Teraźniejsza Prawda nr 315 – 1981 – str. 27
na dzieło, które uczyni Boga zadowolonym z człowieka a człowieka – zadowolonym z Boga. Zgodnie z tym słowo pojednanie może być zastosowane do każdego i do wszystkich aktów, które sprawiają, że Bóg jest zadowolony z człowieka, oraz do każdego i do wszystkich aktów, które sprawiają, że człowiek jest zadowolony z Boga. Gwoli jasności będziemy nazywać dzieło wprowadzania Boga w stan zadowolenia z człowieka pierwszą fazą pojednania, a dzieło doprowadzania człowieka (i upadłych aniołów) do stanu zadowolenia z Boga – jego drugą fazą.
Każde użycie słów, pojednanie i pojednać, na ten temat, za wyjątkiem trzeciego, jest zamierzone w Piśmie Świętym, aby odnosiło się do wszystkich lub do niektórych aktów doprowadzających Boga do zadowolenia z człowieka. Jest duża liczba dzieł, do których odniesione są te słowa w tym zastosowaniu, które wyraża Boskie stawanie się, zadowolonym z człowieka. Są to dzieła Boga i Chrystusa w stosunku do Boga, konieczne do usunięcia Boskiego niezadowolenia z człowieka; szczególnie występują trzy z nich: (1) Bóg dający Swego Syna, aby stał się okupem stanowiącym podstawę uczynienia Boga zadowolonym z człowieka. Ta część dzieła pojednania jest przedstawiona w 2Kor. 5:19: “Ponieważ Bóg był w Chrystusie, świat z samym sobą jednając”, co odnosi się do dania przez Niego Swego Syna, aby stał się okupem, tak aby Syn mógł przez okup zadowolić Boga w odniesieniu do świata. (2) Nasz Pan dający Siebie na śmierć, aby mógł złożyć okup, jako podstawę Swego działania, aby Bóg był zadowolony ze świata. Ta część dzieła szczególnie przedstawiona jest w pierwszej części Rzym. 5:10, gdzie jest powiedziane, że, gdy byliśmy nieprzyjaciółmi, byliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna Jego, która dopełniła się na Kalwarii. I (3) akt naszego Pana, przez który, w drodze przypisania lub zastosowania okupu, przebłaganie jest aktualnie czynione, przez co Bóg staje się zadowolonym z człowieka. Nasz Pan obecnie czyni to dzieło w niebie dla Kościoła (Żyd. 9:24; 2:17), co jest antytypem pojednania dokonanego przez Aarona, gdy kropił krwią cielca w Świątnicy Najświętszej. Nasz Pan dokona takiego przebłagania za niewybrany świat w następnym wieku, gdy pokropi krwią antytypową księgę, to jest zadośćuczyni Boskiej sprawiedliwości za świat. Ta część dzieła pojednania realizowana w czynionym przez naszego Pana przebłaganiu jest wyrażona w odniesieniu do tego wieku w Rzym. 5:10 (,,będąc pojednani [dostąpiwszy przebłagania u Boga], zachowani będziemy przez żywot jego”); Rzym. 11:15; Kol. 1:20; Ef. 2:16; Kol. 1:21, 22. Pierwszy z ostatnich dwóch cytatów pokazuje, że to przebłaganie jest dokonywane za braci w czasie, gdy wstępują w Ciało, w znaczeniu Ciała klasy Chrystusowej, tj. gdy stają się nowymi stworzeniami a drugi pokazuje, że przebłaganie jest dokonywane w czasie, gdy wstępują w Ciało w znaczeniu ciała klasy Jezusowej, człowieczeństwa ofiarującej klasy jako różniącego się od ich nowych stworzeń,
kol. 2
oba zachodzące po przyjęciu poświęcenia przez ożywienie usprawiedliwienia i spłodzenie z Ducha. Kol. 1:20 jest ustępem odnoszącym się do dzieła pojednania w tej trzeciej części, to jest w znaczeniu, przebłagania, stosowanego do Kościoła w tym wieku a do świata w wieku następnym i także do upadłych aniołów, wyłączywszy szatana (Żyd. 2:14). Ponieważ zwiedzenie ich przez szatana miało miejsce w łączności z ich wysiłkami powstrzymania korupcji w rodzaju ludzkim, to śmierć Chrystusa zadośćczyni Boskiej sprawiedliwości za ten zarys ich grzechu, a szkody wynikłe z innych zarysów ich grzechu oni naprawiają – nie będąc pod wyrokiem śmierci, lecz będąc skazani na uwięzienie – przez ich własne cierpienia więzienne w stanie odrzucenia i przez ich akty reformacji. W pierwszym zdaniu 2Kor. 5:18: “Bóg nas z samym sobą pojednał przez Jezusa Chrystusa”, słowo pojednać zdaje się być użyte dla trzech części dzieła, przez które Bóg staje się zadowolonym z człowieka, w tym przypadku z Kościoła.
Tylko jeden ustęp znajduje się, w którym słowo pojednać użyte jest w znaczeniu człowieka czyniącego coś w związku z wprowadzaniem Boga w zadowolenie z niego. Po stwierdzeniu w wierszu 19, że wiernym dane było słowo, poselstwo, pojednania w celu usługiwania innym, święty Paweł w 2Kor. 5:20 używa wyrażenia pokazującego, jak to poselstwo pojednania (2Kor. 5:18, drugie zdanie) było sprawowane. Dzieło tego poselstwa jest wprowadzeniem do akcji słów: “jednajcie się z Bogiem”, to jest nasze usługowe uczynki, jak również słowa, głoszą te słowa. To oznacza, że lud w Wieku Ewangelii musiał coś czynić, aby Bóg był z niego zadowolony. Co to jest? Odpowiadamy: musiał wykonywać pokutę wobec Boga, wiarę wobec Chrystusa, jako ich Zbawiciela, i całkowite poświęcenie Panu. Jezus działał jako Orędownik na rzecz tych, którzy tak postępowali i dokonywał ubłagania (1Jana 2:2), w ten sposób czyniąc ich przyjemnymi Bogu.
Druga strona pojednania, to jest czynienie człowieka zadowolonym z Boga, także jest pokazana w Piśmie Świętym. Rzym. 5:11 jest jasnym ustępem na tym punkcie: “A nie tylko to [to jest, że Bóg stał się zadowolonym z nas przez Chrystusa ubłaganie Jego sprawiedliwości wobec nas], ale się też chlubimy Bogiem [jesteśmy tak z Niego zadowoleni, że On jest całkowitym przedmiotem naszej chluby] przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez któregośmy [przez Jego rozwijanie nas w każdym dobrym słowie i dziele stajemy się zadowolonymi z Boga i ze wszystkiego, co się do Niego odnosi] teraz pojednanie otrzymali [to jest otrzymaliśmy Ducha, który rozkoszuje się w Bogu i w ten sposób jest zadowolony z Niego]”. Pokropienie antytypowego ludu krwią, po pokropieniu antytypowej księgi (Żyd. 9:19, 23), wypełni typ, gdy świat będzie się stawał zadowolonym z Boga. Tak znaleźliśmy ustępy Pisma Świętego nauczające oba zarysy pojednania, to jest o Bogu zadowolonym