Teraźniejsza Prawda nr 279-280 – 1975 – str. 45
zmiękczania serc ich przeciwników i krzewienia prawdziwej obowiązkowej miłości między ludem, po dłuższym czasie okazały się być sprzyjającymi dla niego i jego zwolenników; a w ostatnich latach swego życia był znacznie poważany od tego mnóstwa ludzi, które dawniej było mu najbardziej przeciwne. Tylko jeden czyn, który wskazywał na fanatyzm, a który rozprzestrzenił się między jego zwolennikami może być mu przypisany. Czyn ten został popełniony zaraz po uwolnieniu go z sześciomiesięcznego surowego więzienia. Stało się to jak następuje: Wiedząc, że czterech męczenników zostało spalonych na stosie w Lichfield, on, którego matka pochodziła z rodziny tych spalonych, w dzień jarmarku szedł boso ulicami miasta Lichfield wołając: „Biada krwawemu miastu Lichfield”. Ostatnie lata swego życia spędził przeważnie w Londynie, nie ustając w głoszeniu aż dopiero na kilka dni przed śmiercią, która nastąpiła 13 stycznia 1691 r., tj. w 67-mym roku życia. Był on miłowany przez tysiące swoich uczniów i mniej lub więcej poważany przez masy ludzi jako człowiek sprawiedliwy, interesujący się jedynie sprawą Bożą i dobrem ludzkim, jako głównym celem jego życia.
(60) Charakter szafarskiej prawdy powierzonej Kwakrom i innym fanatycznym sektom, stanowiącym pozafiguralnego Beniamina był powodem, iż stali się oni wszyscy ludźmi miłującymi sprawiedliwość, interesującymi się religią serca i wszelkiego rodzaju filantropią. Wpływ ich przykładu i nauk ożywił życie religijne protestantów brytyjskich, uwalniając ich mniej lub więcej od rytualizmu, dogmatyzmu, legalizmu i racjonalizmu; a tym sposobem reforma ta w sposób religijny uczyniła wiele dobrego w życiu religijnym i społecznym Brytanii. Lecz posunęła się nawet dalej. W Holandii dopomogła takim mężom jak Arminius i Grotius, a w Niemczech takim mężom jak Arndt, Spener i Frankę, którzy, jako wzgardzeni pietyści *), osiągnęli tam uzdrawiający efekt przeciw złu, jakie wypływało z rytualizmu, dogmatyzmu i legalizmu oraz budujący skutek na pobożność i braterską miłość. W Belgii i Francji ta reforma dała się odczuć przez takich mężów jak: Jansenius, Quesnel, Pascal, Arnauld i Fenelon, którzy powstrzymywali po części zło zwiększające się w tych krajach
kol. 2
i ożywili religię serca między wieloma rzymsko-katolikami. Łagodne traktowanie przez nich Indian w Ameryce będące zapewne kierunkiem miłości braterskiej, np. Penn w Pensylwanii i Philadelphii [znaczy „miłość bratnia”], jak również ich religijne obchodzenie się z innymi, zmiękczyło dogmatyzm i legalizm purytanizmu itp. sekt, jakkolwiek było to osiągnięte nawet kosztem śmierci czterech kwakierskich męczenników, skazanych przez Izbę niższą Bostonu. Kwakrom można wiele zawdzięczać (takim jak Elżbieta Fry i inni), z powodu ich niesienia pomocy w niedostatkach spowodowanych wojną, cierpieniem lub klęską, tak dla ludzi wojskowych jak i cywilnych oraz ponieważ wiele okrucieństw usunięto z więzień za ich staraniem. Byli oni pierwszymi i najbardziej czynnymi zwolennikami zniesienia niewolnictwa i wyszynków, a także najwięcej popierali zakładanie szpitali, sierocińców i instytucji dobroczynnych.
POZAFIGURALNA MISA, CZASZA I ŁYŻKA
(61) We wszystkich sektach pozafiguralnego Beniamina (Kwakrowie, święci ostatecznych dni, Irvingowie, Dowieici, itp.) wodzowie pozafiguralnego Abidana używali swojej szafarskiej doktryny w celu naprawy grzechu (ich misę – ponieważ to co jest przeciwne obowiązkowej miłości lub sprawiedliwości jest grzechem), ku odparciu ataków przeciwnego błędu (ich czaszę) i ku ćwiczeniu w sprawiedliwości (ich łyżkę). Przeto misa Abidana – naprawa złego postępowania – była świadectwem przeciw grzechowi we wszystkich jego formach, ze stosownymi strofowaniami i naprawieniami; jego czasza była obroną sprawiedliwości przeciwko atakom, a jego łyżka była wykazywaniem wymagań i zalet sprawiedliwości jako miłości obowiązkowej. Pozafiguralny Abidan kultywował daleko mniej wiedzy biblijnej aniżeli wodzowie utracjusze koron z którejkolwiek innej denominacji. W rzeczywistości, byli oni źle usposobieni względem nauczania z książki i „religii książkowej” – przez to ostatnie wyrażenie mieli na myśli religię opartą na podstawie badania Biblii. W tym lekceważącym szacowaniu badań biblijnych i niebiblijnych widzimy niektóre z wad pozafiguralnego Abidana, a przeto pozafiguralnego Beniamina. Lecz ta wada bardzo nie przeszkadzała w ofiarowaniu ich misy, czaszy i łyżki ponieważ naprawa grzechu (misa Abidana), obrona religii serca uzasadnionej na miłości obowiązkowej (czasza Abidana)
____________________________
*) Pietyzm (pochodzi od łacińskiego pietas, pobożność) – kierunek religijny, oparty na uczuciu albo na sercu, nie zaś na literze dogmatu i rozumie, powstały w XVII wieku jako reakcja przeciwko formalizmowi ortodoksji luterańskiej. – Przyp. tłumacza.