Teraźniejsza Prawda nr 311 – 1980 – str. 53
ofiarowanych tej osobie, której zostały ofiarowane. W związku z tym nasz Pastor słusznie nauczał, że poświęcenie świątyni Salomona jest typem przedstawienia Bogu za zasłoną zmartwychwstałego Kościoła. Ta służba poświęcenia trwała siedem dni i następujące po niej święto też trwało siedem dni (2Kron. 7:9), razem czternaście dni (1Król. 8:65). Święto w siódmym miesiącu, to święto w pierwszym dniu siódmego miesiąca. Stąd poświęcenie zakończono w siódmym dniu siódmego miesiąca (1Król. 8:2,65).
Siedmiodniowe święto rozpoczynało się piętnastego a kończyło dwudziestego drugiego (1Król. 8:65, 66; 2Kron. 7:9, 10). Dlatego między tymi dwiema uroczystościami był cały tydzień przerwy, podczas której, dziesiątego odbywały się posługi pojednania, nieomal w połowie tej przerwy. Siedem dni poświęcania stanowi typ zupełnego okresu potrzebnego do przedstawienia Kościoła Jehowie, podczas gdy obchodzone przez siedem dni święto jest typem błogosławienia świata w czasach Tysiąclecia. Salomon, wysyłający ósmego dnia radosny lud do domów, jest typem Pana dodającego przy końcu Małego Okresu wiernym restytucjonistom do ich radości ich wieczne dziedzictwo.
W fakcie poświęcania przez siedem dni typowej świątyni znajdujemy pewne dane, które umożliwiają nam udzielenie odpowiedzi na postawione pytanie, jak następuje: Wydaje się, że zmartwychwstały Kościół nie będzie wstępnie przedstawiony Ojcu w całości podczas jednej okazji. Raczej siedem dni zdaje się przedstawiać okres, rozpoczynający się w Paruzji a kończący w Epifanii, podczas którego członkowie Ciała [w grupach] będą wstępnie przedstawiani Ojcu. Z tego możemy wnioskować, że przedstawianie rozpocznie się na krótko po wzbudzeniu śpiącego Kościoła w 1878 roku, a skończy na krótko po doznaniu zmiany przez ostatniego członka, co jak przypuszczamy może mieć miejsce w drugiej połowie Epifanii.
Nie możemy użyć tego faktu, że poświęcenie rozpoczęło się pierwszego dnia siódmego miesiąca (1Król. 8:2), przynajmniej na miesiąc przed ukończeniem świątyni, które miało miejsce w ósmym miesiącu (1Król. 6:38), ażeby ustalić chronologię dla antytypu, ponieważ w pierwszych dwudziestu trzech dniach tego okresu jest symbolizowany czas od 1878 roku do, przynajmniej, 2914 roku, jednakże fakt, że początek poświęcenia nastąpił przed ukończeniem świątyni prawdopodobnie jest typem faktu, iż części Kościoła będą przedstawione Ojcu przed skompletowaniem całości (Z 15,190, par. 1 [Przedruk 5714]). Jeśli to jest zgodne z prawdą, to inny fakt pozwoli nam odpowiedzieć, jak już to uczyniliśmy powyżej.
Kiedy my nie śmiemy mówić stanowczo, tam gdzie Pismo Święte nie podaje nam wyraźniej informacji, to możemy ewentualnie powiedzieć, że jest bardzo możliwe, iż bracia, którzy spali do 1878 roku będą przedstawieni Ojcu w grupach, każda grupa podczas innej okazji. Wszyscy ci członkowie prawdopodobnie
kol. 2
mogą liczyć około 120.000, a dokonanie osobistej prezentacji podczas jednej okazji 120.000 osób — z których każda będzie przedstawiona przez naszego Pana w pochlebnych słowach (Obj. 3:5) i serdecznie pozdrowiona przez Ojca słowami wyrażającymi radość i gratulacje — nie tylko wydawałoby się nierozsądne, ale wymagałoby zbyt długiej nieobecności równocześnie naszego Pana i świętych na ziemi, którzy są tu bardzo aktywni od 1878 roku, umiejętnie kierując sprawami wiązania i obalania szatana.
Te rozważania zdają się uzasadniać przypuszczenie, że święci byli przedstawiani w grupach liczebnie różnych. Być może, iż Pan wpierw zabrał do Ojca 12 Apostołów, później prawdopodobnie specjalnych rzeczników spomiędzy drugorzędnych proroków, potem pozostałych drugorzędnych proroków, następnie być może ewangelistów, pastorów i nauczycieli i wreszcie wszystkich innych z każdego z dwunastu pokoleń podczas dwunastu różnych okazji i później być może grupy tych, którzy od 1878 roku przechodzili poza zasłonę.
Nie powinno się rozumieć, że nauczamy tego jako rzeczy objawionych. Wydają się one być w harmonii z właściwym porządkiem, celowością i rozsądkiem. Może też być inaczej. Jeśli będziemy wierni aż do śmierci, na pewno poznamy szczegóły. Powyższa odpowiedź nie powinna być rozumiana jako sprzeciwienie się zdaniu naszego Pastora na temat przedstawienia Kościoła jako całości Ojcu podczas jego gloryfikacji, gdyż gloryfikacja następuje po ukończeniu pierwszego zmartwychwstania, w czasie którego dokonuje się przedstawianie jednostek, jak tego powyższe typy dowodzą.
To, co następuje pochodzi z P ’71, 90:
OKREŚLENIE WESELA BARANKA
Pytanie: Co się rozumie przez Wesele Baranka?
Odpowiedź: Do lepszego zrozumienia tego pytania pomoże nam przypomnienie sobie, że w Biblii występuje różnorodność figur mających na celu przedstawienie zależności istniejącej pomiędzy Jezusem i Kościołem. Wśród nich występuje też figura wzajemnej zależności małżeńskiej.
U starożytnych Hebrajczyków pierwszym stopniem tej zależności były zaręczyny proponowane przez rodziców prospektywnego oblubieńca. To znajduje swój odpowiednik w poświęceniu Kościoła zaproponowanym mu przez Jehowę dla Swego Syna (Ps. 45:11, 12). Tak jak w okresie zaręczyn prospektywna panna młoda musiała pozostawać lojalna wobec swego przyszłego oblubieńca, wolna od wszelkiej nieskromności i niestosownych związków z innymi, tak w okresie poświęcenia Kościół powinien był pozostawać lojalny Chrystusowi w świętej, symbolicznej czystości, wolny od wszelkich związków z innymi (2Kor. 11:2).
Tak jak ziemska narzeczona przez ślub w pełni staje się jednością ze swoim oblubieńcem, tak Kościół w pełni staje się jednością z Chrystusem przez swój ślub z Barankiem.