Teraźniejsza Prawda nr 295 – 1977 – str. 88
lata plus 259 dni, lub inaczej 1873,709 lat po Chrystusie. Skoro Wiek Ewangelii rozpoczął się jesienią 2 roku przed Chrystusem, to do 1873,709 dodajemy 1,25 roku i otrzymujemy 1874,959 lat Wieku Ewangelii do momentu, od którego zaczyna zachodzić Wiek Tysiąclecia. To podzielone przez 48 (gdyż 48 lat koresponduje z jednym rokiem w wielkiej miniaturze) daje nam 39,061 lat w wielkiej miniaturze jako zaznaczającej czas rozpoczęcia się jej Milenium. Jak zaznaczono powyżej Wielki Miniaturowy Wiek Ewangelii rozpoczął się 16 września 1914 roku, co stanowi 1913,709 lat po Chrystusie. Otóż, 1913,709+39,061=1952,770 lat po Chrystusie, a 1952 pełnych lat doprowadza nas do 1 stycznia 1953 roku, podczas gdy 0,77 część roku lub 281 dni doprowadza nas do 8 października 1953 roku, daty korespondującej z początkiem Milenium w wielkiej miniaturze.
WIELKI MINIATUROWY MAŁY OKRES
Skoro 100 lat Milenium koresponduje z 25 miesiącami w wielkiej miniaturze, to 1000 lat licząc od 1874 do 2874 roku koresponduje z 250 miesiącami lub 20 latami i 10 miesiącami w wielkiej miniaturze. To dodane do daty 8 października 1953 roku doprowadza nas do 8 sierpnia 1974 roku jako końca Tysiąclecia i początku Małego Okresu w wielkiej miniaturze. Jeśli bierzemy pod uwagę Mały Okres jako okres trwający 40 lat, to jego koniec w wielkiej miniaturze nastąpi (1/48 40 lat albo 1/48 480 miesięcy) 10 miesięcy później lub 8 czerwca 1975 roku.
Brat Johnson w E 11,248 wnioskuje, że „Mały Okres będzie trwał od 2874 do 2914 roku, a łącznie z innym jeszcze okresem aż do lata 2920 roku jako równoległości rewolucjonizmu, przesiewania prowadzonego przez złych wodzów lewickich od 1915 do 1920 roku” i tutaj wskazuje na ślepe przejście i wymiary piramidy jako potwierdzające tę konkluzję. Następnie podaje dalsze dowody z Pisma Świętego na stronach 268 i 272, a na stronie 271 stwierdza, że „morze powracające w swej mocy (2Mojż. 14:27) stanowi typ wielkiego działania Boskiej destrukcyjnej mocy wobec złych. To występując w czasie pojawienia się poranku, który wyznacza czas na godzinę szóstą rano, być może, stanowi typ faktu, że zniszczenie nastąpi około października 2920 roku, gdy Mały Okres będzie się kończył w jego ostatecznym zachodzeniu” (kursywa nasza). To wskazywałoby
kol. 2
na 23 lipca 1975 roku jako czas, gdy Mały Okres w wielkiej miniaturze zakończył się w swym końcowym zachodzeniu.
Ci, którzy wiernie trzymają się Pisma Świętego, nauk biblijnych ostatnich dwóch członków gwiezdnych oraz potwierdzeń wielkiego Boskiego kamiennego świadka (Izaj. 19:19, 20) nie potkną się o mnogość przesiewawczych błędów, subtelne zwodzenia i odrzucanie Prawdy przez J.K. Wiele z tych błędów było przedstawionych w PT i zostało obalonych na podstawie Pisma Świętego. On usiłuje pociągnąć za sobą uczniów (Dz. 20:30), między innymi przez twierdzenie, że Mały Okres będzie się składał z trzech oddzielnych okresów, po 40 lat każdy. Ta sfałszowana spekulacja jest oparta na bezpodstawnej i niebiblijnej, przedstawionej na nowo wersji błędu G.K. Bolgera (i C. Kasprzykowskiego), że okres Apocalupsis nie rozpocznie się wcześniej, jak po skończeniu 80 lat żniwa, który to błąd brat Johnson zbił całkowicie w oparciu o Pismo Święte (zobacz P '32,87 i 88, 93; '58,23 i 28; '60,75—77; '61,13 i 14).
Ale w jaki sposób J.K. posługuje się swą odgrzaną wersją błędu G. K. Bolgera, że Apokalipsa jest okresem różnym od Epifanii i następuje po niej, gdy ona jak utrzymuje, „w każdym sensie skończyła się” — jak on posługuje się tym dowiedzionym błędem, aby za sobą pociągnął uczniów? Użył on licznych metod szatana:
(1) „Zrewidował” Plan Wieków brata Russella, ale brat Johnson nigdy nie widział takiej potrzeby. Jak zły postępek J.F.R. z Cieniami Przybytku, tak jego „rewizja” w rzeczywistości jest „wypaczeniem” pochodzącym z bezdennego dołu błędu szatana, gdyż nie ma podstawy, ponieważ on wskazuje na 40-letni okres Apokalipsy następujący po okresach Paruzji i Epifanii z trzema odpowiadającymi 40-letnimi okresami w Małym Okresie (dodatkowe szczegóły w P '66,47).
(2) Wabi swoich Młodocianych Godnych zwolenników, swój tak zwany „oczyszczony zawiązek”, licznymi pochlebstwami i zapewnieniami, że jeśli będą lojalni wobec niego w odrzuceniu przez niego wielu nauk brata Russella i brata Johnsona oraz w przyjęciu go jako ,,50 członka gwiezdnego”, „posłannika Apokalipsy” i jego przewrotnych nauk, spekulacji i błędnych zastosowań licznych tekstów Pisma Świętego jako „postępującej Prawdy” (chociaż on ze swymi złudzeniami nie wyraża jej jasno i prawdziwie), to ostatecznie będą między wiernymi Młodocianymi Godnymi i będą mieli