Teraźniejsza Prawda nr 282-283 – 1975 – str. 89
stronach ostry” (Obj. 1:16; 19:15). Słowo Prawdy – to miecz, który nie może zawieść. Chwyćmy go mocno i trzymajmy go silnie, bo on jest wprawdzie „ustami i mądrością, której nie będą mogli odeprzeć, ani się sprzeciwić wszyscy przeciwnicy wasi” (Łuk. 21:15; Izaj. 54:17).
KONIEC OKRESU EPIFANII
Pytanie: Kiedy Epifania jako okres kończy się?
Odpowiedź: Epifania jako okres czasu, podobnie do Wieku Ewangelii i do Paruzji, kończy się w sposób zachodzący, tzn. ma ona różne końce odpowiadające różnym początkom okresu Bazylei (Królestwa) jako oddzielnego okresu W tor ego Przyjścia Jezusa. Przeto, jak to br. Russell wykazał, Wiek Ewangelii zaczai się kończyć w 1874 r., albowiem „żniwo jest zakończeniem Wieku” (Mat. 13:39, przekł. Diaglotta; B 15, par. 2; C 16, 125, 235; D 706), w tym więc czasie zaczęło się Żniwo, kiedy „Pan Żniwa” przyszedł (Mat. 9:38; Obj. 14:14,15; Z’16,170-173; Z 3820-3826; T.P.’34,21, par. 16; '27,74-83; '29,39; '38,51, szp. 2). Jednak rok 1874 nie tylko zaznaczył, kiedy Wiek Ewangelii najpierw zaczai się kończyć, ale również kiedy Tysiąclecie, Tysiącletnie Panowanie Chrystusa, miało swój pierwszy zachodzący początek (T.P. '73,77-85); bo właśnie wówczas, na początku siódmego tysiącletniego dnia, Tysiącletniego Sabatu, „Pan Sabatu, (Łuk. 6:5) przyszedł – stawił się tuż na czas. Br. Russell również wykazał, że Wiek Ewangelii ma kilka końców i że Wiek Tysiąclecia ma kilka początków, w miarę jak one zachodzą jeden na drugi, mianowicie 1874, 1878, 1881 i 1914 r. (Z 5772); tak samo inne poszczególne końce i początki nastąpiły od 1914 r. i jeszcze nastąpią. Oczywiście w ich zachodzeniu jeden na drugi znajdujemy się nadal w Wieku Ewangelii w jego kończących się zarysach, choć już minęło prawie 100 lat z Wieku Tysiąclecia (pisane w 1971 r. – dopisek tłum.).
Podobnie Paruzja i Epifania zachodzą jedna na drugą. Paruzja w jej 40-letnim, ograniczonym sensie zachodziła na Epifanię od 16 września 1914 do 16 paźdz. 1916 (T.P.’28,19; '26,39, szp. 1). Br. Russell pokazał, że w odniesieniu do Wtór ego Przyjścia Jezusa Biblia używa słowa parusia w trzech znaczeniach: (1) w znaczeniu 40 lat żęcia, tj. od 1874 r. aż do zaczęcia się Epifanii w 1914 r., kiedy wybuchł Czas Ucisku w pierwszej fazie
kol. 2
Wojny Światowej (Mat. 24:37-39; 2Tes. 2:1); (2) w znaczeniu 80 lat od 1874 do 1954 (choć br. Russell nie widział, że Epifania będzie trwać 40 lat, bo nie było to na czasie do zrozumienia za jego życia), tj. obejmując Paruzję w pierwszym znaczeniu i Epifanię jako okres, a co on właśnie tak rozumiał, choć nie był świadomy o jej 40-letnim trwaniu (1Tes. 2:19; 3:13; 4:15; 5:23; 2Tes. 2:8, 9; Jak. 5:7, 8; 2Piotra 3:4, 12; 1Jana 2:28); i (3) w znaczeniu całego 1000 lat Wtórego Przyjścia Jezusa (Jego paruzji w jej najszerszym znaczeniu; 1Kor. 15:23; 2Piotra 1:16). Co do przeglądu nauk br. Russella na ten temat, to zob. E. tom 4,7-72, czyli artykuły o Epifanii.
Również okres Epifanii kończy się w sposób zachodzący w następującym okresie bazylei (basileia), czyli w okresie Królestwa. Tak jak Paruzja w jej wąskim, 40-letnim znaczeniu (w okresie żęcia) skończyła się w 1914 r., kiedy Epifania zaczęła się, choć Paruzja w szerszych znaczeniach nadal trwała i jeszcze trwa, w miarę jak zachodzi ona na następne okresy Epifanii (E. tom 4,18; P '38,68, 69); tak podobnie Epifania w jej wąskim, 40-letnim znaczeniu skończyła się w jesieni 1954, kiedy Bazyleja się zaczęła otwierać, choć – jak to wykazał Posłannik Epifanii (np. w C, Appendix 382; T.P '26,39, par. 1; '34,59, par. 3) – Epifania zachodzi na okres Bazylei i kończy się w okresach tak jak Bazyleja otwiera się w okresach. On jasno i niejednokrotnie nauczał, że wejdziemy w okres Bazylei w 1954 r. równocześnie z okresem Epifanii, gdy odnosi się do „paźdz. 1954, kiedy Epifania zaczyna zachodzić w Bazyleję, królestwo” (T.P.’49,42, szp. 2, par. 1; zob. również E. tom 4,12, 51; T.P. '32,28, szp. 2; T.P. '30,44, szp. 1, par. 3; ’34, 59 par 3; E. tom 11,441).
W odniesieniu do Epifanii są pewne różnice, które powinniśmy zachować w pamięci. W T.P. '48,35, szp. 1 u dołu czytamy: „Pismo Św. wykazuje, że co się tyczy świata, to Epifania dzieli się na cztery różne okresy: (1) Wojnę i jej następstwa, (2) Rewolucję lub Armagiedon i jej następstwa, (3) Anarchię i jej następstwa i (4) Ucisk Jakuba i jego następstwa. Lecz co się tyczy ludu Bożego, to Epifania dzieli się na dwa okresy: (1) Na czas, w którym Kapłaństwo ma do czynienia z Kozłem Azazela i (2) na czas, w którym Kapłaństwo ma do czynienia z oczyszczonymi Lewitami” (w pol. T.P.’48,35, szp. 2 Podano niepoprawnie: „w oczyszczeniu Lewitów”, por. z T.P. '49,16, ostatni par. – dopisek tłum.). A potem br. Johnson wykazuje w pierwszym rozdziale