Teraźniejsza Prawda nr 299 – 1978 – str. 53
i doświadczeń (pół doliny — w polskiej Biblii: pół potoku) począwszy od tych w żniwie żydowskim (Arnon), aż do tych w żniwie ewangelicznym włącznie (Galaad). Ten zakres Prawdy graniczy ze stosowną Prawdą i jej zwolennikami (Jabok, wylewający), którzy pomogli im utrzymywać się w separacji od sfery klerykalizmu (Ammon) i (rodzaju ludzkiego pod przekleństwem (Jordan, w. 17) w obecnym złym świecie (Cyneret, harfa), aż do zniszczenia obecnego porządku społecznego w czasie wielkiego ucisku (morze słone) w związku z zapoczątkowaniem Królestwa (góra Fazga, źródła Fazga, na wschód słońca; porównaj 4:49; Joz. 12:3).
OSTATECZNE DZIEDZICTWO 2½ POKOLENIA
(17) Wiersze od 18-20 mówią o ostatecznym dziedzictwie 2½ Pokolenia, które te pokolenia miały otrzymać po udzieleniu pomocy 9½ Pokoleniu w uzyskaniu ich dziedzictwa po zachodniej stronie Jordanu. W antytypie te wiersze odnoszą się do ostatecznego potysiącletniego dziedzictwa Maluczkiego Stadka, Wielkiej Kompanii oraz Starożytnych i Młodocianych Godnych w duchowym królestwie, które otrzymają po udzieleniu pomocy klasie restytucyjnej w uzyskiwaniu ich dziedzictwa (4Mojż. 32; Joz. 1:12—15; E 4, 450, 451;
E 12,517; P '60,45). Wiersze 21 i 22 mówią o Mojżeszu zapewniającym Jozuego, że Bóg da mu zwycięstwo nad jego wszystkimi wrogami. W antytypie Jezus jako Boski wykonawca zapewnił samego siebie, jako wodza ludu Bożego prowadzonego do antytypowego Chanaanu (zobacz 1:38; 31:7, 23), że Bóg da Mu zwycięstwo (zobacz Dan. 7:13, 14; Mat. 28:18; Efez. 1:18—23; 1Piotra 3:22; Obj. 17:14; E 12, 516).
CÓRKI SALFAADA
(18) Pismo Święte podaje wiele innych interesujących szczegółów dotyczących potomków Manasesa. Między tymi, dotyczącymi otrzymywania przez nich dziedzictwa w ziemi, występuje wyróżniający się opis, kilkakrotnie wymieniony w Piśmie Świętym, córek Salfaada usiłujących uzyskać dziedzictwo swego ojca, który umarł nie mając synów, a które w końcu je otrzymały (4Mojż. 27:1—11; 36). Istnieje duże zainteresowanie antytypowym znaczeniem córek Salfaada i ich dziedzictwem.
(19) W P '56,75—80 przedstawiliśmy i zbiliśmy tak zwany „pierwszy wysiłek pod Pańskim kierownictwem bezpośredniego przedstawienia braciom postępującej Prawdy [?]” — niebiblijne i niemądre zastosowanie typu Salfaada i jego córek przez sekciarskiego i przesiewawczego błądziciela, który w swym samowywyższeniu i uzurpowaniu sobie powszechnego urzędu nauczycielskiego, urzędu udzielonego przez Pana Wielkiej Kompanii (P '44,29; P '76,22, kol. 2, par. 3,5), ogłasza samego siebie „50 członkiem gwiezdnym”, „posłannikiem apokalipsy”, „małym Jezusem” itd.
(20) W naszym artykule zbijającym najpierw podkreśliliśmy jak, w opozycji do Pisma Świętego, rozumu i faktów a także w sprzeczności z naukami posłannika epifanicznego, ten błądziciel naucza o „potysiącletnim mieszaniu się jednostek” z jednej grupy lewickiej z inną grupą lewicką w zakresie sfery służby. Jest to sprzeczne z biblijnym stwierdzeniem br. Johnsona (Ter. Pr. ’28, str. 44, kol. 2), iż „możliwym jest, że w trzech działach każda jednostka każdego działu uczestniczyć będzie w pracy jego rozmaitych pododdziałów, lecz nie będzie mieć uczestnictwa w pracy innych działów prócz własnego [kursywa nasza]”.
(21) Następnie wyeksponowaliśmy i zbiliśmy głupie twierdzenia, że Salfaad, ojciec pięciu córek, działał jako ich matka i że antytypy Salfaada, ojca, i Anny, matki, są podobne w odniesieniu do Młodocianych Godnych! Jak odmienna jest ta mieszanina od jasno przedstawionej przez br. Johnsona różnicy w antytypie pomiędzy funkcjami ojca, tego który spładza, a matki, tej która karmi (zobacz Ter. Pr. ’27, str. 8; 32, str. 10, 11, § 14 i 15).
(22) Zwróciliśmy także uwagę na niemożność znalezienia przez tego błądziciela, w jakimkolwiek wieku, antytypowego zastosowania dla pięciu córek Salfaada. Powinniśmy jasno dostrzegać różnicę pomiędzy antytypowymi układami na wiek Ewangelii, Epifanię, wiek Tysiąclecia i okres potysiącletni. Ale w swoim zamieszaniu on twierdzi, że dwie pierwsze córki Salfaada na wiek Tysiąclecia stanowią typ na wszystkich Młodocianych Godnych w dwóch podziałach (odpowiadających lewitom Gersonitom: Lobnitom i Semeitom), a potem w zastosowaniu do okresu potysiącletniego dzieli ich na trzy następne córki Salfaada. Tak więc, zamiast przedstawić antytypowe zastosowanie odnoszące się do jednego wieku, on swój antytyp pierwszych dwóch córek Salfaada z jednego wieku podzielił na