Teraźniejsza Prawda nr 300 – 1978 – str. 74
cechy charakterystyczne Dobrych Lewitów przedstawić, w złym świetle, jest krańcowo przeciwne wyjaśnieniu br. Johnsona.
Rozpatrzenie bardzo podobnego wydarzenia użytego w proroczym opisie Judy powinno być w związku z tym pomocne, szczególnie z tego względu, że Beniamin i Juda byli z sobą blisko związani, tak w typie jak i w antytypie. W 1Moj. 49:9 czytamy: „Szczenię lwie Juda, od łupu, synu mój, wróciłeś się [kursywa nasza]; skłonił się i położył się jako lew, i jako lwica (w ang. Biblii: jako stary lew), a któż go obudzi?” Z opisu br. Johnsona małego antytypu tego wiersza (E 10, str. 661) widzimy, że Juda jest przyrównany do lwa, a odejście od łupu nie wskazuje na złe cechy charakterystyczne Kaatytów (antytypowego Judy), lecz przeciwnie wskazuje na dobre cechy. Cytujemy stwierdzenie br. Johnsona: „Kaatyci silni przez podtrzymywanie Prawdy paruzyjnej, chwaleni przez inne grupy, są przypodobani do lwiego szczenięcia. Byli oni zwycięzcami w kontrowersjach z innymi lewitami (ale nie z J.); w ten sposób podporządkowując sobie ich w kontrowersjach (w. 8). Powstali od działalności niszczenia swoich nieprzyjaciół, stali się gotowymi do skoku na oponentów Prawdy paruzyjnej i zarządzeń. Byli silni jak lew i jako lwica (stary lew), a wszyscy lewici bali się ich powstania (obudzenia się; w. 9)”.
Brat Johnson, jak wynika z faktycznego wypełnienia, podał także właściwe wytłumaczenie ostatniego wyrażenia 1Moj. 49:27: „a wieczór będzie dzielił korzyść”. Mówi: „Oni przy końcu Epifanii będą dzielić korzyści między dziesięć grup Dobrych Lewitów”. (Porównaj jego opis Maluczkiego Stadka powracającego w czasie żniwa ze swoim łupem i zyskiem – T.P. ’37, str. 88). Doszliśmy do czasu określonego wyrażeniem „przy końcu Epifanii” – dalszego okresu czasu ucisku, w którym dzieliliśmy i dzielimy korzyści. W E 10, str. 274 br. Johnson zidentyfikował dziesięć grup Dobrych Lewitów („dziesięć synów Beniamina [1Moj. 46:21]” – str. 274, wiersz 11) jako „obstających przy Prawdzie epifanicznej utracjuszach koron w dziesięciu narodach, w których istnieje pewna liczba zwolenników ruchu epifanicznego: (1) USA, (2) Kanada, (3) Amerykańskie kraje podzwrotnikowe, (4) Brytania, (5) Norwegia, (6) Szwecja, (7) Dania, (8) Kraje mówiące językiem francuskim, (9) Polska i (10) Indie”. Na str. 652 utożsamił je z „dziesięcioma grupami narodowościowymi epifanicznych utrać j uszy koron.”
kol. 2
CECHY CHARAKTERYSTYCZNE BENIAMINA
Może być, że trochę dokładniejsze spojrzenie w typie na cechy charakterystyczne pokolenia Beniamina będzie w związku z tym pomocne. W proroctwie podanym w 1Moj. 49 Jakub zwraca się do „dwunastu pokoleń Izraelskich” (w. 28), którego pierwsze wypełnienie dotyczyło cielesnego Izraela. Na początku Wieku Żydowskiego pokolenie Beniamina manifestowało swoją bojową odwagę. Aod, drugi sędzia Izraela, pochodził z pokolenia Beniamina (Sędz. 3:15-30) i on wybawił Izraela z rąk Moabitów. Pokolenie Beniamina uczestniczyło w walce o zwycięstwo pod przywództwem Debory (Sędz. 5:14). Sauł z pokolenia Beniamina, pierwszy król Izraelski, i jego syn Jonatan byli potężnymi wojownikami, zdobywającymi łupy na swoich nieprzyjacielach (1Sam. 11:6, 7, 11; 14:13-15, 47, 48). Później w Wieku Żydowskim Estera i Mardocheusz, z pokolenia Beniamina (Est. 2:5), wybawili Żydów od wielkiej zagłady a ich wrogów pozabijali (Est. 8:7, 9, 11; 9:5, 6, 15, 16). Beniaminici byli naprawdę „mężami dużymi” (1Kron. 7:6, 7; 2Kron. 14:8; 17:17; w Biblii ang. „migty men of valour”, tzn. potężnymi walecznymi mężami). Pokolenie Beniamina pozostało lojalne domowi Dawida wtedy, gdy dziesięć pokoleń zbuntowało się (1Król. 12:21-24) i ono trwało razem z pokoleniem Judy przez cały Wiek Żydowski, aż Lew z pokolenia Judy przyszedł w Swoim pierwszym przyjściu. Mężowie z pokolenia Beniamina byli zdolnymi wojownikami, szczególnie w strzelaniu z łuku i procy Sędz. 20:14-16; 1Sam. 20:20, 36; 2Sam. 1:22; 1Kron. 8:40; 12:2; 2Kron. 14:8; 17:17). Dobrzy Lewici uzbrojeni w Prawdę-Epifanii są najzdolniejszymi spośród wszystkich grup lewickich wojowników, najdzielniejszymi spośród antytypowych mocarzy Salomona (Pieśni 3:7; E 5, str. 28; T.P. ’50, str. 70, kol. 2, par. 1; E 11, str. 698) i szczególnie zręcznymi w „nadawaniu impulsu prawdzie kontrowersyjnej”, a także wysyłaniu strzałów Prawdy przeciwko błędowi szczególnie przez biegłe używanie Biblii (łuk – E 10, str. 284, 579, wiersz 29) i w zbijaniu błędów metodą „pytań i odpowiedzi” (proca – E 5, str. 346; E 9, str. 557; E 10, str. 158; zobacz na przykład nasz traktat pod tytułem „Czy wiesz” i inne, a także liczne dowody zbijania błędów w pytaniach i odpowiedziach w Teraźniejszej Prawdzie itd.). Antytypowy Beniamin był i dotąd jest siłą i pomocą dla swych przyjaciół,