Teraźniejsza Prawda nr 282-283 – 1975 – str. 77
w Swojej mądrości i mocy radował się z łaski, którą okazał Izraelowi (radował się… z dobrego, które uczynił.;. Izraelowi, w, 9) w Swojej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, iż wyzwolił On ich z niewoli sług Szatana (wyrwał z ręki Egipczanów). W Swojej mądrości i mocy Bóg (Jetro, w. 10) sprawił, że był Mu oddany zaszczyt w Jego mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (błogosławiony Pan) za Jego dzieła wyzwolenia dokonane względem Jezusa i Jego ludu (który was wyrwał) co się tyczy mocy sług Szatana i mocy samego Szatana, ponieważ Bóg uwolnił Swój lud z mocy sług Szatana (lud z niewoli egipskiej). Przez doprowadzenie do tego, by Jego wyższość była znana w Jego istocie, charakterze, słowach i dziełach, Bóg pokazał naszemu Panu Swoją wyższość nad wszystkie niebiańskie istoty, włączając i naszego Pana (większy jest Pan nad wszystkie bogi, w. 11), wykazując ją w odniesieniu do Szatana i jego upadłych aniołów w tym, że w pysze wynieśli się oni, aby się sprzeciwiać Jego planowi (w rzeczach, w których oni pysznie postępowali był On ponad nimi, tak podaje przekł. KJV). Dokonując tej pracy, Bóg w Swojej mądrości i mocy podkreślił przyjęcie ofiary Chrystusa (wziął… całopalenie, w. 12) i Chrystusowych ofiar za grzech (ofiary) w odniesieniu do Boga i Jego mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (Bogu); a cały Kościół (Aaron) i wodzowie ludu Bożego (starsi) spożywali Prawdę Paruzyjną i Epifaniczną z Bogiem w jego mądrości i mocy w sprawach odnoszących się do Boga mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy (przed Bogiem). Co za wspaniałą społeczność mieli oni razem, która jest przedstawiona w w. 1-12!
(21) Chociaż w. 1-12 podają doświadczenie Boga i Chrystusa podczas podróży Wieku Ewangelii do Królestwa i Nowego Przymierza, w którym to doświadczeniu lud Boży i jego wodzowie mieli cośkolwiek przywilej brać udział, to jednak w. 13-27 przedstawiają inne doświadczenie, które głównie obejmuje Boga i Chrystusa, jednak także obejmuje wodzów i lud Boży. I podobnie do poprzedniego doświadczenia ma ono też potrójne zastosowanie: (1) do Żniwa Żydowskiego, (2) do Okresu Przejściowego i (3) do Żniwa Ewangelicznego. Tak jak powyżej będziemy badali tylko to ostatnie zastosowanie. W krótkości, pod figurą ustanowienia sędziów w pokoleniach izraelskich jest mowa o Boskim ustanowieniu nauczycieli w Kościele: Apostołów i innych członków gwiezdnych (przełożone tysiączniki), ich specjalnych pomocników (setniki), pielgrzymów
kol. 2
i posiłkowych pielgrzymów (pięćdziesiątniki) i starszych (dziesiątniki), aby budowali Kościół w każdym dobrym słowie i czynie (1Kor. 12:28; Efez. 4:11—15). Ci sędziowie nie przedstawiają dokładnie tych samych osób urzędowych, które są przedstawione przez 70 starszych w 4Moj. 11; ponieważ w w. 13-27 wszyscy słudzy Kościoła są przedstawieni, natomiast w 4Moj. 11 tylko niektórzy generalni słudzy Kościoła są przedstawieni. Z tymi wstępnymi uwagami jesteśmy gotowi przystąpić do szczegółów podanych w w. 13-27. Gorliwość Jezusa do Boga, Prawdy i braci pobudziła Go, aby nie oszczędzał się ale by stale i pilnie dbał o dobro ludu Bożego (usiadł Mojżesz aby sądził lud, w. 13) i to najpierw bez specjalnej pomocy drugich. Można to łatwiej zauważyć w pierwszym zastosowaniu (nazajutrz), według którego, gdy Jezus był w ciele, to był przez pewien czas jedynym sługą Prawdy, tzn. aż do czasu powołania do pomocy dwunastu Apostołów, którzy byli powołani, aby Mu pomagali przed powołaniem 70. Na początku jednak Paruzji podobny stan przeważał. Wielu więc brało udział w Jego wyłącznej służbie (stał lud przed Mojżeszem) przez cały czas tej wyłącznej służby (od poranku aż do wieczora). Bóg jednak w Swojej mądrości i mocy obserwował ten stan Jego przemęczonego pracą Syna (widząc świekier Mojżesza wszystko, w. 14). Rozważając o tym, Bóg zwrócił Jezusowi uwagę na fakt, że to było zbyt wyczerpujące dla Niego (Cóż… czynisz… czemuż… sam siedzisz, a lud stoi… od poranku aż do wieczora?).
(22) Nasz Pan czynami dał odpowiedź (Mojżesz odpowiedział, w. 15), że liczne potrzeby ludu apelowały do Niego, by mu dopomóc w sprawach odnoszących się do Boga (lud… aby się radził Boga). Zbadane szczegółowo czyny naszego Pana mówiły, że różne warunki ludu Bożego zwróciły Jego uwagę na liczne problemy wymagające rozwiązania (sprawę… mają, przychodzą do mnie, w. 16) i że On rozwiązywał je przy pomocy Ducha, Słowa i opatrzności Bożej (rozsądzam między nimi), w ten sposób uczył ich (oznajmując) doktryn (ustawy) i przykazań (prawa) Bożych. Praca ta była za wielka dla naszego Pana, więc Bóg pokazał (rzekł świekier, w. 17), że taka wyłączna służba nie powinna być kontynuowana (nie dobra rzecz), ponieważ było to za dużo dla Niego i dla ludu, który musiał czekać za długo, aby być obsłużonym, gdyby to było czynione przez jednego (ustaniesz, i ty i lud ten, w. 18) i ponieważ było to zbyt uciążliwe i obciążało