Teraźniejsza Prawda nr 316 – 1981 – str. 43
przy swoim, co nie rzadko prowadzi do udaremnienia osiągnięcia celu przez gorliwe jednostki. Nadużycia takie zachodzą we wszystkich sposobach i działaniach życia i z pewnością duch zdrowego rozsądku potrzebuje nałożyć na nią hamulce i skierować właściwymi kanałami. Fakt, że ta gorliwość jest skłonna do tak licznych nadużyć, i była nadużywana w tych i wielu innych formach, dowodzi, że jest ona zaletą wymagającą zdrowego rozsądku, dobrego serca oraz stanowczej woli, aby mogła stać się rzeczywistą służebnicą prawdy, sprawiedliwości i świętości.
CELE GORLIWOŚCI
Podczas gdy nasza definicja gorliwości i jej wyjaśnienie uwypukla jej cele, to jednak one były tylko podkreślone jako należące do definicji i jej wyjaśnienia. Na temat tych celów należałoby więcej powiedzieć. Przede wszystkim, gorliwość powinna się przejawiać wobec Boga i Chrystusa jako celów. Wprawdzie poświęcenie się Im, jako osobom miłowanym z obowiązku i bezinteresowności, powinno stanowić główne treści i wyrazy gorliwości chrześcijańskiej. Nasze oddanie się dla Nich w tym, czym Oni są dla nas i w tym czym są dla Siebie, niezależnie od nas, powinno stanowić główne motywy w naszym życiu. Osobiste przywiązanie jest wielką siłą w pobudzaniu ludzkich motywów, myśli, słów i czynów. A nasze przywiązanie do Boga i Chrystusa powinno być tak silne i tak zachęcające, by stanowiło pobudkę tego wszystkiego czym jesteśmy i co czynimy. Taka miłość do Boga i Chrystusa wywoła naszą gorliwość wobec Nich jako osób, ponieważ sprawi, że Oni będą dla nas bardziej realni, niż widzialni dla naszych naturalnych oczu. To przywiązanie każe nam czynić wszystko, co czynimy dla Nich jako dla osób, które są głównymi źródłami energii w naszym życiu.
Następnymi celami, po Bogu i Chrystusie, chrześcijańskiej gorliwości są Prawda i jej Duch, to znaczy: doktryny, przykazania, obietnice, napomnienia, proroctwa, historie i typy Biblii, będące całą zawartością Biblii oraz Duch, który je zapoczątkowuje, ożywia, rozwija, wzmacnia, równoważy i krystalizuje w nas. Tak, Prawda i jej Duch powinny być celami, w stosunku do których nasza gorliwość powinna się rozwijać w studiowaniu, rozpowszechnianiu i praktykowaniu. Gorliwość sprawia, że Prawdę i jej Ducha stawiamy ponad wszelkie ziemskie dobro, bronimy ich, pracujemy dla nich, poddajemy im swoje umysły, serca i wole, bronimy ich za wszelką cenę i mądrze je rozpowszechniamy dla błogosławienia drugich.
Podrzędnie w stosunku do Boga, Chrystusa, Prawdy i jej Ducha, chrześcijańska gorliwość przejawia się wobec braci, do stopnia poświęcenia wszystkiego, aż do śmierci naszej ludzkiej natury, w ich interesie jako braci. Ta gorliwość uaktywnia też nas w pozyskiwaniu
kol. 2
nowo poświęconych braci z kościoła nominalnego i spoza kościoła nominalnego, a także w pozyskiwaniu nowych braci do poświęcenia. Gorliwość pobudza nas, gdy mamy dogodną sposobność, do udzielania pomocy osobom skłonnym do przyjęcia jej w zakresie pokuty, wiary i usprawiedliwienia. Naturalnie, taka gorliwość spowoduje u danej jednostki wielką aktywność w tej części Boskiej sprawy, w której ta jednostka jest powołana do pracy. Szczególnymi celami chrześcijańskiej gorliwości wobec ludu Bożego są dzieła oświecenia, usprawiedliwienia, uświęcenia i wyzwolenia siebie i braci, powodzenie i praca braci, uczynienie pewnym ich powołania oraz wyboru, itd. Oczywiście, chrześcijańska gorliwość może się rozwijać wobec licznych szlachetnych i godnych osób, zasad, motywów i rzeczy.
STOPNIE GORLIWOŚCI
Stopień gorliwości jest różny u różnych osób. U jednych jest on sprawą natury, formą dziedziczności, środowiska i praktyki. U ludu Bożego dodatkowo jest on sprawą łaski, ponieważ łaska chwyta się tego, co poświęcony ma w swej ludzkiej naturze i to ożywia, pobudza w sprawach Pańskich (Rzym. 8:10, 11). Ale jak u naturalnych ludzi, tak u duchowych ludzi, gorliwość jest różna. U naturalnych ludzi tę różnorodność można zauważyć ze wszystkich stron i we wszystkich kierunkach działalności, a u duchowych ludzi można ją dostrzec nie tylko w ich ziemskich powołaniach, ale także w ich religijnym powołaniu. U jednostek duchowych przejawia się w sprawach duchowych odpowiednio do różnic zachodzących w skłonnościach naturalnych i różnicy w duchu poświęcenia.
Różnica ta jest widoczna w Maluczkim Stadku, gdzie różnica w gorliwości u naszego Pana, Pawła, brata Russella i innych członków gwiezdnych, w kontraście z tymi, którzy zyskali swoją grzywną jedynie dwie grzywny, jest bardzo znamienna. W istocie, w wielkiej mierze, brak gorliwości w różnych aspektach życia chrześcijańskiego spowodował wypadniecie braci z Maluczkiego Stadka do Wielkiej Kompanii. A wśród członków Wielkiej Kompanii podobnie istniała wielka rozmaitość gorliwości, na przykład, niektórzy rozwinęli ją do stopnia przejawianego w Maluczkim Stadku, a inni byli blisko wypadnięcia do klasy wtórej śmierci z powodu jej braku.
To samo jest prawdą w odniesieniu do poświęconych między wiekami, gdyż niektórzy z nich rozwijają wielką dozę gorliwości osiągając duży stopień bezinteresownej miłości, inni zaledwie trochę, w pewnych przypadkach tak trochę, by całkowicie utracić swoje przedtysiącletnie stanowisko przed Bogiem. W kontraście do prawdziwego Kościoła, nominalny kościół jest oskarżony przez naszego Pana o brak gorliwości, w istocie o oziębłość (Obj. 3:15, 16). Wypowiedź pewnego Indianina jest tu stosowna: ,,Wierny Kościół jest jak