Teraźniejsza Prawda nr 288-289 – 1976 – str. 72
Nie może być też nocą paruzyjno-epifaniczną, ponieważ Jego obecność miała być rozpoznana na długo przed jej północą. Stąd noc tego ustępu musi być także tą nocą Czasu Końca. Jeśli jednak ta noc rozpoczęła się w październiku 1799 r., a jej północ nastąpiła w kwietniu 1877 r., ty. 77 ½ roku po jej rozpoczęciu, to jej koniec musi nastąpić w 77½ roku po jej północy, tzn. w październiku 1954 roku. Jezus oczywiście wiedział, że przyjdzie kiedyś podczas Czasu Końca. Wiedział także, że przyjdzie przed jej północą, w środku jej drugiej straży, wiedział, że wtedy Jego obecność będzie ogłaszana (Mat. 25:6), nie wiedział jednak o której godzinie tej nocy (Mar. 13:32). Żaden też z Jego uczniów nie miał znać godziny ani wiedzieć, podczas której z czterech straży (Mar. 13:32, 35) On przyjdzie. Stąd noc z Ewangelii Marka 13:35 jest nocą Czasu Końca. Rozważania przedstawione w niniejszym paragrafie dowodzą, że Czas Końca kończy się w październiku 1954 roku.
UWAGA II – DO STRON 134-139
W tej naszej drugiej uwadze pragniemy dowieść, że stanowisko zajęte w III Tomie, str. 134-139, a wykazujące, że żęcie rozpoczęło się w 1874 r. i zakończyło w 1914 r., jest całkowicie słuszne. Przed jego zakończeniem nie znano czasu trwania pracy pokłosia, później zrozumiano, że zakończyło się ono podczas Wielkanocy 16 kwietnia 1916 roku. Obecnie przedstawimy długą listę argumentów potwierdzających te daty, którym zaprzeczano, ponumerujemy je i prócz tego podamy inne stosowne materiały potwierdzające. Niestety nasz Pastor w artykule umieszczonym w Z '16,263-265 odrzucił 1914 r. jako datę końca żniwa i półtora miesiąca później uczynił to samo w przedmowie do III Tomu.
(1) W Ew. Jana 9:4, zgodnie z poprawioną wersją Biblii, znajdujemy pierwszy z tych dowodów w słowach: „My musimy sprawować sprawy Onego, który mię posłał, pokąd dzień jest; przychodzi noc, gdy żaden nie będzie mógł nic sprawować”. Praca, jaką wówczas wykonywali Jezus i Apostołowie, była pracą żęcia. Stąd praca, o jakiej mówi zacytowany tekst, jest pracą żęcia, która z nastaniem nocy nie mogłaby być dłużej wykonywana. Tą nocą jest Czas Ucisku (Izaj. 21:11, 12), obejmujący stopniowo każdy kraj chrześcijański, wtedy kiedy zostawał uwikłany w wojnę światową. Ta noc przeto objęła całe chrześcijaństwo,
kol. 2
gdy wojna zgubnie dotknęła całe chrześcijaństwo. To było prawdą przed jesienią 1916 roku. Odtąd już więcej praca żęcia nie mogła być wykonywana. Dlatego praca żęcia i pokłosia zakończyła się przed jesienią 1916 roku. (2) Wybrani w każdym kraju musieli być popieczętowani na czołach, zżęci, przed uciskiem rozpoczynającym się wojną światową, która ogarnęła dany kraj (Obj. 7:1-3). Każdy kraj chrześcijański był wplątany (niekoniecznie jako strona prowadząca wojnę) w wojnę przed jesienią 1916 roku. Dlatego wszyscy wybrani zostali popieczętowani na czołach, zżęci, przed jesienią 1916 roku. (3) Na każdym miejscu, gdzie znajdował się nominalny Syjon (niewiasta), tam według Iz. 66:7 Maluczkie Stadko opuściło niewiastę, zanim ona rozpoczęła pracę. Jej praca rozpoczęła się z wojną światową i szybko się rozszerzyła, aż wczesną wiosną 1916 r. była powszechną w chrześcijaństwie, co dowodzi, że wówczas tak żęcie jak i pokłosie było ukończone. (4) Odpowiednio do Obj. 6:9-11, wszyscy święci mieli być zabici pod ołtarzem {poświęceni pod Chrystusem, ich Głową] przed nadejściem pomsty na chrześcijaństwo. Pomsta rozpoczęła się wojną okopową 21 września 1914 roku. Stąd przed 21 września 1914 r. wszyscy z klasy Chrystusowej byli poświęceni i spłodzeni z ducha, co zakończyło żęcie jako różniące się od pokłosia. (5) Stosownie do Am. 9:13, oracz i tłoczący winne jagody zajęli żniwiarza oraz rozsiewającego nasienie i położyli koniec ich pracy. Oracz zajął (a to spowodowało niemożliwość kontynuowania jego pracy) żniwiarza (włączając zbierającego kłosy), a tłoczący winne jagody zajął rozsiewającego nasienie tam wszędzie, gdzie tylko chrześcijaństwo zostało zamieszane w wojnę światową, co miało miejsce na wiosnę 1916 roku. Stąd wiosną 1916 r. żęcie i pokłosie było zakończone.
(6) Wszyscy święci mieli uczestniczyć w chwale i wykonywać (w sensie duchowym) pomstę oraz karać narody i ludy, a także wiązać ich królów i szlachtę (Ps. 149:5-9). To zostało wykonane od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 roku. Dlatego, ażeby uczestniczyć w tej pracy, wszyscy święci musieli być zżęci przed końcem tego okresu. (7) Ostatnią czynnością antytypowego Eliasza, zanim utracił swój płaszcz, było uderzenie Jordanu (2Król. 2:8), dokonane w czasie od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 roku. Ażeby w tym czasie być członkiem antytypowego Eliasza i uczestniczyć w jego ostatniej pracy z płaszczem, należało uprzednio posiąść Prawdę i być zżętym.