Teraźniejsza Prawda nr 315 – 1981 – str. 18
DWIE PAMIĄTKI WIELKANOCY
Mar. 14:12-25
“Albowiem ilekroćbyscie jedli ten chleb, i ten kielichbyście pili, śmierć Pańską opowiadajcie, ażby przyszedł” (1Kor. 11:26).
Temat tej lekcji stanowi jeden z najbardziej interesujących osobliwości ziemskiej służby Jezusa. Jezus wiedział, że Apostołowie nie zdawali sobie sprawy z tego, że była to Jego Ostatnia Wieczerza z nimi. Chociaż On napomknął o bliskości Swojej śmierci, to jednak Jego uczniowie nie byli w stanie zrozumieć, że to nieszczęście, o którym On im oznajmił, może być tak blisko. Jednakże, Jezus, z pełną świadomością tego, co to oznacza, pragnął spełnienia Swego dzieła. Prawdopodobnie było to w tym właśnie dniu, przy końcu którego, On i Jego uczniowie udali się na wieczerzę Wielkanocną, gdy Jezus powiedział “Aleć mam być chrztem ochrzczony; a jakom jest ściśniony [w trudności], póki się to nie wykona!” (Łuk. 12:50) – chrztem w śmierć, który skończył się następnego dnia.
Piotr i Jan byli tymi dwoma uczniami, którzy zostali wysłani do przygotowania Wielkanocy (Łuk. 22:8). Widocznie Jezus, gdy wydał to polecenie, był w Betanii, w domu Łazarza. Przypuszcza się, że wielka górna sala, w której Jezus ze Swymi uczniami spożywał Wieczerzę Wielkanocną, była tą samą, w której zebrani Apostołowie i inni czekali na błogosławieństwa Zielonych Świątek. Ten sam pokój nadal istnieje według tradycji, lecz znajduje się on pod kontrolą muzułmanów, którzy są szczególnie o niego zazdrośni starając się, by nie stał się własnością chrześcijan.
Wieczorem tego samego dnia, Jezus w tej sali, w której poczyniono wszelkie przygotowania,
kol. 2
spotkał się z Dwunastoma. Zeszli się, ażeby w czasie na to wyznaczonym obchodzić żydowską Wielkanoc. Baranek się upiekł, przaśny chleb był przygotowany, gorzkie zioła także. Wszystko, możemy być pewni, było stosownie do oryginalnych wymagań, ponieważ Jezus i jego Apostołowie byli zobowiązani wypełnić każdy zarys prawa żydowskiego, tak samo jak pozostali Żydzi – a nowa dyspensacja nie była jeszcze zapoczątkowana. Każdy rys Zakonu obowiązywał aż do czasu błogosławieństw Zielonych Świąt, które zaznaczyły Boską aprobatę ofiary Jezusa i Boskie przyjęcie tych wszystkich, którzy stali się Jego uczniami przez zupełne poświęcenie.
PRAGNIENIE ZASZCZYTÓW KRÓLESTWA
Apostołowie, dalecy od zdania sobie sprawy z tego, że znajdują się w przededniu wielkiej tragedii, wierzyli, że Jezus wkrótce będzie osadzony na tronie jako Król. Pamiętali o Jego obietnicy, iż razem z Nim zasiądą na Jego tronie. Ta obietnica zdawała im się być bliska realizacji i nie mogli myśleć o niczym innym jak o tym, jaki stopień zaszczytu otrzymają w Królestwie. Zdaje się, iż mieli wrażenie, że jeśli nie będą dzielnie z sobą współzawodniczyć, nie otrzymają takich zaszczytnych stanowisk. Jezus spostrzegając postawę ich umysłu, powiedział do nich “Królowie narodów panują nad nimi… Lecz wy nie tak: