kiedy rozwinęła się rzymska idea o Kościele składającym się z hierarchii i tych, którzy byli jej posłuszni, to znaczy, o Kościele widzialnym jako zewnętrznie zorganizowanym ciele, myśl, której szczególnym orędownikiem był Augustyn, Bóg, jako nosiciela światła, wzbudził Tychoniusza z Północnej Afryki, aby sprzeciwił się temu poglądowi nauką o Kościele jako niewidzialnym związku składającym się wyłącznie z poświęconych w Chrystusie, co oczywiście jest prawdą.

      Kiedy rozwinęło się fałszywe pojęcie w kwestii kim są prawdziwie poświęceni a mianowicie, że poświęceni składają się z tych, którzy pozostają w celibacie, z mnichów, zakonnic i innych praktykujących wszystkie rodzaje surowego trybu życia i papieskie ,,dobre uczynki”, kult Marii i kult świętych (czczenie świętych i relikwii), Bóg jako nosiciela światła gwiazdy pergameńskiej wzbudził Jowiniana z Rzymu, aby nie tylko protestował przeciwko tym błędom, ale także przedstawiał prawdę mówiącą, że poświęcone życie składa się z martwoty wobec siebie i świata a ożywienia dla Boga w studiowaniu, rozpowszechnianiu i praktykowaniu Prawdy z czuwaniem i modlitwą i w cierpieniu z lojalności dla Prawdy według wzoru Jezusa i Apostołów.

      Kiedy powstał błąd o absolutnej predestynacji jednostek, Pan wzbudził Jana Cassiana z Marsylii, we Francji, jako nosiciela światła gwiazdy okresu Pergameńskiego, w celu zbicia błędu i nauczania Prawdy, że predestynacja dotyczy planu a nie jednostek wybieranych podczas Wieku Ewangelii przez poświęcenie (spłodzenie itd.) z Ducha i wiarę w Prawdę (2Tes. 2:13).

      A kiedy zapanował błąd o usznej spowiedzi, o wiecznych mękach tych, którzy w tym życiu nie przyjmą Chrystusa i błąd, że tradycja i ojcowie kościoła stanowią źródło i regułę wiary, Bóg wzbudził Adelberta, frankońskiego biskupa, misjonarza w Niemczech, który sprzeciwił się tym błędom utrzymując, że niepotrzebnym jest wyznawanie grzechów komukolwiek innemu niż Bogu, chyba że popełniony został przeciwko jednostce, której należałoby go wyznać i przeprosić za niego; nauczał także o przyszłej próbie dla tych, którzy w tym życiu nie przyjęli Chrystusa. On też zdolnie
kol. 2
walczył w obronie Biblii, jako jedynego źródła wiary i głównej zasady postępowania. Moglibyśmy wykazać te same rzeczy w odniesieniu do innych Kościołów, to znaczy, do gwiazd tych Kościołów składających się z pewnej liczby nosicieli światła protestujących przeciwko ważnym błędom i broniących odpowiednich prawd. Jednakże wyżej podane fakty udowadniają ten punkt dostatecznie. Przytoczone cytaty wykazują, że brat Russell utrzymywał, iż każda składała się z pewnej liczby jednostek.

      W księdze Miche.5:5, 6 czytamy, że miało być ,,siedmiu pasterzy i ośmiu książąt z ludu”. „Asyryjczycy” w tym ustępie przedstawiają tych którzy grabią lud Boży przez niszczenie (wtargnie w) Prawdy i jej Ducha (ziemię naszą) i przez deptanie jego głównych doktryn (pałaców). Asyryjczycy czynili to w każdym z siedmiu okresów Kościoła Wieku Ewangelii. A podczas tych siedmiu okresów lud Boży (my) wystawił przeciwko takim niszczycielom siedmiu aniołów (siedmiu złożonych posłanników nazwanych tutaj pasterzami) i ośmiu książąt, którzy po jednym przewodniczyli w każdym z pierwszych sześciu Kościołów a dwóch z nich przewodniczyło w siódmym Kościele. Książętami byli: Paweł w okresie Efezkim, Jan w okresie Smyrneńskim, Ariusz w okresie Pergameńskim, Klaudiusz z Turynu w okresie Tyjatyrskim, Marsyliusz w okresie Sardyjskim, Jan Wessel w okresie Filadelfijskim, a dwoma książętami w okresie Laodycejskim Kościoła byli: siódmym książęciem brat Russell, posłannik Paruzji a ósmym książęciem Paweł S.L. Johnson, posłannik Epifanii, wszyscy oni wydawali cenne i wielotomowe pisma. Przez nich nasz Pan objawił wiele Prawdy podczas odpowiednich okresów ich służby.

      Książęta główny ciężar ataków Asyryjczyków na Prawdę i jej Ducha wzięli na siebie i oni bardziej niż którykolwiek inny z członków gwiezdnych niszczyli (wypasali, w. 6) nauki i ducha (ziemię) tych niszczycieli (Asyryjczyków), szczególnie nauki najbardziej powszechne i najważniejsze (w granicach ich). Przez tych właśnie siedmiu pasterzy i ośmiu książąt (a tak) Pan wyzwolił Swój lud od antytypowych Asyryjczyków.

kol. 1

QUASI-WYBRANI

      Dlatego, że przedmiot o quasi-wybranych jest ważny i na czasie jako teraźniejsza
kol. 2
Prawda, dlatego, że Bóg dał na temat tej klasy dodatkowe światło i dlatego,

poprzednia strona – następna strona