Kapłana świata po obu stronach zasłony. Niektórzy twierdzą, że Najwyższy Kapłan świata nie istniał po tej stronie zasłony i dlatego nie mógł być aktywny z tej strony zasłony. Powodem takiego zrozumienia jest bez wątpienia pomieszanie tych rzeczy, które wyraźnie są przedstawione w antytypowym Melchizedeku i w antytypowym Aaronie.

kol. 2

      Pokrótce główne różnice są następujące: (1) Antytypowy Melchizedek jest Kapłanem i Królem, tymczasem antytypowy Aaron jest Kapłanem, ale nie Królem. (2) Antytypowy Melchizedek działa wyłącznie poza zasłoną, gdy tymczasem antytypowy Aaron działa po obu stronach zasłony. Apostoł Paweł w Liście do Żydów wykazuje te i inne różnice. P ’79, 94.

kol. 1

CHRYSTUS – JEGO OKUP

(ciąg dalszy z Ter. Pr. Nr 306. TP 1979,80)

      W następnym wierszu On mówi, co uczyni podczas Tysiąclecia tym, którzy weszli w stan śmierci — tak sprawiedliwym jak i niesprawiedliwym: „Nie dziwujcież się temu [że podczas Wieku Ewangelii i Tysiąclecia dzięki wartości Swego okupu udzieli próby do życia umarłym, którzy nigdy nie znaleźli się w stanie śmierci]; boć przyjdzie godzina [On nie dodaje „i teraz jest’, ponieważ przez nią tylko Wiek Tysiąclecia jest rozumiany], w którą wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Jego [zostaną przez Niego obudzeni z śmierci]; I pójdą [ze swoich grobów] ci, którzy dobrze czynili [sprawiedliwi — wybrani — w tym życiu, powrócą w nadchodzącej godzinie, w Wieku Tysiąclecia], na powstanie żywota [ich przejście z niedoskonałości do doskonałości przyprowadzi ich do stanu, który trwać będzie wiecznie (Jan 11:25)]; ale ci, którzy źle czynili [niewybrani będą w Wieku Tysiąclecia, w nadchodzącej godzinie, zgodnie z tym i z poprzednim wierszem, tj. w tym samym Wieku, gdy wybrani powrócą ze stanu śmierci, powołani ze stanu śmierci ponownie do świadomej egzystencji] na [w celu] powstanie [przejście z niedoskonałości do doskonałości przez proces] sądu [próbę do życia]”. Że ten proces sądowy będzie działał w stosunku do nich podczas Tysiąclecia, wynika nie tylko z 29 wiersza, ale także z tych tekstów Pisma Świętego, które nauczają o tożsamości Dnia Tysiąclecia i Dnia Sądu (2Tym. 4:1; Łuk. 22:29,30; Mat. 19:28; Obj.21; Jer. 23:5,6; 33:14-16; Izaj. 32:1; Ps. 72:1-4, porównaj z 5-19), jak również (2) z celu Tysiąclecia, polegającego na usunięciu wszelkiego zła i zaprowadzeniu wszelkiego dobra dla tych wszystkich, którzy wówczas będą na ziemi, w tym znaczeniu, że życie będzie zaofiarowane posłusznym (1Mojż. 12:3; 22:18; Ps. 2:8; 22:28-30; 86:9; 98:2, 3; Izaj. 2:2-4; 11:9; 25:6-9; 29:18, 24; 35:5, 6, 10; 40:5; 45:22,23; 52:10; Jer. 31:34; Łuk. 2:10,31-34; Jan 1:9,29; 3:16,17; 12:32, 33; Rzym. 5:17-19; 1Tym. 2:4-6; 4:10; Tyt. 2:11; 3:4; Żyd. 2:9; 1Jana 2:2; Obj. 22:17). Tożsamość Dnia Sądu i Dnia Tysiąclecia wynika z tego: że to wszystko, co występuje w Dniu Sądu występuje także w Dniu Tysiąclecia i vice versa. A skoro wszyscy umarli powstaną podczas Dnia Sądu, to znaczy, że wszyscy umarli zostaną wzbudzeni podczas Tysiąclecia. Skoro wszyscy na ziemi będą błogosławieni podczas Tysiąclecia otrzymując sposobność uzyskania życia na podstawie posłuszeństwa w najbardziej sprzyjających warunkach,
kol. 2
to wskazuje, że wszyscy niewybrani, ci którzy nigdy nie weszli do stanu śmierci i ci którzy w tym stanie byli, podczas Dnia Sądu błogosławieni będą sposobnościami uzyskania życia przez posłuszeństwo w najbardziej sprzyjających warunkach. To obala kalwinizm.

      Rzym. 14:9, porównany z Obj. 19:16 i Żyd. 1:6, jest następnym ustępem dowodzącym, że nasz Pan będzie sprawował Swoje chwalebne panowanie nad wszystkimi niewybranymi (nad tymi w procesie umierania i w stanie śmierci oraz nad nowymi stworzeniami a także nad pokutującymi upadłymi i nieupadłymi aniołami) stanowiące cel Jego okupowej ofiary i wynikającego z niej wywyższenia: „Gdyż na to [dla tego celu] Chrystus i umarł [złożył cenę okupu] i ożył, [w wyniku Swojej okupowej ofiarniczej śmierci dostąpił wywyższenia do Boskiej natury i namiestnictwa Boga oraz wykonawcy wszystkich Jego planów i celów (Filip. 2:8, 9; Żyd. 1:3-5)], aby [tu w Biblii angielskiej występuje wyrażenie: aby On mógł stać się Panem, to znaczy, aby mógł działać jako Pan. Podczas Swego wniebowstąpienia stał się Panem dla dobrych aniołów i Kościoła, ale wówczas to nie objęło niewybrane dzieci Adama i pokutujących upadłych aniołów. Obj. 19:16 i Żyd. 1:6 pokazują, że On został Panem tych ostatnich podczas Swego wtórego przyjścia. Te dwa cytaty dowodzą, że Jezus w czasie Swego powtórnego przyjścia stał się Panem niewybranych i pokutujących upadłych aniołów] i nad umarłymi [nad niewybranymi podlegającymi wyrokowi śmierci dziećmi Adama, niezależnie od tego czy znajdują się w procesie umierania czy w stanie śmierci (Mat. 8:22; 2Kor. 5:14; Obj. 20:13). Obj. 19:16 pokazuje, że to się stało w czasie Jego wtórego przyjścia. Stąd niewybrani znajdujący się w stanie śmierci zostaną wyprowadzeni z grobu w okresie Tysiąclecia, aby On wówczas mógł być ich Panem] i nad żywymi panował [nad tymi, którzy nigdy nie podlegali wyrokowi śmierci, to jest nad nowymi stworzeniami jako takimi oraz nad pokutującymi upadłymi aniołami i nieupadłymi aniołami. Dla nowych stworzeń i nieupadłych aniołów stał się Panem od wniebowstąpienia i zesłania Ducha Świętego a dla pokutujących upadłych aniołów stał się Panem podczas Swego wtórego przyjścia (Żyd. 1:6; 1Kor. 6:2; Efez. 1:10; 2Piotra 2:4; Jud 6)]”.Tak więc ten ustęp z swymi paralelami obala kalwinizm.

      ,, Jezus Chrystus, który ma sądzić [rozdzielać

poprzednia strona – następna strona