(63) Co on uczynił względem grzechów człowieka przeciw bliźniemu? W Państwie? Pod jakimi względami? W rodzinie? Pod jakimi względami? Co do pokoju? Co do grzechów gwałtowności? Nieczystości? Nierzetelności? Nieprawdziwości? Pożądliwości?

      (64) Co jeszcze pozafiguralny Abidan ofiarował? Co to znaczy? Co było przeszkodą dla niego? Co on dobrze zbijał? W jakie cztery sposoby on zbił ataki rytualistów?

      (65) Jakimi czterema sposobami zbił on dogmatyka? Legalistę? Racjonalistę? Co ta doktryna uczyniłaby z przeciwnymi błędami naszego czasu?

      (66) Co więcej on ofiarował? Co to znaczy? Co to sobą objęło: Względem Boga? Człowieka? Miłości? Wiary? Nadziei? Odwagi? Cichości? Przebaczenia? Czynienia dobrze za zło? Spokojności? Tolerancji? Dobroczynności? Miłosierdzia? Rzetelności? Samokontroli i cierpliwości? Sprawiedliwości? Jakie owoce towarzyszyły temu? Jaki był skutek z tego?

      (67) Co kończymy tym artykułem? Co jest główną zasadą obozu na pozafiguralnym zachodzie przybytku? Jak ich szafarskie prawdy dowodzą tego? Co to potwierdza?

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELII

(E. tom 8, rozdz. 7; 4Moj. 7:66—8:4)

      (1) Pokolenie Danowe było pierwszym pokoleniem z trzech na północnej stronie przybytku. Wszystkie trzy pokolenia znajdujące się po tej stronie były potomstwem Jakuba przez służebnice Racheli i Lii: Dan i Neftali byli potomkami Jakuba przez Bale służebnicę Racheli, zaś Aser był potomkiem Jakuba przez Zelfę, służebnicę Lii. Godłem na chorągwi obozu położonego na północ od przybytku była przypuszczalnie twarz ludzka, reprezentująca miłość jako zaletę przedstawioną przez północną stronę przybytku (Obj. 4:7). Chronologiczny porządek urodzenia synów Jakubowych dowodzi, że pokolenie Danowe reprezentuje denominację Baptystów, jak to już było wykazane (w Ter. Pr. 1927, str. 8—13); ponieważ tak jak Dań urodził się co do czasu następny po Judzie, tak też ruch, który był zamieniony na Kościół Baptyski, był następnym jaki się sformował po ruchu Zwingliego. Słowo Dań, znaczy sądź i jest użyte aby pokazać, że rezultat lepszych prawd (pozafiguralnej Bali) niżeli pozafiguralnej Lii i Zelfy był usprawiedliwieniem lub obroną pozafiguralnej Racheli — duchowych prawd o wyborze (1Moj. 30:6). Przeto baptyści są bliżej duchem i naukami do ruchów Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona niżeli osiem denominacji z pozafiguralnej Lii i Zelfy. Nasz Pastor często wyrażał myśl — np. w artykule o chrzcie podanym w miesięczniku B.S.M. — że Kościół Baptyski był bliższym prawdy, niżeli którakolwiek inna denominacja, tak jak nam to wykazuje ta figura.

      (2) Książęciem nad pokoleniem Danowym był Achyjezer, syn Ammisadajów. Achyjezer znaczy brat (ahi), pomocy (ezer) i jest użyty
kol. 2
do scharakteryzowania braterskiego i pomocnego usposobienia wodzów utracjuszy koron Kościoła Baptyskiego. Wodzowie baptystów mieli bardzo mało klerykalnego uczucia w sobie. Nie byli zatem uważani za klasę kleru, lecz jako starsi drugich braci. Wobec tego byli oni w ścisłym związku braterskim z nieoficjalnymi członkami Kościoła Baptyskiego. Ten dobry związek był również pomocnym ze względu na fakt, że baptyści mają kongregacjonalny porządek w swoim zarządzie kościelnym, zamiast prezbiterialnego, episkopalnego lub papieskiego. Z tego więc powodu byli oni dla swych braci pomocnikami wiary, a nie panującymi nad dziedzictwem Bożym (1Piotra 5:3). Imię Ammisadaj również pasuje do nich w związku z wyrażeniem lud baptyski. Imię Ammisadaj [właściwie pisze się Ammishaddai] znaczy lud (ammi) Wszechmocnego (shaddai). Od samego początku ruchu, który później został zamieniony na Kościół Baptyski, bracia będący w nim mówili o sobie jako o ludzie Bożym. Tak więc wodzowie utrać j usze koron z Kościoła Baptyskiego byli braćmi pomocnymi dla nich jako ludu Bożego w wielu dobrych uczynkach.

      (3) Głównym wodzem utracjuszem korony baptystów mówiących językiem niemieckim (ponieważ ruch Maluczkiego Stadka, który został zamieniony na sektę baptyska, powstał najpierw pomiędzy narodem niemieckim) był Menno Simonis. I prawie przez cały wiek praca tej denominacji ograniczała się wyłącznie do ludu niemieckiego. Jan Smith, który ze swoim kościołem na początku siedemnastego stulecia musiał opuścić Anglię i udać się do Holandii w celu znalezienia religijnej wolności,

poprzednia strona – następna strona