Teraźniejsza Prawda nr 288-289 – 1976 – str. 73
Stąd wszyscy w nim przedstawieni zostali zżęci przed jesienią 1916 roku. (8) Biblia naucza (3Moj. 16:20, 21), że ostatnią ogólną pracą Najwyższego Kapłana Świata w stosunku do chrześcijaństwa ma być postępowanie z Kozłem Azazela, polegające na wyznawaniu nad nim grzechów chrześcijaństwa, prowadzeniu go do bramy, doprowadzeniu go do człowieka na, to obranego i oddaniu Azazelowi. Zanim więc pierwsza z tych prac mogłaby być ukończona, wszyscy członkowie Najwyższego Kapłana Świata musieli posiąść Prawdę, ażeby w niej uczestniczyć, ponieważ wszyscy jego członkowie musieli wziąć udział w jego ostatniej pracy. Pierwsza z tych prac rozpoczęła się jesienią 1914 r., a zakończyła jesienią 1916 roku. Ostatni więc członek tego Kapłana posiadł Prawdę, został zżęty, przed jesienią 1916 roku. (9) Rozdzielenie pozaobrazowego Eliasza i Elizeusza, które rozpoczęło się 27 czerwca 1917 r., dowodzi, że przed tą datą wszyscy „prawdziwie wybrani” otrzymali Prawdę, ponieważ przed tym czasem musieli ukończyć swoją pracę z płaszczem w stosunku do nominalnego duchowego Izraela, przed jego utraceniem w używaniu go na rzecz tego wieku. (10) Pierwsze rozdanie grosza z przypowieści (Mat. 20:8, 9), udzielające przywileju uczestniczenia w pierwszym uderzeniu Jordanu, musiało być dokonane przed jesienią 1916 r., kiedy ta praca została zakończona. Wszyscy więc musieli być zżęci przed tym czasem, ponieważ ich zżęcie poprzedzało otrzymanie przez nich grosza. (11) Wieczór z przypowieści o groszu zakończył żęcie, ponieważ z jego nadejściem sprawca rozpoczął rozdawanie żeńcom grosza jako zapłaty za zakończoną pracę dnia. Grosz stanowił przywilej uderzenia Jordanu, które rozpoczęło się 20 września 1914 roku. Dlatego żęcie zostało zakończone przed 20 września 1914 roku. (12) Tylko pięć okresów przesiewań wystąpiło w czasie żęcia podczas końca (czasu żęcia) drugiego z dwu wieków (1 Kor. 10:11; wg ASY „… na których końce wieków przyszły.”), a żniwo musiało być zakończone przed wystąpieniem szóstego przesiewania, które rozpoczęło się jesienią 1916 r. w Anglii, a w lecie 1917 r. w Ameryce. Wobec tego koniec wieku (żęcie) musiał nastąpić przed jesienią 1916 roku.
(13) „On Sługa” miał pieczę nad pracą całej czeladzi (Mat. 24:45-47), przeto wszyscy byli zżęci i służyli pod jego kierownictwem przed 31 października 1916 r., datą jego śmierci. (14) Jako wódz klasy przedstawionej przez męża z kałamarzem pisarskim (Ezech. 9:2-5, 11), nasz Pastor w scenie z togą
kol. 2
30 października 1916 r. rozpoczął sprawozdanie tego symbolicznego męża na dowód, że jego praca została ukończona, tzn. położył atrament na czołach tych wszystkich, którzy wzdychali i narzekali w mieście, pieczętując wybranych, dokonując zżęcia ich wszystkich. Stąd przed 30 października 1916 r. żęcie zostało ukończone. (15) Ogłoszenie przez Wielką Kompanię 27 marca 1918 r. poselstwa o ukończeniu żęcia (Obj. 16:17) z jego poprzedzającymi wydarzeniami dowodzi, iż żęcie zostało dokonane przed jesienią 1916 roku. (16) Ich praca opisana w Obj. 19:1, 2, która rozpoczęła się jesienią 1917 r., dowodzi, że na jakiś czas przed jesienią 1916 r. całe Maluczkie Stadko było zżęte. (17) Pierwsza walka antytypowego Gedeona rozpoczęła się w 1914 r., jak typ wskazuje przy końcu pozafiguralnych siedmiu lat (Sędz. 6:1), Czasów Pogan, a zakończyła jesienią 1916 r., co dowodzi, że wszyscy prawdziwie wybrani już uprzednio zostali zżęci; ponieważ wszyscy oni wzięli udział w tej walce, musieli więc posiąść Prawdę, zanim mogli w niej uczestniczyć. (18) Od 1916 r. zostało zapoczątkowane udzielanie antytypowym Merarytom i Gersonitom (4Mojż. 7:1-8) ich sześciu symbolicznych wozów, organizacji, a więc ukończenie i pomazanie pozaobrazowego Przybytku musiało być przedtem dokonane, co jest równoznaczne z ukończeniem pracy żęcia. (19) Podjęcie przez „onego Sługę” po raz ostatni tematu dotyczącego ożywionego usprawiedliwienia miało miejsce w okresie od 1915 r., aż prawie do jego śmierci. Na jakiś czas przedtem sposobność spładzania z ducha, którego koniec uzupełnił żęcie i które jest poprzedzone ożywionym usprawiedliwieniem, ustała, tj. wtedy kiedy brama reprezentująca wejście w stan ożywionego usprawiedliwienia została zamknięta (Ezech. 44:1, 2). A to wskazuje, iż żęcie, jako różniące się od pokłosia, zakończyło się jakiś czas przed 1915 rokiem. (20) „Przyszła godzina, abyś żął” (żęcie w szerszym znaczeniu tego słowa, w którym mieści się także praca pokłosia, Obj. 14:15, Diaglott; Mat. 24:36; 25:13) – 1/24 dnia obejmującego 1000 lat, tj. 41 lat i 8 miesięcy, dowodzi, że do 2 maja 1916 r. żęcie było całkowicie zakończone. (21) 1Moj. 15:7-21 w wieku zwierząt i ptaków wykazuje, że tak żęcie jak i pokłosie było ukończone do 16 kwietnia 1916 roku.
Obecnie przystępujemy do przedstawienia pokrótce innych biblijnych dowodów wskazujących, że żęcie i pokłosie zostało zakończone. (22) Dzień z 2Król. 2:3 – dzień 40-letni od 1878 r. do 1918 r. – wypełnił się, lecz jak