Teraźniejsza Prawda nr 312 – 1980 – str. 78
w rezultacie i stosownie do użycia przez nich sposobności do uzyskania życia (Mat. 25:34)] żywych [nowe stworzenia jako takie i upadli aniołowie, z których żadne nie było objęte wyrokiem śmierci] i umarłych [skazane na śmierć niewybrane dzieci Adama bez względu na to, czy są w procesie umierania lub w stanie śmierci], w sławnem przyjściu swojem (podczas Swojej Epifanii) [gdy On rozdziela nowe stworzenia na Maluczkie Stadko i Wielką Kompanię a upadłych aniołów na pokutujących i niepokutujących] i w królestwie swojem (podczas Swojego Królestwa) [gdy będzie rozdzielał wszystkich niewybranych ludzi – tych, którzy nigdy nie wstąpili w stan śmierci i tych, którzy będą z niego wzbudzeni – stawiając po Swojej prawicy lub po Swojej lewicy według tego jak będą okazywać się wierni lub niewierni podczas ich tysiącletniej sposobności uzyskania życia (Mat. 25:31-34)]”. Ten ustęp (2 Tym. 4:1) pokazuje kiedy ostateczna próba do życia będzie udzielona wszystkim niewybranym podczas Tysiąclecia. Stąd wszyscy niewybrani będący w stanie śmierci powstaną przed i w celu takiej próby. To obala wywody kalwinizmu.
Filip. 2:8-11, porównany z Izaj. 45:22, 23 i 1Mojż. 22:16-18, dowodzi, że ofiara okupowa gwarantuje iż wszyscy niewybrani i upadli aniołowie w Tysiącleciu skłonią kolano przed Jezusem i wyznają uznanie Jego władania. Przebadaliśmy już Izaj. 45:22, 23 i pokazaliśmy, że przysięga wzmiankowana w tym tekście jest czyniona w Przymierzu Związanym Przysięgą z 1Mojż. 22:16-18. To dowodzi, że błogosławieństwa, o których mówi Izaj. 45:22, 23, zawarte są w błogosławieństwach opisanych w Przymierzu Związanym Przysięgą. U Filip. 2:10, 11 święty Paweł cytuje i wyjaśnia części oświadczeń z Izaj. 45:23. Zacytujemy Filip. 2:8-11 z komentarzami w nawiasach:,,…. będąc posłusznym [przez Swoje poświęcenie we wszystkich rzeczach przyjął wolę Boga jako Swoją] sam [odtąd] się poniżył aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej [tutaj jest pokazane złożenie przez Niego okupu (Żyd. 2:9) a następne wiersze wskazują, co Bóg czyni dla Niego z powodu samoponiżenia i złożenia odpowiedniej ceny]. Dlatego też Bóg nader go wywyższył, i darował [nawet ofiara człowieczeństwa naszego Pana nie zasłużyła na Boską naturę, urząd i cześć, ponieważ ludzka natura i jej prawa nie mają tej wartości co Boska natura i jej prawa] mu imię [Boską naturę (Obj. 3:12; Żyd. 1:3-5), urząd (Jan 14:13, 14; Mat. 28:18) i cześć (Jan 5:23)], które jest nad wszelkie imię [wykluczywszy jedyne imię Ojca (1Kor. 15:28); Aby w imieniu [natura, urząd i cześć w ich działaniu] Jezusowym [działającym jako Zbawca] wszelkie się kolano skłaniało [skłanianie kolana nie oznacza zbawienia, lecz poddanie, które może być albo aktem przymusowym, albo z serca. Apostoł przytoczywszy te słowa z Izaj. 45:23 dodaje, w celu wyjaśnienia o czyich kolanach jest mowa, co następuje]: tych, którzy są na niebiesiech [upadli i nieupadli aniołowie – nieupadli aniołowie
kol. 2
czynią to zawsze z serca od Jego wniebowstąpienia, pokutujący upadli aniołowie skłaniają kolana z serca podczas Wieku Ewangelii i będą to zawsze czynić potem a niepokutujący upadli aniołowie będą to czynić z przymusu, gdy upadnie imperium szatana (2Tym. 4:1; 2Piotra 2:4; Jud 6). To jest typowo przedstawione przez faraona (typ szatana) szlachtę (typ niepokutujących aniołów; 2Mojż. 11:8; 12:30-32) upadającą w pokłonach i apelującą do Mojżesza (typ Chrystusa), aby ich opuścił i zabrał z sobą lud Boży. Egipt jest typem na obecny zły świat (Obj. 11:8), którego władcą jest szatan (Jan 16:11). Faraon i jego szlachta ginący w Morzu Czerwonym przedstawiają wieczne unicestwienie szatana i niepokutujących aniołów przy końcu Małego Okresu. Tak więc skłanianie kolan przez wszystkich na niebie nie naucza o wiecznym zbawieniu wszystkich aniołów], i tych, którzy są na ziemi [niektóre ludzkie istoty, wybrani, którzy skłaniają kolana w tym wieku. Niewybrani uczynią to skłanianie w Tysiącleciu], i tych, którzy są pod ziemią [niewybrani, którzy jako tacy weszli w stan śmierci i w taki sposób są pod ziemią. Ci skłonią kolana podczas Tysiąclecia, gdy wszyscy niewybrani będą mieli swoją sposobność uzyskania wiecznego życia pod bardzo sprzyjającymi warunkami. W tym ustępie nie ma ani jednego słowa na temat otrzymywania przez nich wszystkich wiecznego życia. Jednakże ustępy równoległe, typowe i literalne pokazują, że pokutujący upadli aniołowie i niewybrani ludzie otrzymają swoją próbę do życia podczas Tysiąclecia, jak to już pokazaliśmy]. A [tak więc] wszelki język [tych na niebie, na ziemi i pod ziemią] aby wyznawał [uznał], że Jezus Chrystus jest panem [że takie uznanie nie zawsze znaczy wieczne zbawienie, co wynika z faktu, iż ono czasami pochodzi (1Kor. 12:3) a niekiedy nie pochodzi z serca (Mat. 7:21-23)] ku chwale Boga Ojca [Boga, który sprowadzi na Siebie sławę przez te rzeczy za pośrednictwem Swego Syna. Ci, którzy uznają panowanie Chrystusa z serca uwielbią Boga w Jego mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, natomiast ci, którzy uczynią to z przymusu lub samolubnie uwielbią Boga szczególnie w Jego mocy. Ten ustęp Pisma Świętego naucza właśnie tego, co my utrzymujemy, że naucza – o zaofiarowaniu wszystkim ludziom i aniołom sposobności poddania się Chrystusowi i uznania Jego panowania i o tym, że wszyscy uczynią te dwie rzeczy; jednakże wymagane jest o wiele więcej niż te dwie rzeczy w celu otrzymania wiecznego życia]. To zbija kalwinizm.
Następnym tekstem, który wyjaśnimy na dowód rozważanego punktu – że podczas Tysiąclecia przez zasługę okupową wszyscy nie wybrani, tak ci w procesie umierania, jak i ci w stanie śmierci, otrzymają łaskawą sposobność osiągnięcia wiecznego życia pod warunkiem posłuszeństwa – jest 1Kor. 15:21-28. Wiersz 24: „A potem będzie koniec, gdy odda [tryb zależny czasu teraźniejszego w języku greckim oznaczający czas współczesny