Teraźniejsza Prawda nr 273-274 – 1974 – str. 48
i „wielcy” zdaje się wskazywać na dwie odrębne klasy]”; (i) zniszczenie, unicestwienie klasy Wtórej Śmierci, „tych, co psują ziemię [oni składają się z trzech klas; członków Wtórej Śmierci z okresów Paruzji i Epifanii, z tych, którzy umrą w Tysiącleciu w 100 latach i z tych, którzy umrą przy końcu Małego Czasu – Judy 14-19; Izaj. 65:20; Obj. 20:7-9; 21:8; to wydarzenie pokazuje jasno, że trąbienie siódmej trąby rozciąga się przez cały okres Tysiąclecia, włączając Mały Czas;”(j) wyjaśnienie Prawdy o Kościele jako Świątyni Bożej (np. w F, w E. tomie 15 i w artykułach o świątyni Salomona), a to przed Armagieddonem (Obj. 11:19; por. 16:16, 18-21).
(50) Obj. 19: 5-9, inny stosowny i wybitny ustęp Nowego Testamentu, podaje radosne poselstwo, które nie było na czasie do ogłaszania w jego zupełności jako fakt dokonany aż po przejściu poza zasłonę ostatniego członka Ciała Chrystusowego; bo dopiero wówczas można było powiedzieć (w. 7), że „przyszło wesele Barankowe [użycie tu greckiego aorystu, czyli (historycznego) czasu przeszłego dokonanego, wskazuje na minione wydarzenia lub po prostu na czynność mającą miejsce w czasie przeszłym – Gramatyka grecka, 1250 Goodwina]” i że „małżonka Jego nagotowała się [tutaj znowu mamy aoryst (historyczny) czas wskazujący na miniony lub dokonany fakt]”. Wesele Baranka i Jego Oblubienicy jest to ich połączenie się w Pierwszym Zmartwychwstaniu. To zaczęło się w r. 1878 a skończyło się w 1950, kiedy ostatni członek Oblubienicy połączył się z Oblubieńcem w powietrzu (1Tes. 4:17). Bóg niewątpliwie nie pozostawił Swoich wiernych sług w ciemności tak, aby nie mogli ogłosić tej wielkiej radosnej proklamacji z Obj. 19:5-9 jako faktu dokonanego, kiedy właściwy czas nadszedł! Bóg zawsze daje Prawdę na czasie! „Tedy wyszedł głos z stolicy, mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy słudzy jego [niewolnicy, poświęceni; 1Kor. 7:22] i którzy się go boicie [czcicie], i [ci] mali i [ci] wielcy” (w 5, Diaglott). Oni więc odpowiedzieli przez ogłaszanie poselstwa z w. 6, 7. Dwa określone rodzajniki
kol. 2
przed „małymi” i „wielkimi” wskazują na dwie tylko klasy poświęconego ludu Bożego pozostające na ziemi w czasie zupełnego zabrania Małżonki Baranka, mianowicie M. G. i Wielkie Grono.
SŁUŻBA I NAGRODY MŁODOCIANYCH GODNYCH
(51) W Swej nieograniczonej łasce Bóg dał i jeszcze da M. G. liczne błogosławieństwa służby i nagrody. One nie tylko należą (a) do obecnego życia jako części ich „stokrotności” (Mar. 10:30; Łuk. 18:29,30), ale również (b) do Tysiącletniego panowania Pośrednika, kiedy będą wzbudzeni od umarłych w doskonałych ciałach ludzkich (Żyd. 11:40; 12:23) i (c) do okresu po Tysiącleciu po małym czasie. Najpierw rozważmy te błogosławieństwa i nagrody, które należą do tej klasy w tym życiu albo te, które należą do tego życia, jak również do przyszłego życia; a potom rozważymy niektóre błogosławieństwa, które stosują się tylko do życia przyszłego.
(52) W paragrafach (10), (11) i (12), M. G. byli przedstawieni jako Lewici Wieku Ewangelii, Tysiąclecia i okresu po Tysiącleciu. Jako Lewici Wieku Ewangelii, oni składają się z Kaatytów, Merarytów i Gersonitów w okresie Przejściowym, tak jak Wielkie Grono jako Lewici okresu Przejściowego składa się z przejściowych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów. Było to również nadmienione (przy rozpatrywaniu Elizeusza przedstawiającego obie te klasy, co najmniej w odniesieniu do stronniczych zwolenników Towarzystwa, 2Król. 2:9), że Kaatyci z każdej z tych dwu klas, Meraryci z każdej z tych dwu klas i Gersonici z każdej z tych dwu klas wzajemnie się zespolą z sobą w różny sposób. Widzieliśmy przez wiele lat i jeszcze widzimy Wielkie Grono i M. G. zespolonych z sobą i razem pracujących ramię przy ramieniu w ich różnych grupach w pozafiguralnej służbie lewickiej. 40-letni okres żęcia Żniwa (od 1874 do 1914) wydał jedno ciało ludu Prawdy.
(Dalszy ciąg nastąpi)