Teraźniejsza Prawda nr 288-289 – 1976 – str. 84
Oczywiście, te fakty występują w równoległościach żniwa a nie w równoległościach dyspensacyjnych. Następujące fakty dowodzą, że kiedy dyspensacja żydowska zachodziła na Wiek Ewangelii od 33 do 73 r., to Wiek Ewangelii zachodził z powrotem na Wiek Żydowski od kwietnia 33 r. do października 29 r. w odniesieniu do Chrystusowego spłodzenia z ducha, rozwoju duchowego i narodzenia z ducha. One nie mogły należeć do Wieku Żydowskiego, który był cielesnym pod Zakonem, któremu nasz Pan jako nowe stworzenie nie podlegał. Jezus jako nowe stworzenie należy do Wieku Ewangelii. Podczas gdy łaska Królestwa ofiarowana pomiędzy październikiem 29 a kwietniem 33 r. bez wątpienia należała do równoległości dyspensacyjnych i także do równoległości żniwa, przyjęcie tej łaski, którym było zżęcie niektórych, nie należało do równoległości dyspensacyjnych, lecz do równoległości żniwa. Jasno wynika z faktu, że nie tylko Jezus był na próbie żęcia jako nowe stworzenie, podczas tych 3½ roku, lecz także tych 12 i tych 70 (Jan 17:20; Łuk. 10:20) przez posiadanie przed-pomazania (Mat. 10:1; Mar. 3:14, 15; Łuk. 10:1, 6, 17, 19) było poddanych próbie do życia, chociaż jeszcze nie byli nowymi stworzeniami, co jest widoczne z przykładu Judasza, jednego z tych 82, idącego na wtóra śmierć bez spłodzenia z ducha. Podczas gdy reszta z przeszło 500 przed Zielonymi Świątkami zżętymi ziarnami pszenicy (1Kor. 15:6) nie posiadając przed-pomazania, nie była na próbie do życia, oni, jako ziarna pszenicy na mocy ich zżęcia, należeli do Wieku Ewangelii w równoległościach żniwa, ponieważ te dwa zestawienia równoległości są oddzielne i różne. Oczywiście, równoległości dyspensacyjne nie mogą nam dać doświadczeń prawdziwego Kościoła w żniwie żydowskim jako równoległych do doświadczeń prawdziwego Kościoła w żniwie ewangelicznym, ponieważ to spowodowałoby zamieszanie w odniesieniu do równoległości żniw i dyspensacji. Jednakże równoległości żniwa podają nam doświadczenia prawdziwego Kościoła w żniwie żydowskim i w żniwie ewangelicznym jako równoległe.
UWAGA IV – DO STRON 214-245
Nasza czwarta uwaga dotyczy rozważania przez naszego Pastora sprawy drzwi (str. 214-245), które zostało potwierdzone przez Pismo Św. i fakty jako właściwe. To, że drzwi u Mat. 25:10 nie mogą oznaczać dostępu do poświęcenia i spłodzenia z ducha (Mat. 7:13, 14) jest widoczne z faktu, że tak mądre, jak i głupie panny
kol. 2
podczas swego poświęcenia i spłodzenia z ducha, które ich uczyniło pannami, weszły i były w obrębie tych drzwi lub bramy. Jest także widoczne, że nie oznaczają one wejścia do Królestwa za zasłonę, ponieważ fakty dowodzą, że członkowie Kościoła są jeszcze po tej stronie zasłony i że Pan przez lata za pośrednictwem poselstwa epifanicznego mówi głupim pannom, że drzwi są zamknięte i że On ich nie uznaje jako Swoich wiernych. Definicja jaką daje nasz Pastor dla otwartych drzwi – sposobność kładzenia życia z Chrystusem w pracy żąda, jako pracy wykonanej w czasie żniwa – jest oczywiście właściwa, tak jak właściwą jest także jego definicja, że zamknięte drzwi stanowią koniec wszystkich tych sposobności cierpienia z Chrystusem w wykonywaniu pracy żęcia, finalnej pracy Kościoła znanej naszemu Pastorowi nawet aż do jego śmierci. Wydrukowaliśmy kursywą ten rodzaj pracy, w łączności z którą takie cierpienia były udziałem jednostki z punktu widzenia przypowieści, której drzwi są otwarte jedynie podczas Paruzji przed rozpoczęciem ucisku. Nie tylko to wszystko, co on mówi o tym rodzaju pracy, że będzie niemożliwe do wykonania po zamknięciu drzwi, dowodzi tego, ale także teksty Pisma Św., które on cytuje w związku z tym tematem tego dowodzą (Mat. 20:1-16; Jan 9:4; 11:9; Izaj. 21:12; Łuk. 13:24-28). Podczas pisania III Tomu, w rzeczywistości aż do swojej śmierci, nasz Pastor nie rozumiał szczegółów dotyczących Czasu Ucisku i pracy Kapłańskiej w tym czasie, i z pewnością miał słuszność podkreślając, że ten rodzaj pracy, o której mówi Jan 9:4, praca żęcia, nie będzie nigdzie więcej wykonywana po zapadnięciu tam nocy, tj. po dotknięciu tego miejsca uciskiem.
UWAGA V – DO STRON 245-248
Nasza piąta uwaga dotyczy przypowieści o groszu, która jest opisana w III Tomie, na str. 223-225. Nasz Pastor od 1909 r. zmienił zdanie, rezygnując z poglądu przedstawionego w tym ustępie. Trudności w sposobie jego poprzednich interpretacji i rzeczy faworyzujące jego późniejszy pogląd wyjaśnił w Z '14,171, par. 1-5. Nie podał w nim jednak szczegółów dotyczących późniejszego poglądu z pewnością dlatego, że lekcje szkoły niedzielnej, dla których ten przedmiot był przeznaczony, wówczas były publikowane w gazetach a oddzielnie dla nauczycieli szkół niedzielnych, dla których pełna interpretacja byłaby zbyt twardym pokarmem.