Teraźniejsza Prawda nr 300 – 1978 – str. 70
1 Kor. 10:4; Ter. Pr. ’46, str. 18, par. 21), którzy jako ci, co już raz posiadając światło buntują się przeciwko niemu, są odłączeni od Królestwa i życia wiecznego (Żyd. 3:16-4:3, 6-11). „Góra ona wyborna” i „Liban [biały]” (w. 25) odnoszą się do Królestwa i jego sprawiedliwości.
NAPOMNIENIE MOJŻESZA DO POSŁUSZEŃSTWA
(14) Po krótkim przeglądzie tego, co Bóg uczynił dla Izraelitów Mojżesz przystępuje do 5Moj. 4, aby serdecznie ich zachęcić do przestrzegania Prawa Przymierza. Bóg dokonał dla nich wielkich rzeczy, tak w okazywaniu im łask jak i kar. Zatem jasnymi były ich prawa i obowiązki. Mieli trwać mocno w przymierzu, które uroczyście z Nim zawarli (w. 1). W antytypie, podczas Paruzji i Epifanii, nasz Pan dla duchowego Izraela robi przegląd tych cudów, które Bóg dokonywał dla niego i zachęca go do zwracania uwagi i posłuszeństwa wobec etycznych (ustaw) i doktrynalnych (sądów) nauk Jego Słowa, aby mógł wejść do odpocznienia, które Bóg przygotował dla Swoich posłusznych dzieci. Nie mieli nic dodać ani ująć z Jego Słowa (w. 2, porównaj 12:32; Przyp. 30:6; Mat. 15:9; Obj. 22:18, 19). Nasz Pan przypomina Swemu ludowi (a) o zgubnych skutkach, jakie wystąpiły w przypadku odstępczych antytypowych Izraelitów zamieszanych w nieprawe związki – symboliczne wszeteczeństwo – z pewnymi fałszywymi doktrynami i złymi praktykami i (b) o zachowaniu tych, którzy byli wierni Bogu (w. 3, 4). Szczegóły dotyczące antytypowego Baalfegora znajdziesz w E 9, str. 394-405. Nasz Pan pokazuje, że udzielone nam przez Niego podczas Wieku Ewangelii etyczne i doktrynalne nauki (w. 5) stanowią prawdziwą mądrość, pochodzącą z góry i to, że świat we właściwym czasie w Królestwie rozpozna i uzna lud Boży jako lud mądry i rozumny (w. 6) „Albowiem któryż naród tak wielki jest, co by mu byli bogowie tak bliscy, jak PAN Bóg nasz, we wszystkiem, ilekroć go wzywamy? Albo któryż naród tak; wielki, któryby miał ustawy i sądy tak sprawiedliwe, jako wszystek ten zakon, który ja przedkładam wam dziś?” (w. 7, 8, R.S.V.; Mat. 21:43; 1Piotra 2: 9).
(15) Mojżesz w dalszym ciągu napominając ostrzega Izraelitów, aby nie zapomnieli o wielkich wydarzeniach przy górze Horeb
kol. 2
(w. 9-14); i aby nie popadli w bałwochwalstwo (w. 15-24); kończy groźbą rozproszenia ich między poganami jako karą za apostazję i obietnicą restytucji „w ostatnie dni”, jeśli będą pokutować i wrócą do swego Boga przymierza (w. 25-31); a także podaje powód takiej groźby i obietnicy, wyprowadzonej z historii cudownego i bez precedensu Boskiego postępowania z nimi (w. 32-34); mówi o tym w celu wzmocnienia ich w wierności Jemu, jedynemu autorowi ich zbawienia (w. 35-40). Jest to naprawdę wspaniałe proroctwo odnoszące się do cielesnego Izraela.
(16) W antytypie to oznacza jak Jezus przy końcu Wieku Ewangelii, szczególnie przez Swoich Posłanników Paruzji i Epifanii, ostrzega Swój lud, aby nie zapominał o cudownym postępowaniu z nim w sprawach Królestwa (w. 9-14). Poleca mu, a przez niego prospektywnemu Swojemu ludowi Tysiącletniemu, aby najwyższej czci nie oddawali żadnej osobie na ziemi ani w niebie, ani żadnemu dziełu lub teorii ludzkiej, odnoszącej się do rzeczy ziemskich lub niebieskich, ale aby zawsze pamiętali o przymierzu z Jehową ich Bogiem (w. 15-24). Gdyby jednak po okrzepnięciu w sferze Prawdy i jej Duchu stali się niewiernymi Bogu i ulegli korupcji bałwochwalstwa (1Jana 5:21), to On im ześle silne złudzenie (2Tes. 2:10-12) i w przesiewaniach rozproszy ich między tych, którzy służą innym bogom (w. 25-28). Jednakże gdyby pokutowali i wrócili do Boga, to On będzie miłosierny i przebaczy im jak to obiecał (w. 29-31), bo nigdy odkąd Bóg stworzył człowieka na ziemi nie było takiego ludu jak nowe stworzenie, naród święty, wybrane spośród ludzi, do którego Bóg przemawiał z takim oświeceniem, chociaż wśród srogich prób, i które wyzwolił przez Jezusa Chrystusa takimi cudownymi sposobami (w. 32-34). Jezus przypomniał Swemu ludowi Wieku Ewangelii, że Boskie objawienie się im i Jego możne wyzwolenie ich od przeciwników nastąpiło w celu przekonania ich, że On jest Wszechmocnym, jedynym prawdziwym Bogiem, godnym ich czci i zupełnego poświęcenia i że dlatego powinni być Mu zupełnie wierni i żyć w harmonii z Prawdą i jej Duchem (w. 35-40).
(17) Tak kończy się pierwsze pożegnalne przemówienie Mojżesza. Relacja z wyznaczenia przez siebie trzech miast ucieczki dla mimowolnych zabójców w podbitej ziemi po wschodniej stronie Jordanu jest umieszczona między pierwszym a drugim przemówieniem