Teraźniejsza Prawda nr 281 – 1975 – str. 52
uwidacznia się w jego dziele tendencja denominacyjna. Wierząc w Boskie słowne natchnienie oryginalnych ustępów Pisma Św. oświadczył on w przedmowie do swego przejrzanego wydania co następuje:
„Natchnienie to rozciąga się tylko na oryginalny tekst, gdy pochodzi on spod piór pisarzy, ale nie rozciąga się ono na jakiekolwiek tłumaczenia dokonane przez człowieka, choćby był on czcigodny, sędziwy lub najlepszy; o ile więc jakiekolwiek z tych tłumaczeń trzyma się oryginału — nie dodając do niego ani nie opuszczając z niego żadnej cząstki — o tyle ma ono jakąś prawdziwą wartość, ponieważ w tej mierze w jakiej ono się różni od oryginału, w tej samej mierze doktryna lub słowne natchnienie ponosi stratę w tym właśnie przekładzie.
„Jeżeli tłumaczenie podaje czas teraźniejszy, kiedy oryginał podaje czas przeszły lub czas przeszły kiedy oryginał podaje czas teraźniejszy; perfekt (czas ten określa przeszłość z punktu widzenia teraźniejszości. Występuje również nieraz zamiast czasu teraźniejszego prostego — dopisek tłum.) ,za czas przyszły lub czas przyszły za perfekt; albo też a (rodzajnik nieokreślony) za the (rodzajnik określony bez odpowiednika w mowie polskiej — dopisek tłum.) lub the za a; tryb rozkazujący za tryb przypuszczający; lub tryb przypuszczający za tryb rozkazujący; czasownik za rzeczownik lub rzeczownik za czasownik, to rzecz jasna, że słowne natchnienie jest tak pominięte, jak gdyby nie istniało.
SŁOWO BOŻE JEST UCZYNIONE PRÓŻNYM
PRZEZ TRADYCJE LUDZKIE
„Ścisłe literalne tłumaczenie nie może być tak przyjemne dla ucha jak to, które ma na celu widoczny sens. To jednak, co powinno się poszukiwać, to nie eufonią, ale prawdą… Jeżeli dozwolimy, że w pojedynczym przypadku można prawnie oddać czas przeszły za czas teraźniejszy, to gdzie położymy temu kres? Kto ma być sądzony? Jeżeli to uczynimy w jednym ustępie Pisma Św., wprowadzając to, co może wydawać się nam jako możliwe, dozwolone, prawdopodobne lub domniemane znaczenie Pisma Św., to nie możemy zaprzeczyć tego samego przywileju drugim, którzy mogą przekręcać w podobny sposób inne ustępy Pisma Św.”
Jest to dobra teoria, aczkolwiek w niektórych przypadkach sam dr Young omieszkuje wprowadzić ją w czyn w swoim tłumaczeniu.
ANGIELSKI PRZEJRZANY PRZEKŁAD
Ten przekład (w ang. skrócie ERV) z r. 1885 jest starannym tłumaczeniem, lepszym od przekładu KJV (the King James Version).
kol. 2
Tłumaczenie przekładu KJV posiadali jako grecki tekst tylko Textus Receptus wraz z ośmiu tylko greckimi manuskryptami, przy czym żaden z nich nie pochodził wcześniej jak z dziesiątego wieku. Tłumacze jednak przejrzanego przekładu mieli do dyspozycji większą ilość starożytnych manuskryptów, szczególnie Manuskrypt Synaicki i Watykański nr 1209 — oba te manuskrypty pochodzą z czwartego stulecia. Wśród wybitnych krytyków tekstu zaproszonych do wzięcia udziału w wydaniu przejrzanego przekładu znajdowali się Wescott i Hort, obaj profesorowie z Cambridge, którzy w r. 1881 opracowali swoje bardzo cenne wydanie Greckiego Nowego Testamentu.
AMERYKAŃSKI STANDARDOWY PRZEKŁAD (ASV)
Przekład ASV często nazywany Amerykańskim Przejrzanym Przekładem (w skrócie ang. ARV), został wydany w r. 1901 będąc oparty na Angielskim Przejrzanym Przekładzie (ERV), jednak Amerykański Komitet Rewizyjny poczynił pewną ilość poważnych zmian, takich jak zastąpienie imienia „Jehowa” przez „Pan” i jednolitym zastąpieniem słowa „sheol” w Starym Testamencie słowami „grób”, „piekło” i „dół”. Jego dosłowne tłumaczenie słowo w słowo nie zawsze daje gładki styl, jednak oba te przekłady są szeroko używane w szkołach, w uczelniach, na uniwersytetach i przez prywatnych studentów, którzy zdają sobie sprawę z ich wyższości nad przekładem KJV. Przekład ASV (the American Standard Version) cieszy się ogólnym uznaniem jako wiarygodne tłumaczenie.
EMFATYCZNA BIBLIA ROTHERHAMA
Jest ona oparta na hebrajskiej recenzji Ginsberga Starego Testamentu i na greckiej recenzji Westcotta i Horta Nowego Testamentu z właściwą emfazą wszędzie pokazaną i cennymi uwagami oraz dodatkami dającymi informacje o wielkim znaczeniu. To literalne tłumaczenie (dokonane w latach 1897—1902) jest uważane przez wielu uczonych jako najlepsze z dostępnych tłumaczeń. Oddaje ono Boskie imię w Starym Testamencie jako „Yahweh”.
„BIBLIA FENTONA W NOWOCZESNYM JĘZYKU ANGIELSKIM”
Wydana w r. 1903, podaje niektóre rozbieżności w tłumaczeniu, które są interesujące, chociaż często raczej słabo zaznaczone