Rzymskich, w Wielkim i Małym, zdegradował jego cele do stopnia, w którym świadczone było lojalne oddanie się jemu.
Liczne jednostki podtrzymują klerykalistów i błędy wczesnego średniowiecza, opierając się i odrzucając każdy wysiłek oświecenia ich Prawdą, by być lojalnymi wobec swoich wodzów nauczających błędu i wobec swoich błędnych nauk. Z lojalności wobec osób i nauk, tam gdzie się ona nie należy, śpiewają,