Teraźniejsza Prawda nr 301 – 1978 – str. 96
Ono wskazuje, że przepowiedziane błogosławienie wszystkich narodów ziemi nastąpi za pośrednictwem nasienia Abrahamowego i że to nasienie w jego szerszym znaczeniu będzie rozmnożone w jego aspekcie niebieskim i ziemskim -jako gwiazdy niebieskie i jako piasek, który jest na brzegu morskim. Nasienie niebieskie składa się z Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii a nasienie ziemskie składa się przede wszystkim ze Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych a drugorzędnie z Poświęconych Obozowców Epifanii i pozostałych quasi-wybranych, „piątej klasy nasienia Abrahamowego” [E 12,185], którzy „jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych… będą, jako niższa klasa przedtysiącletniego nasienia Abrahamowego, specjalnie użyci ponad pozostałą klasą restytucyjną do błogosławienia narodów i rodzajów ziemi zgodnie z Przymierzem” (E 11,293). Ponieważ quasi-wybrani są drugorzędną częścią nasienia ziemskiego, które ma błogosławić wszystkie narody ziemi, widocznym jest, że oni jako tacy, tak jak Starożytni i Młodociani Godni, są rozwijani przez ziemskie zarysy tego Przymierza Związanego Przysięgą, chociaż oczywiście propozycję życia wiecznego otrzymają wówczas, gdy Nowe Przymierze wkrótce zostanie zaprowadzone.
DZIECI ANTYTYPOWEJ KETURY
(18) 1Moj. 25:1-4 (porównaj 1Kron. 1:32, 33). Z listu do Gal. 4:22-31 dowiedzieliśmy się, że żona Abrahama, Sara, przedstawia przymierze, które rozwija Chrystusa (antytypowego Izaaka), a służebnica Hagar, z której Abraham także miał syna, przedstawia Przymierze Zakonu, które rozwinęło cielesnego Izraela (antytypowego Ismaela) w Wieku Żydowskim. 1Moj. 25:1, 2 wskazuje, że po śmierci Sary Abraham wziął sobie Keturę za żonę (nałożnicę – 1Kron. 1:32), która urodziła
kol. 2
mu sześciu synów. Z powodu połączenia się Ketury w tej zależności z Abrahamem, co jasno wyraża typowy charakter (T.P. ’50, str. 68, par. 5 i 6), który przedstawia Boga wynika, że ona także jest typem przymierza – Nowego Przymierza – które Bóg ustanowi w Wieku Tysiąclecia ,,po tych dniach”, to jest po Wieku Żydowskim i Ewangelii (Jer. 31:33; Żyd. 8:10-E 6, 699), po zakończeniu działania Przymierza Sary i Hagary (Z 4309, kol. 2; zobacz E 6, 667-728 gdzie 21 argumentów dowodzi, że Nowe Przymierze nie działa w Wieku Ewangelii). Skutkiem tego potomkowie Abrahama z Ketury przedstawiają klasy (włączając quasi-wybranych) i poddziały klas, które będą rozwinięte w Wieku Tysiąclecia pod wpływem Nowego Przymierza. Dowodzi tego także Izaj. 60, który wymieniając pewnych członków z rodziny Ketury (w. 6) jasno wskazuje, że odnosi się do Tysiąclecia.
(19) „Izaj. 60 podając obraz miasta – Syjon (w. 14) – bezspornie opisuje tysiącletnie panowanie Chrystusa. Ta sama myśl w związku z Nowym Jeruzalemem występuje w Obj. 21 (E 6,716, 721, par. 1; P '35,76; T.P. ’62, str. 70; ’60, str. 95). Między innymi cytatami wiersze 4 i 13 – zobacz komentarz powyżej (par. 11) – jasno dowodzą, iż adresatem jest Chrystus w czasie Tysiąclecia (zobacz także T.P. ’60, str. 106, kol. 1, par. 2, str. 105, kol. 2, par. 3; D 785, 786; T.P. ’49, str. 39, par. 17; P ’26, 118; T.P. ’29, str. 73, kol. 1; P ’50, 7; E 1,535, 536; T.P. ’58, str. 128, par. 20; T.P. ’60, str. 94, kol. l). Wiersz 13 wskazuje na trzy inne wybrane klasy przychodzące do „ciebie” – do Chrystusa (T.P. ’73, str. 69, par. 13). Wiersz 4 obrazuje quasi-wybranych z Żydów (porównaj w. 9; T.P. ’60, str. 55, kol. 2) i z pogan przez wyrażenie „synowie” a przez wyrażenie „córki” – niewybranych, przychodzących do Chrystusa po błogosławieństwa restytucyjne pod Nowym Przymierzem (porównaj Izaj. 2:2, 3; Psalm 72, E 17, 315-320).
(cdn) (TP 1979,14)