Teraźniejsza Prawda nr 278 – 1975 – str. 14

doktrynę o apostolskim następstwie biskupów. Na ich twierdzenie, że biskup jako władca zarówno prezbitera (starszego) jak i zboru (kościoła) jest jego rzeczywistą głową pod Panem, pozafiguralny Gamaliel odpowiedział, że nazwy biskup (episcopos) i starszy (presbyteros), są użyte wymienialnie w Biblii i oznaczają jedno i to samo (Dz.Ap. 20:17, porównaj z w. 28; Tytus 1:5, porównaj z w. 6-9, gdzie Ap. Paweł podaje kwalifikacje dla starszych i stosuje wobec nich nazwę biskup, których wybranie Tytus miał zarządzić według w. 5; 1Tym. 3:1—7, wymieniając zalety biskupa nic nie wspomina o starszych a następnie od razu podaje kwalifikacje diakonów; Filipensów 1:1, Św. Paweł pisze do świętych w Chrystusie zamieszkujących w mieście Filipis z biskupami (liczba mnoga) i z diakonami, nie używając słowa starsi, gdyż w jego opinii są oni tymi samymi osobami co biskupi; 1Piotra 5:2, 3, Św. Piotr napomina starszych aby działali jako biskupi [episkopountes], lecz upoważnione tłumaczenie ang., które jest przekładem episkopalnym (A.V.) podaje: „miejcie nadzór” [„take the oyersight”]). Na roszczenia metropolitów, arcybiskupów, kardynałów i patriarchów co do ich odnośnych władz, pozafiguralny Gamaliel odpowiedział: (1) że Biblia nie podaje najmniejszej wzmianki o takich urzędnikach w organizacji zboru apostolskiego; (2) że ich roszczenia są obracane w niwecz razem z roszczeniami biskupów; i (3) że oni są nawet większymi przywłaszczycielami władzy i panami nad dziedzictwem Bożym niżeli biskupi. Na twierdzenie papieża, dali oni te same odpowiedzi co pozafiguralny Elijazaf (utracjusze koron Kościoła Episkopalnego; zob. T.P. 1973,86, 87). Tym sposobem pozafiguralny Gamaliel zwycięsko pobił każdy zarzut, odnoszący się do doktryny Pisma Św., że pod zwierzchnictwem Chrystusa, kościół jest demokracją, cieszącą się autonomią i niezależnością od wszystkich zewnętrznych osób, kościołów (zborów), kościelnych organizacji lub wodzów. Tak więc ofiarował on swoją czaszę.

ŁYŻKA POZAFIGURALNEGO GAMALIELA

      (44) Na ostatku pozafiguralny Gamaliel ofiarował swoją łyżkę tzn. instrukcje w sprawiedliwości. W czynieniu tego on wykazał, że doktryna, iż pod zwierzchnictwem Chrystusa kościół jest demokracją, cieszącą się swoją własną autonomią i niezależnością od wszystkich zewnętrznych osób, kościołów i kościelnych organizacji lub wodzów, doprowadza do sprawiedliwości; i on używał tej doktryny,
kol. 2
aby pobudzić do sprawiedliwości. „On pokazywał, że ta doktryna doprowadza do sprawiedliwości wobec Boga, ponieważ ona uznaje i urzeczywistnia Boski porządek dla rządu kościelnego. On także pokazał, że ta doktryna przyczyniała się do sprawiedliwości, uznając i poddając się zwierzchnictwu Chrystusowemu we wszystkich rzeczach względem Kościoła jako Jego Ciała. Przeto używał tej doktryny do pobudzenia braci aby uznali i przyjęli Boski porządek rządu kościelnego oraz by uznali i poddali się Chrystusowi jako ich Głowie we wszystkich rzeczach w Ciele. On również używał tej doktryny, by wpajać właściwe uznanie w braciach wzajemnie jednych wobec drugich jako członków Kapłaństwa, mającego równe prawa przed Bogiem i jednych wobec drugich w zborze, albowiem tylko tacy cieszą się specjalnymi przywilejami od Boga, którzy są przez głosy zboru mianowani do tego. On używał tej doktryny aby wpoić w starszych zdrową lekcję, że oni są sługami, a nie panującymi nad zborem. Przez to pogłębiał ich pokorę. On używał tej doktryny aby zaostrzyć poczucie odpowiedzialności w każdym członku zboru we współdziałaniu inteligentnym jako oko Pańskie i sumiennym jako ręka Pańska w sprawach zborowych, czy to w wyborach urzędników, czy też w załatwianiu interesów, utrzymywaniu karności, zrywaniu społeczności dla jakiejś przyczyny, przebaczaniu i przyjmowaniu z powrotem pokutujących, lub wysyłaniu ewangelistów. On używał ją ku powiększeniu braterskiej miłości i troskliwości wzajemnej braci jako członków tego samego Ciała. Używał tej doktryny do wskazywania na cichość i długie znoszenie jako też na cierpliwość ze względu na różnice w opinii co do tego, co jest wolą Bożą. On używał ją ku powiększeniu miłości bratniej i do obrony wolności, którą Chrystus czyni wolnym Swoje Kapłaństwo; jak również używał ją ku powiększeniu ich miłości, aby czynili z siebie ofiarę na korzyść Ciała i aby pomóc wszystkim poznać jedność Ciała, rozmaitość w nim i jego wzajemność, jako Ciała Chrystusowego. On używał ją, aby pobudzić wiarę w Pańskie kierownictwo we wszystkich rzeczach w sprawach zborowych i aby pobudzić miłość i posłuszeństwo do praw i porządku w Kościele. On używał ją, aby odciągnąć braci od światowych zarządzeń dla wykonywania pracy kościelnej i aby odłączyć braci od ducha światowego, do coraz większej świętobliwości, bez której żaden człowiek nie ogląda Pana. On używał ją do pobudzenia każdego zboru, aby stawał się „gorejącym