Ich pracowitość i owocność objawiona jest przez wiele wydań Biblii, które przez nich były przygotowane, przepisane, wydrukowane i rozpowszechnione. Czynili to przez cały Wiek, najpierw ręcznie, później przy użyciu prasy. Od 1804 roku, szczególnie przez towarzystwa biblijne, nastąpiła prawdziwa ulewa Biblii niosąc odświeżenie i błogosławienie ludom ziemi wyniszczonym posuchą. Dziękujemy Bogu za służbę Merarytów Wieku Ewangelii w odniesieniu do Biblii, ponieważ ich praca wielce wzbogaciła antytypowych Kapłanów, Lewitów i Izraelitów.

      W taki sposób brat Johnson dał nam piękne i czyste wyjaśnienie antytypów desek, drągów i słupów Przybytku w harmonii z Pismem Świętym, rozumem i faktami. Jak wzmiankowano powyżej on zgadza się,
kol. 2
że ,,z jednego punktu widzenia było 15 drągów”, lecz także stwierdza, „że z innego punktu widzenia było ich 9”. A to jest widoczne, jak on pokazuje z punktu widzenia dotyczącego 9, obejmującego jeden zestaw trzech drągów po każdej stronie, tj. północnej, południowej i zachodniej, dając w całości 66, dokładną liczbę ksiąg Biblii. Natomiast używając 15, licząc tak każdą oddzielną sztukę po trzech stronach, otrzymujemy w całości 72, a to widocznie nie jest liczbą, która daje nam całość ksiąg biblijnych. Staranni studenci biblijni, którzy pokornie i w cichości ćwiczą ducha rozróżniania nie potkną się o wyjaśnienie brata Johnsona, lecz będą cieszyć się z cudownego, jednakże ukrytego, sposobu, w jaki Pismo Święte prezentuje tę sprawę w celu potwierdzenia właściwej liczby ksiąg Biblii.

kol. 1

KAŻDA „GWIAZDA” – WIELOŚĆ CZŁONKÓW

      W Z (Przedruki Strażnicy) 336, par. 6; 491, par. 4; 3570, par. 3; i 5992, par. 7 br. Russell przedstawia bardzo jasno, że pierwsza ,,gwiazda” z Obj. 1:16, 20 – „anioł (posłannik) zboru Efezkiego” – była złożoną, składającą się z dwunastu Apostołów; a w Z 3570, par. 3 wykazuje, że pozostałych sześć „gwiazd” podobnie składa się z mnogości „nosicieli światła”. On to bardzo dokładnie naświetlił: „W Obj.12:1 Kościół jest przedstawiony jako niewiasta ukoronowana dwunastoma gwiazdami. Te gwiazdy oczywiście przedstawiają dwunastu Apostołów jako dwanaście świateł Kościoła. Podobnie w rozważanym przez nas obrazie [odnoszącym się do Obj. 1:16, 20] siedem gwiazd, które Pan trzymał w prawej ręce Swojej, zdają się reprezentować specjalnych nosicieli światła w Kościele w każdej [uwypuklenie nasze] z siedmiu faz lub okresach rozwoju”. W ten sposób brat Russell bardzo jasno udowodnił, że on uznawał każdą z siedmiu gwiazd – każdego z „aniołów siedmiu kościołów” – jako gwiazdę złożoną i składającą się ze „specjalnych nosicieli światła”, mnogości członków.

      To, że brat Russell miał słuszność w nauczaniu tego jest dowiedzione przez fakty historyczne, ponieważ w każdym z siedmiu okresów Kościoła Pan używał pewną liczbę specjalnych nosicieli światła, którzy stosownie do tego stanowili „gwiazdę”, „anioła” lub „pasterza” (Mich. 5:5; E 10, 114, par. 1) odpowiedniego okresu Kościoła.

kol. 2

      W odniesieniu do Kościoła Efezkiego to jest bezsporne, ponieważ gwiazda tego okresu składała się z dwunastu Apostołów, jako specjalnych Pańskich nosicieli światła, z których wszyscy posiadali i wykonywali władzę związywania i rozwiązywania (Mat. 18:18; Dz.Ap 5:1-11; 15:7-29).

      Jest to tak samo oczywiste w odniesieniu do gwiazd pozostałych sześciu okresów Kościoła, na przykład, w odniesieniu do gwiazdy Filadelfijskiej. Jako jej „głównego męża” (Mich. 5:5) Pan użył Jana Wessela, który sformułował pięć głównych doktrynalnych Prawd ery reformacji a później Hieronim Savonarola podał dwie główne etyczne. Jeszcze później On użył innych braci (Marcina Lutra, Ulryka Zwingliego, Baltazara Hubmaiera, Michała Serveta, Tomasza Cranmera, Jana Wesley’a, Roberta Browne’a, Jerzego Foxa, Tomasza Campbela i Williama Millera), z których każdy dał szafarską prawdę ruchu Maluczkiego Stadka, który później był przemieniony w sektę przez utracjuszy koron, rozwijających tym sposobem dziesięć denominacji protestanckich.

      Następnie weźmy Kościół Pergameński (318-799). Ariusz, główny mąż, powstał, by sprzeciwić się rozwijającemu się błędowi trynitarianizmu. Arianizm wygasł na długo przed zakończeniem się okresu Pergameńskiego. Ale kiedy powstawał jakikolwiek z zasadniczych błędów okresu Pergameńskiego Bóg wzbudzał nosiciela światła, jako członka gwiazdy Pergameńskiej, by mu się sprzeciwił. Na przykład,

poprzednia strona – następna strona