Teraźniejsza Prawda nr 312 – 1980 – str. 67
Jednym z przykładów reinkarnacji jest śmierć tybetańskiego dalajlamy. Niektórzy wierzą, że dalajlama odradza się, nie podlegając okresowi pośredniemu ,,w innym świecie”, pod postacią niemowlęcia, które rodzi się w chwili gdy sam lama umiera. W ten sposób rodzące się dziecko staje się następnym dalajlamą i proces reinkarnacji jest ciągle kontynuowany.
WĘDRÓWKA DUSZ
Ściśle związana z reinkarnacją jest wędrówka dusz (zwana czasem metempsychozą), określana jako „przypuszczalne przechodzenie duszy po śmierci z jednego ciała w inne”. Reinkarnacja, jak to się zazwyczaj przyjmuje, jest ponownym pojawieniem się duszy w innym ciele ludzkim, natomiast w wędrówce dusz może ona pojawić się ponownie w jednej z wielu innych form, takich jak postacie niższych zwierząt, a nawet pod postacią owadów, drzew i innych roślin. Uważa się, że Budda odradzał się 550 razy przechodząc przez każdy stopień bytu — od rośliny poprzez postać zwierzęcia i człowieka, aż do natury boskiej.
Jak głoszą niektórzy zwolennicy teorii o wędrówce dusz, jeśli ktoś był okrutny dla niższych zwierząt w tym życiu, w swym następnym wcieleniu pojawi się pod postacią niższego zwierzęcia i może doświadczyć takiego samego traktowania. Jeżeli ktoś zabija owada, może pojawić się jako owad. Asceci jainistyczni w Indiach zakrywają sobie usta i nosy kawałkiem tkaniny, tak aby żaden owad nie wpadł im do ust przy oddychaniu i mógł być w ten sposób zabity. Ci sami asceci popychają przed sobą szczotki i usuwają wszystkie żyjące istoty ze swej drogi, tak by ich nie podeptać.
HISTORIA TEORII REINKARNACJI
Teoria reinkarnacji (będziemy używać tego terminu także na określenie wędrówki dusz) była w takiej czy innej formie znana starożytnym Egipcjanom i innym, ale rozpowszechniona została dopiero przez Greków, w szczególności przez zwolenników sekt założonych przez Orfeusza, Pitagorasa oraz Platona, a w Indiach przez Hindusów, Buddystów i innych. Filozofia platońska, uznająca duszę i reinkarnację, przemieniona została przez Plotyna i innych w neoplatonizm, a Justyn Męczennik włączył filozofię neoplatońską do nauk chrześcijańskich, podobnie jak Orygenes, Eseńczycy, gnostycy i inni. Później Żydzi do swoich nauk wprowadzili filozofię platońską, która pozostawała w sprzeczności ze Starym Testamentem. W Kabale (Zohar) powiedziane jest, że dusza Adama wystąpiła w Dawidzie i ponownie ma się pojawić w Mesjaszu.
Inni, którzy wyznawali i wyznają do pewnego stopnia teorię reinkarnacji to Różokrzyżowcy, teozofowie, spirytualiści, niektórzy Masoni,
kol. 2
Mormoni, wyznawcy buddyjskiego zen, Hare Krishnana, Instytutu Nyingma oraz zwolennicy Maharaj Ji i Maharishi Mahesh Yogi. Współcześni psychiczni, jak Edgar Cayce, Arthur Ford i Jeanne Dixon, zrobili bardzo dużo w kierunku zwiększenia popularności teorii reinkarnacji, zainteresowania nią i przyjęcia jej przez jak największą liczbę ludzi w dzisiejszych czasach.
Wielu ludzi posiada silne predyspozycje emocjonalne, które powodują, że chcą wierzyć w reinkarnację, bowiem idea śmierci sama w sobie jest odpychająca, a nie znając faktu, że nasza jedyna nadzieja przyszłego życia leży w obietnicy zmartwychwstania, która będzie spełniona przez wielką moc udzielania zmartwychwstania przez Mesjasza (Jan 5:28, 29; Dz. 24:15; 1Kor. 15:13, 18), czują przerażenie. Dlatego też chętnie przyjmują każdą teorię o przyszłym życiu, szczególnie zaś, jeżeli ona przynosi im ulgę i pocieszenie, oraz jeśli nosi jakiekolwiek znamiona prawdopodobieństwa i dowodów naukowych. A oto przykład: inteligentna lecz emocjonalnie wyczerpana matka, po obejrzeniu seansu, w którym demonstrowano zjawisko „regresji wieku” pod kontrolą hipnotyczną, napisała: „Chcę bardzo wierzyć w reinkarnację. Podczas drugiej wojny światowej straciłam syna, który był pilotem bombowca, a teraz bardzo się cieszę, czując, że on wcale nie umarł naprawdę.”
Magazyn Time (z dnia 3.10.1977 r., str. 53) zwraca uwagę na „wzrastającą modę jako na terapię »minionego życia«”, stwierdzając, że jej „terapeuci stosują różne metody: standardowe rozmowy formalne, medytację i hipnozę, zarówno podczas seansów indywidualnych jak i zbiorowych, które czasem przypominają po prostu wieczór wspomnień.”
Ze względu na wzrastające ostatnio zainteresowanie teorią reinkarnacji w szkołach jak i gdzie indziej (jak i teorią „regresji wieku”), a szczególnie jej postacią występującą w mistycznych religiach Indii, ważne jest abyśmy wszyscy uświadomili sobie te ogromne i nie dające się pogodzić różnice zachodzące pomiędzy podstawowymi naukami Biblii, od Księgi Rodzaju aż po Objawienie, a teorią reinkarnacji.
ZMARTWYCHWSTANIE — DEFINICJA I KONTRAST
Nauka Biblii pozostaje w wyraźnie zaznaczającym się kontraście w stosunku do teorii reinkarnacji, która opiera się na fałszywych, niebiblijnych zasadach mówiących, że po śmierci życie trwa nadal. Natomiast Biblia od początku do końca naucza, że gdy człowiek umiera jest on naprawdę nieżywy — wszelkie życie zanika — a jedyna nadzieja na otrzymanie życia dla tych co umarli jest w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa (Jan 14:19, ostatnie zdanie; 1Tes.4:13, 14) oraz w jego wielkiej mocy udzielania zmartwychwstania, przez którą zostaną wskrzeszeni z grobów w procesie zmartwychwstania.
_______________________
TP ’81, 16 – ERRATA
W Teraźniejszej Prawdzie Nr 312, str. 67, kol. 1, w 12 wierszu od dołu, prosimy skreślić słowo następnie.